Julia keek hem aan. "Hij wil ons introduceren"zei ze.

Nathaniel greep Emma bij haar schouder en draaide haar om. 'Zeg gewoon wat het probleem is!' zei hij en keek haar gefrustreerd aan.

'Jij!' zei Emma en ze keek hem fel aan.


Falco knikte. 'Oke.' zei hij, hij glimlachte.

Nathaniel had het gevoel alsof hij zojuist een stomp in zijn maag had gehad. Hij liet Emma's schouder los. 'Waarom..?'

Emma keek hem aan. 'Omdat je me niet verteld wat je voelt.' zei ze zacht.

'Wil je weten hoe ik me voel? Verschrikkelijk gefrustreerd, en kwaad. Ik probeer keihard om er iets van te maken, maar je maakt het allemaal zo moeilijk. Ik doe mijn best om je te beschermen en dan nog doet het je niks,' zei Nathaniel kwaad. Hij draaide zich om en liep weg.

Emma liep achter hem aan. 'Ik vind het lastig ok? Het aller laatste wat ik wou was gevoelens voor je krijgen.' riep ze. Ze stond stil. 'Het doet me wel wat.' zei ze zacht.

'Het is niet bepaald aardig om tegen iemand te zeggen dat het allerlaatste wat je wilt is dat gevoelens voor die persoon krijgt,' zei Nathaniel en boog zijn hoofd.

"Hij wil dat ik daarna met je mee ga" zei Julia zacht.

Emma zuchtte. 'Jij wou je ook afzetten tegen je vader.' zei ze. '.. Je vader huwelijkt je uit, je bent vastbesloten niet naar hem te luisteren, en zover het mogelijk is weiger je zijn ordes op te volgen.. en dan..' ze keek naar de grond. "Wat moet je dan doen als je plotseling gevoelens voor die persoon krijgt. Terwijl die persoon je duidelijk heeft gemaakt dat hij nooit met je zal trouwen.' ze keek hem aan en beet op haar lip. 'Het is me duidelijk, ik ben koppig, ik zeg geen aardige dingen. En je hebt me vanaf het begin al gezegd dat je onaardig tegen me zou doen.' ze haalde haar schouders op. 'Misschien moet ik daar mee leren leven.'


Gabe knikte. 'Dat is snel.' zei hij. 'Ben je daar wel aan toe?'

Nathaniel zuchte diep. 'Waarom ben je zo blind..?' mompelde hij.

Emma keek hem niet begrijpend aan. 'Wat?'

Nate schudde zijn hoofd. 'Ik zou iemand niet willen beschermen als die persoon niets voor me zou betekenen,' zei hij en liep verder.

"Waarom loop je nou elke keer weg!!' riep Emma kwaad. Ze konden allebei echt totaal niet over hun gevoelens praten. Ze liep koppig achter hem aan en pakte zijn hand.

"Ik weet niet niet.." zei Julia zacht. "Ik denk dat ik heel veel heimwee krijg. Maar dat krijg ik sowieso wel."

Nathaniel blies geschrokken zijn adem uit en trok zijn hand terug. Hij voelde dat hij rood werd.

Gabe zuchtte. 'Het is ook niet niks dat jij en Emma zo uit elkaar worden gehaald.'


Emma keek naar hem. 'We zijn allebei koppig.' zei ze zacht. 'We zijn te druk met boos op elkaar zijn dat we niet eens horen wat we zeggen.'

Nathaniel keek Emma zwijgend aan.

Emma keek naar hem, ze dacht na. 'Ondanks dat ik mezelf had gezworen van niet, en ondanks dat ik het probeer te ontkennen heb je het voor elkaar gekregen dat ik continu aan je denk. En ookal maak je me af en toe helemaal gek.. ik.. ' ze keek naar de grond. 'ik..'

Nate liep naar voren toe en sloeg zijn armen om Emma's middel. 'Ik vindt je leuk,' zei hij zacht in haar oor.

Emma sloot haar ogen toen hij haar aanraakte. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst. 'Ik jou ook.' fluisterde ze zacht.

Julia knikte. "Ik ben er bang voor" zei ze zacht.

Gabe legde zijn hand op haar schouder. 'Waar ben je precies bang voor?'

"Om haar niet in de buurt te hebben." zei Julia en ze staarde somber voor zich uit.

Gabe knikte begrijpend. 'Ik zal je sowieso beschermen, en Nathaniel zal Emma beschermen. En jullie kunnen elkaar opzoeken natuurlijk.'