Maaike & Sifra

"nee hoor" zei Emma, "ik ben gewoon blij"
Will steeg af en stak zijm hand uit om haar te helpen.

'Waarom, omdat je dit gevonden hebt?' vroeg Nate
Aurora pakte Will's hand vast en sprong van het paard af. 'Bedankt.'

'Nee' zei Emma. ' Omdat ik voor het eerst niet het gevoel heb dat ik iemand anders moet zijn' zei ze zacht.
Will glimlachte. Hij liep naar binnen.

Aurora liep achter Will aan.
'Eerst wel dan?' vroeg Nate.

'Ja, thuis, altijd wel eigenlijk' mompelde ze, en ze keek naar het boek wat ze niet kon lezen.
Will liep het paleis in, hij liep naar een kamer. 'Hier' hij deed de deur open. 'Dan kan je wat uitrusten; hij glimlachte naar haar.

Nate knikte. 'Waarom?' vroeg hij.
Aurora glimlachte. 'Dankjewel,' zei ze en liep de kamer in. Ze keek rond.

Emma haalde haar schouders op. 'Dan gaan ze tenminste niet tegen me schreeuwen ofzo' zei ze zacht, ze keek naar het boek. 'Kan je vertellen waar het over gaat?' vroeg ze, ze keek naar de kaft, het was een mooi boek.
Will glimlachte en liep weg , naar zijn eigen kamer.

Nate keek naar het boek. 'Het gaat over dit land, hoe het er hier vroeger aan toe ging toen Will's ouders nog regeerden,' zei hij.
Aurora sloot de deur achter zich en plofte neer op bed. Ze sloot haar ogen.

Emma keek naar hem. 'Hoe oud was jij toen?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze bedoelde toen Will's ouders dood gingen.
Will liep naar zijn kamer, hij keek uit het raam en dacht aan wat Aurora tegen hem had gezegd.

Aurora viel al vrij snel in slaap.
Nate dacht even na. '10 of 11 ofzo,' zei hij schouderophalend. 'Mijn ouders waren bevriend met Will's ouders.'

Emma knikte. 'Ok' zei ze, ze glimlachte. ' Je kent Will dus al heel lang..?'
Will zuchtte, ze had ergens best gelijk.

'Jep, sinds dat we jong waren,' zei Nate en glimlachte.
Aurora sliep.

Emma glimlachte. ' Ok' zei ze. Ze stopte het boek weer terug. ' Hoe komen we weer terug? De kamers veranderen... '
Will dacht na over haar woorden, misschien moest hij inderdaad beter zijn best doen om ze weer thuis te krijgen.

'Ik zou het niet weten..' zei Nate en grinnikte. 'Vogel het uit, jij hebt het gevonden.'

Emma lachte. 'Ik heb geen flauw idee' zei ze. Ze liep door de kamer en deed een deur open, ze kwamen in een hele kleine kamer, het was donker. Ze hoorde een stem en ze deed een stam terug.

Nate legde een hand over Emma's mond en keek rond. Wiens stem was dat, en waar kwam het vandaan?

Emma zweeg.

De stem (weet niet van wie) mompelde iets en sloop door de kamer. ><

Nate hield zijn adem in. Hij hield zijn hand over Emma's mond en liep achteruit totdat ze tegen de muur aanstonden.

Emma keek naar de persoon, maar het was zo donker dat ze niks zag.
De persoon overlegde met een ander persoon die nu ook sprak. ' Morgen middag' zei hij. ' Dan gaat William altijd een stuk rijden.'

Nate fronste zijn wenkbrauwen en luisterde aandachtig. Waren ze van plan om Will iets aan te doen?

De koning/die oom knikte. 'Morgen is goed' zei hij, hij liep richting Nathaniel en Emma.
Emma hield haar adem in.

Nate klemde zijn kiezen op elkaar en hoopte vurig dat hij hun niet op zou merken.

Will's oom liep naar ze toe, en zag iets bewegen, vliegensvlug stak hij zijn hand uit, en raakte Emma, hij greep haar bij haar haren en trok haar het licht in.
Emma probeerde tegen te stribbelen.

Nate hapte geschrokken naar adem en stapte naar voren toe. Hij haalde uit met zijn vuist naar het gezicht van Will's oom.
Aurora sliep.

Will's oom dook weg en trok Emma mee. 'Als je nog iets probeert doe ik haar wat aan' hij knikte naar Emma. Hij kon Nathaniel niet zien en wou weten wie het was. Emma zweeg een probeerde niet te veel te bewegen want die gozer had nog steeds haar haar vast.