Maaike & Sifra

Will keek niet blij toen ze boog. 'Ok' zei hij, en hij liep weg.
Emma was verdiept in het boek en hoorde niks meer om haar heen.

Aurora keek verbaasd op toen ze zijn gezicht zag. 'Uhmm, sorry!' riep ze hem na.
Nathaniel wilde de kamer uitlopen maar zag toen Emma zitten. 'Waarom zit je hier?' vroeg hij fronsend.

Emma keek wazig op, zag wie het was, en haar blije uitdrukking verdween. 'Sorry hoor mag dat niet?' vroeg ze.


Will keek om en glimlachte, toen liep hij weg, hij moest nu echt met de raadsman van zijn oom gaan praten.

Aurora liep de kamer in en sloot de deur achter zich. Ze zuchte diep. 'Waar heb ik mezelf nou weer ingewerkt..' verzuchte ze. Ze liet het bad in de kamer vollopen.
Nathaniel zuchte. 'Je hoeft niet zo verdedigend te doen, het komt erg onbeleefd over,' zei hij en draaide zich om. Hij liep de kamer uit.

Emma keek hem verbaasd na en toen zuchtte ze. Verdediging hoorde bij haar leven, of zou haar leven veranderen nu ze hier was?

Will liep richting de troonzaal die op het moment leeg was. En hij keek om zich heen, zijn vader was hier altijd..

Nathaniel stond stil en keek over zijn schouder naar Emma. 'Het wordt waarschijnlijk geen gezellig theekransje hier. Het zal voor jullie zwaar worden, dus als je hier blijft moet je dat aanvaarden,' zei hij.
Aurora trok haar kleren uit en liet zich voorzichtig in de badkuip zakken. Ze klemde haar kiezen op elkaar, het warme water brande op de wondjes en schrammen.

Emma knikte langzaam. 'Waarom word het zwaar dan?' vroeg ze zacht, ze dacht echt nog dat ze droomde, maar besefte nu dat het wel heel anders kon uitpakken.

Will ging op de troon zitten en keek de kamer rond, hij miste zijn ouders.

'Ik denk dat jullie uitverkoren zijn om hier te komen,' zei Nathaniel. Hij schudde zijn hoofd. 'Vergeet wat ik heb gezegd,' vervolgde hij gehaast en liep de kamer uit.

Aurora waste snel haar haren en stapte toen het bad weer uit. Peinzend keek ze rond. Haar eigen kleren waren verschrikkelijk vuil maar ze had niets anders om aan te trekken.

Emma stond op en liep achter hem aan. 'Uitverkoren?' vroeg ze verbaasd.

Will zag zijn oom binnenkomen en stond snel op. Zijn oom lachte vals. 'Blijf maar zitten hoor William, daar hoor je toch thuis?' je hoorde een hatelijke ondertoon in zijn stem.

Nathaniel aarzelde even. 'Ja,' zei hij uiteindelijk.

Aurora opende wat laadjes en vond wat kleding. Opgelucht trok ze een simpele witte jurk aan, en trok haar eigen laarzen eronderaan. Het kon ermee door. Ze liet het bad leeg lopen, en liep de kamer uit.

Will besloot zijn oom niks te vertellen over de meisjes, hij verdiende het niet om het te weten. Zijn oom vertelde dat er vanavond een feest zou zijn en Will liep nors weg.


Emma keek hem vragend aan, wachtend op meer uitleg.

'Will en zijn familie zijn in oorlog. Iedereen is in opstand gekomen, en ze zijn gevaarlijk..' zei Nathaniel.

Aurora ging op zoek naar Will om hem nog een laatste keer te bedanken.

Emma knikte langzaam. Dat klonk niet erg prettig.

Will liep door het kasteel.

'Inmiddels zijn we vrijwel machteloos geworden. Ik ben met een groep soldaten op pad geweest, maar bijna iedereen is afgeslacht. Ik weet ook niet meer wat we kunnen doen,' legde Nathaniel uit.
Aurora zag Will lopen en liep op een drafje acher hem aan. 'Will!'

Emma knikte langzaam. 'Wat naar' zei ze zacht. 'Ben jij soldaat?' vroeg ze toen.

Will draaide zich om, hij herkende haar bijna niet in die jurk, hij glimlachte. Ze zag er een stuk beter uit.

Nathaniel knikte. 'Ja, het is mijn enige manier om Will te helpen, maar zelfs dat werkt niet meer,' zei hij en zuchte.

Aurora keek Will verbaasd aan. 'Waarom glimlach je?' vroeg ze.

'Omdat je nu een stuk meer lijkt op de mensen hier.' zei hij rustig. "Wat is er?'


Emma knikte. 'Vind je dat niet eng?' vroeg ze prompt.

Aurora keek naar de jurk. 'Hopelijk vind je het niet erg als ik dit leen, mijn eigen kleren waren.. onbruikbaar,' zei ze. 'Nou.. ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen,' vervolgde ze en beet op haar lip.
Nathaniel fronste. 'Wat?' vroeg hij niet-begrijpend.

'Vechten, in een oorlog' vroeg Emma.


Will keek haar aan. 'Ik ook niet..'

Nathaniel grijnsde. 'Nou het is niet bepaald leuk, zoals ik al zei, maar ik ben het wel gewend,' zei hij.
'Ja dat dacht ik al..' zei Aurora. Zwijgend keek ze Will aan.

will zuchtte. 'Jullie kunnen wel hier blijven.. tot jullie naar huis kunnen'


Emma knikte langzaam, ze moest er niet aan denken en rilde.

'Ik hoopte eigenlijk dat jullie twee het van hieraf aan konden overnemen,' zei Nathaniel.

Aurora beet op haar lip en zei niets. 'Zeg, ben je ongelukkig?' vroeg ze plotseling.

Emma keek hem met grote ogen aan. 'Wat verwacht je dat we doen?? Ze in eenklap doodwensen?'

Will keek haar verbaasd aan. 'Waarom?'

'Zou dat werken?' vroeg Nathaniel met een serieus gezicht.

'Nou.. je ziet er niet als een gelukkig persoon uit,' zei Aurora.

Emma keek hem verbijsterd aan.

Will fronste. 'Ik ben niet altijd gelukkig nee' zei hij twijfelend.