Maaike & Sifra

'Haar bedoel ik dus,' zei Nathaniel met een zucht. 'Kijk maar uit, ze gedraagt zich namelijk alsof ze de koningin is,' voegde hij er zachtjes aan toe.
'Prins William,' las Aurora hardop voor. Ze draaide zich met een ruk om. 'Je bent een prins?!' riep ze uit.

Emma keek Nathaniel verontwaardigt aan. 'Helemaal niet!' riep ze uit. Ze keek naar achtere toen ze Aurora hoorde.

Will glimlachte lichtjes en bekeek Emma, toen hoorde hij Aurora. 'Uhm.. ' mompelde hij.

Aurora keek Will afwachtend aan. Toen kreeg ze oog voor Emma en haar wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. 'Zit jij niet op mijn school?'
Nathaniel wreef met een verwarde blik door zijn haar. 'Dit gaat allemaal iets te snel voor me.'

Emma liep naar haar toe. 'Ja volgens mij wel' zei ze zacht, nadenkend.

Will keek Nathaniel niet begrijpend aan. 'Wat doet zij trouwens in een dienstmeisjes kostuum?'

Aurora zuchte diep. 'Ik ben verward, is dit een droom dan?' vroeg ze en keek Emma aan.

'Ik weet niet, iemand dacht dat ze een dienstmeisje was denk ik, en wilde dat ze haar kostuum aandeed,' zei Nathaniel schouderophalend. 'Dus wat doen we met ze? Die ene ziet erbovendien uit alsof ze wel wat verzorging en een bad kan gebruiken,' zei hij.

Emma keek haar aan en kreeg een naar voorgevoel. 'Kennelijk dus niet' zei ze zacht.

Will keek hem aan. 'Ik weet niet.. misschien moeten we wat meer over ze te weten te komen ofzo?'

'Dus jij weet het ook niet, hmm,' zei Aurora en zuchte weer. Ze liet moedeloos haar schouders zakken. 'Geweldig'
Nathaniel keek Will vragend aan. 'Zoals?'

Will zuchtte. 'Of ze echt niet weten waar ze vandaan komen enzo..'

Emma keek haar aan. 'Hoe kom je hier? Ik was hier opeens..'

'Ik weet niet. Ik was in slaap gevallen en toen ik wakker werd lag ik ineens in een bos. Toen werd ik achtervolgt door dingen die half-paard, half-man waren. Het was best eng,' zei Aurora en wreef over haar armen die onder de schrammen zaten. 'Daarom zie ik er ook zo.. vreemd uit. En jij?'
Nathaniel knikte en liep naar het tweetal. 'Oke.. dus waar komen jullie vandaan?' vroeg hij.

Emma keek Nathaniel koel aan. 'We zijn in gesprek' zei ze.
'En ik weet niet, ik was thuis, en ik viel in slaap. Toen werd ik wakker hier in een bed.'

Will beet op zijn lip en probeerde zijn lachen in te houden, ze was niet erg aardig tegen Nathaniel.

Nathaniel keek Emma verontwaardigt aan. 'Dat is precies wat ik bedoel, ze doet net alsof ik beneden haar rang ben,' zei hij geirriteerd tegen Will. 'Geef nou maar antwoord,' vervolgde hij tegen Emma.
Aurora keek van Emma naar Nathaniel. 'Jullie lijken wel een oud-getrouwd stel, en dat terwijl jullie elkaar pas net kennen,' zei ze geamuseerd.

'En waarom zou je nou weer boven mijn stand zijn dan? Hij was de prins, jij niet toch? vroeg ze hatelijk. Toen keek ze Aurora aan alsof ze een klap in haar gezicht had gekregen. 'Wát?'

Will proestte van het lachen en drukte zijn hand voor zijn mond.

Nathaniel keek Aurora verontwaardigt aan. Vervolgens draaide hij zich om en liep weg. 'Will, aangezien jij hier de prins bent mag jij het regelen,' zei hij ijzig kalm en liep de hal uit.
Aurora sloeg lachend een hand voor haar mond. 'Heb ik iets verkeerds gezegd?'

Will keek meteen erg nors. Hij moest het weer regelen, lekkere vriend was het. 'Uh ja.' zei hij.

Emma keek hem na en rolde met haar ogen. 'Als ik ooit verliefd word of trouw met zo'n gozer dan mag je me slaan' zei ze droog.

Aurora glimlachte. 'Zo erg is hij nou ook weer niet,' zei ze sussend. Ze keek Will aarzelend aan. 'Misschien wil ik mezelf toch wel even opfrissen, het begint een beetje pijn te doen..'
Nathaniel liep naar de bibliotheek

Emma trok haar wenkbrauwen op. 'Hoe weet jij dat nou weer' zei ze. Ze keek rond, dit was niet echt een plek voor haar. 'Wat moet ik nu doen, meneer?' vroeg ze een klein beetje spottend aan Will.

Will keek haar kort aan. 'Gezien je kostuum zou je aan het werk kunnen gaan.' zei hij. Hij keek naar Aurora. 'Prima, ik kan je wel naar een kamer brengen.'

Nathaniel liep langs de hoge kasten vol boeken en haalde er een dik boek tussenuit. Hier zou ergens de voorspelling in moeten staan.
Aurora glimlachte. 'Dankjewel.'

Will liep Aurora voor naar een lege kamer en liet Emma achter.

Emma keek kwaad en liep in de richting waar Nathaniel was verdwenen, hij had haar tenslotte gezegd te blijven waar ze was net, en ze wou weten waarom.

Aurora liep achter Will aan. 'Zijn we een last voor je?' vroeg ze voorzichtig en keek hem onderzoekend aan.
Nathaniel ging ergens zitten en bladerde door het boek heen.

Emma dacht niet echt na en opende gewoon duren, tot ze een grote ruimte zag met boeken, ze was gek op boeken! En ze liep naar binnen.

Will keek haar aan. 'Jij niet'

Aurora zweeg even. 'Het andere meisje wel?' vroeg ze uiteindelijk.
Nathaniel cond waar hij naar op zoek was en las het door. er werd niet specifiek iets gezegd over 2 meisjes, maar wel over 2 personen die het land van zijn ondergang konden redden.

Emma liep met grote ogen door de ruimte. 'Wow' zei ze zacht, ze kwam helemaal tot rust.

Will knikte langzaam. 'Nou ik ken haar natuurlijk niet' zei hij.

'Je kent mij ook niet,' zei Aurora schouderophalend.
Nathaniel keek peinzend voor zich uit. Het leek hem sterk dat deze twee meisjes hun zouden kunnen helpen. Zo zagen ze er niet uit.

Will knikte. 'Dat is waar maar jij maakt een betere eerste indruk' ze waren bij de kamer. 'Hier'


Emma pakte een boek en ging op de grond zitten en sloeg het open.

Aurora glimlachte. 'Dankjewel. Ik ben hier weg voordat je het door hebt, dus je zult geen last meer van me hebben,' zei ze en boog lichtjes.
Nathaniel kwam overeind en zette het boek terug in de kast.