orpg, wie??

Ik hou van heise jinyao, maar ook van Jun Mochizuki(tekenares van Pandora Hearts) en Asada Hiroyuki(tekenares van Tegami Bachi) <3
En ja, beginnen :3

Nikita dwaalde door de gangen van de Academie. Het was donker buiten op het licht van de volle maan na. De maan was net helemaal opgekomen wat voor de Academie het teken was om tot leven te komen. En wat ook een teken was dat ze moesten oppassen. De Academie was dan wel is waar beveiligd maar Strigoi lagen op de loer en dat werden de studenten maar al te goed duidelijk gemaakt.

Devlin dwaalde door de bossen rond de academie rond. Het was donker dus het was voor hem veilig om rond te lopen. Zolang hij niet in de velle zon zou komen was het veilig. Hij rammelde, had dagen niets gedronken en verlangde naar bloed van een Moroi.. Het enige wat hij echter kon krijgen was het bloed van een hert of wildzwijn en dat smaakte zo smerig...

Zou Mana daar zijn? vroeg Allen zich af terwijl hij naar de maan staarde. Hij zat op het raamkozijn van zijn kamer en keek naar de sterrennacht, de maan vol aan de lucht. Het was koud buiten, maar Allen had er geen last van. De maan was net opgekomen, wat betekende dat ze weer konden bewegen. Hij besloot maar eens zijn kamer te verlaten, sinds hij hier niet de hele nacht kon zitten. Hij stond op en deed de ramen dicht, de weerspiegeling van Allen in het glas. Hij had zilverwit haar, warrig en piekerig, hij had lichtgrijze ogen die een kalme blik hadden, en een soort rode tattoo die over zijn oog liep. Het teken van de koninklijke Inoue familie. Allen's familie was de derde van de tien koninklijke families. Of hij daar blij mee moest zijn... ach.

'London bridge is falling down, falling down, falling down. London bridge is falling down. My fair lady.' Alice huppelde door het bos terwijl ze dat liedje maar bleef herhalen. Ze voelde zich energiek, omdat ze net een mooie vangst had gehad. De smaak van mensenbloed hing nog steeds op haar rood-gestifte lippen. 'Devlin.' gooide ze ineen keer tussen het liedje door en stopte voor de zwart-harige jongen. Ze draaide een pluk van haar golvende witte haar om haar vinger. Het bleek dat hij hongerig was... Misschien kon Alice hem wel helpen.

Devlin keek om. Zijn ogen verschoten lichtjes toen hij Alice zag. Hij bekeek haar. 'Zo te zien heeft een van ons wel geluk gehad en gewoon goed gedronken.' gromde hij zachtjes. Hij had er altijd een hekel aan als anders wel alles lukte maar hij met alles moeite had. Hoe kregen zijn soort genoten in vredes naam een mens te pakken op dit punt van de avond? Dan liep er toch helemaal niemand meer rond?? Het enige was zich in donkere puntjes in het huis verstoppen en dan toeslaan. Maarjah dan was wel een hele dag weg en daar had hij geen zin in.

Nikita dwaalde door de gangen. De lessen zouden pas over 2 uur beginnen. Ze haatte het dat ze altijd ruim van te voren wakker werd. Ze had geen honger, ze was niet uit geslapen, niks. Ze slaakte een gaap waarbij haar hoektanden zichtbaar werden. Ze likte erlangs met haar tong. Ze zou pas wat gaan drinken als de andere ook wakker waren, daarbij kwam dat de voeders op dit tijdstip nog helemaal niet beschikbaar waren. Technisch gezien mocht ze nog niet eens van haar kamer af. Maar wie hielt haar tegen? Iedereen sliep nog. Ze liep naar een vensterbank en ging erop zitten. Ze keek naar de maan die hoog aan de hemel stond en de heldere avondlucht. Het was zo een mooi gezicht om te zien von ze altijd. Al die duisternis en dan de sterren en de maan die alles verlichtte.

Alice glimlachte liefjes en knipperde met haar grote pop-achtige ogen. Ze had lange wimpers die mooi omhoog krulden, en haar ogen waren lichtgrijs met een rood randje eromheen. 'Ja zeker. Jij ziet er echter nog hongerig uit. Zal ik je helpen met een mens of beter nog een Moroitje te vinden?'

