Maaike & Sifra

'Nee' zei Emma, ze liep voor hem uit. "Dus jij mag het me laten zien' ze keek grijnzend achterom.
Will fronste. 'Merkte je het al toen je hier aankwam, of was het er opeens?'

Aurora liet Will's handen los. 'Het is er pas net. Net tijdens het gevecht gebeurde het gewoon opeens,' zei ze. Ze was even stil. 'Die man daarnet, is dat je vader?' vroeg ze vervolgens voorzichtig.
Nate zuchte. 'Sommige mensen hier hebben werk te doen,' zei hij, maar hij liep toch achter Emma aan.

Will keek haar even scherp aan, ze had het dus gezien/gehoord. 'Nee mijn oom' zei hij zuchtend. 'De huidige koning'
Emma lachte. 'Ja mij begeleiden' zei ze plagend.

'Hij lijkt me niet echt aardig,'zei Aurora. 'En je ouders dan?'
Nate grinnikte. 'Je bent gewoon bang voor die soldaat en wilt bescherming hebben,' zei hij. 'Dat je het even weet, ik ben tot hetzelfde in staat.'

Will's ogen werden koud. "mijn ouders zijn dood' zei hij.
Emma draaide zich om en keek hem aan, geschrokken. 'wát?'

De haartjes op Aurora's armen gingen recht overeind staan van zijn koude blik. 'Sorry,' zei ze verontschuldigend en zette een paar stappen achteruit.
Nate keek haar met een onschuldige blik aan. 'Wat?' vroeg hij.

Will's ogen werden meteen zacht, en je zat aan zijn ogen dat het hem speet. 'Sorry' mompelde hij verontschuldigend. 'Ik praat er nooit over' hij keek haar aan. 'Ze zijn vermoord' zei hij zacht.
Emma keek hem alleen maar aan, haar ogen nog groot, ze zweeg.

Aurora keek Will aan. 'Weet je door wie?' vroeg ze aarzelend.
Nate grijnsde. 'Ik maakte maar een grapje,' zei hij lachend.

Emma draaide zich om en liep verder, ze vond het niet echt grappig.
Will keek naar de grond. 'Nee, maar ik heb zo mijn vermoedens'

Aurora keek Will vragend aan.
Nate liep achter Emma aan. 'Je kunt echt niet tegen grapjes,' zei hij.

'Jij ook niet,' mompelde ze, toen ze het over zijn grote voeten had gehad. Ze liep een verkeerde gang in. ><
Will keek haar aan. 'Ik denk dat je dat zelf ook wel kan bedenken.' zei hij met een verbitterd gezicht.

Nate stond stil. 'Het is de andere kant op,' zei hij grijnzend en wees naar een andere gang.
Aurora beet op haar lip. 'Aha,' zei ze. Even was ze stil, toen greep ze Will's hand vast en trok hem mee.

Emma kreeg een beetje een kleur en liep snel de andere kant op, ze had een kleine grijns op haar gezicht.

Will keek verbaasd. 'UH, waar gaan we heen?'

Nate grinnikte en liep verder.
'Zeg het maar, jij kent het hier het beste. Ergens waar je plezier kunt hebben?' zei Aurora glimlachend.

Will lachte. 'De meeste plezier die ik heb gehad beleefde ik in de stad' hij zuchtte, daar kon hij nu niet meer komen.
Emma ging achteruit lopen zodat ze hem aan kon kijken, ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem peinzend aan.

Aurora stond stil en keek Will aan. 'Hou je ervan om buiten te rijden?' vroeg ze.
Nate fronste zijn wenkbrauwen. 'Wat?' vroeg hij.

Will knikte. "Ja, maar ik kan nu bijna niet meer buiten komen' zei hij.

Emma grijnsde. 'Niks' zei ze. 'Ik weet genoeg.' ze draaide zich om en liep verder.

'Ook niet als je dichtbij het kasteel blijft?' vroeg Aurora. Haar gezicht betrok.
'Huuh, wat bedoel je daar mee?' vroeg Nat geirriteerd.

Will keek haar aan. ' ze houden zich meestal schuil in de bossen, het is erg gevaarlijk' zei hij somber.

Emma lachte en maakte een geheimzinnig gebaar. 'Gaat je niks aan' ze stak haar tong uit en rende naar de deur van de bibliotheek, ze deed deur open.

'Hmm oke,' zeu Aurora en zuchte. 'Heb je een wit paard?' vroeg ze vervolgens en keek Will vragend aan.
Nate liep hoofdchuddend achter Emma aan. 'Je bent echt vreemd,' zei hij.

Will knikte vragend. 'Ja, hoezo?' vroeg ze.
Emma keek hem gekwetst aan. 'Nou bedankt' mompelde ze, ze liep verder de bibliotheek in.

Aurora glimlachte. 'Nee, geen reden,' zei ze hoofdschuddend en keek Will geamuseerd aan.
Nate liep zwijgend de bibliotheek in en plofte neer op een bank. Hij ging uitgestrekt liggen en sloot met een zucht zijn ogen.

Emma keek even om naar hem en liep toen door. Ze liep door allemaal rijen met boekenkasten en glimlachte. Ze liep steeds verder naar achter en zag een deur, haar ogen begonnen te glimmen, ze deed de deur open en liep de gang in.
Will keek haar aan. 'Tuurlijk wel, anders had je het niet gevraagd' zei hij lachend.

'Als ik het zeg dan lach je me waarschijnlijk uit,' zei Aurora. Ze trok haar wenkbrauwen op.
Nate viel in slaap.

Emma liep de gang in, de deur viel achter haar dicht maar ze merkte het niet, nieuwsgierig liep ze verder.

Will grijnsde. 'Heb ik alsnog plezier' zei hij droog.