Allen liep rustig door de gangen en keek rond. Oh, dat was waar. Het was nog niet tijd voor de lessen. Ach, dat maakte op zich niet uit. Hij kon wel zonder 2 uur slaap. Hij zuchtte diep terwijl hij liep. Het was stil in de gangen, maar wie was er dan ook op op dit tijdstip? Tot zijn wonder zag hij toch een meisje ergens zitten, en hij liep naar haar toe. 'Hey.' mompelde hij.

Nikita keek op. Ze leek wel uit haar gedachten te zijn opgeschrokken. 'Heej.' mompelde ze zachtjes. Ze bekeek de jongen die voor haar stond. Ze herkende hem wel, hij zat in haar jaar en ze zag hem wel eens tijdens de lessen of op de gangen maar eigenlijk sprak ze hem nooit, of bijna nooit. Ja soms, hoi of een vraag tijdens de les maar meer ook niet. Ze keek de jongen nieuwsgierig aan. 'Wat doe jij op dit tijdstip al op de gangen??' vroeg ze.

Devlin keek naar Alice. 'Je weet dat ik er een hekel aan hem om geholpen te worden en daarbij komt. Hoe wil je hier in vredesnaam een moroi tepakken krijgen.' Devlin had zelf op deze academie gezeten, voordat hij een Strigoi werd. Elke Strigoi was in eersten instantie gewoon moroi. Hij schudde zijn hoofd. 'Je komt het terrein niet op zonder dat het beveiligingsschild weg is.



trouwens Sherapine needs Allen bij het andere rpg

Allen herkende het meisje ook. Wat was haar naam ook alweer? Nina? Nikki? Nikita? Ja, dat was het. Nikita. 'Ik werd wakker, en ik kon niet meer slapen.' zei hij rustig en liep naar het raam toe.

'Ach, dan niet. En ik bedoel niet de Moroi's in de school, slimmerd. Er zijn ook wat Moroi's buiten de academie.' zei Alice.

Nikita keek weer naar buiten. 'Ik vind het er maar dreigend uit zien buiten.' zei ze zachtjes. Waarom ze het zei weet ze niet maar het voelde gewoon zo. Het voelde niet fijn om gewoon over het terrein te lopen met alleen de magische muur tussen hun en de Strigoi die daar buiten dwaalde.

Devlin keek naar Alice. 'Oké, oké. Waar denk je een goede prooi te vinden?' vroeg hij toen hij zijn maag weer hoorde knorren. Hij moest toegeven aan de honger, dan maar een keertje erbij geholpen worden, ondanks dat hij het eigenlijk vertikte om te vragen.

Allen keek ook naar buiten. 'Hmm... ja, maar wat kunnen we er aan doen?' vroeg hij op een lichte toon. Hij ging op het raamkozijn zitten en voelde even aan het teken dat over zijn wang en oog liep. Gisteren had het gebloed, omdat het teken erg gevoelig was voor klappen en hij had uit zijn klunzigheid zijn hoofd tegen een kast geslagen. Gelukkig voelde het niet meer zo pijnlijk aan.

Alice glimlachte alleen maar en draaide zich om. 'Gebruik je neus, slimmerd.' zei ze liefjes en huppelde toen door het bos, haar krullende haar meezwierend.

Devlin keek Alice geïrriteerd na. Hij haatte het als een ander hem de les las. En vooral als een meisje dat deed die nog eens jonger was dan hij zelf. Hij gromde zachtjes iets in de trant van: 'Het is dat je een strigoi bent en ik je mag anders was jij nu dood.' Dan volgt hij haar, normaal lopend. Opzoek naar een prooi. Hij moest snel wat te eten krijgen anders trok hij het niet. Je merkte aan zijn ogen dat hij honger had, het maakte hem licht ontvlambaar.

Nikita keek naar Allen. 'Niks...' zei ze langzaam. Het was veel te gevaarlijk om zelf op pad te gaan en dingen te doen buiten de school. Hoe graag ze ook van het terrein af wilde. De laatste keer dat ze dat deed was ze huilend gevlucht voor een strigoi die haar beste vriendin gedood had en haar als voorraad mee wilde nemen. Ze was net ontsnapt maar ze had er wel wat van geleerd. Ze keek Alleen aan. Ze keek specifiek naar het litteken. Het had haar altijd geboeid hoe andere eruit zagen en als iemand er anders uit zag boeide het haar extra veel.