dragons and riders

jah goeie...uhm...laaten we dat niet doen...er komt een nieuwe bedrijging vanuit het...uhm...buurland? en deze haald ook draken rijders over om bij hen te horen...zoals ik in de intro beschreven heb...ok

Addylyn was ergens op een open plekje in het bos vlakbij het kamp aan het oefenen op boogschieten. Ze kon al erg goed met pijl en boog overweg, maar was van mening dat oefening nooit kwaad kon. Haar jonge draakje Calloniel lag in de schaduw van een boom te dutten, al zwiepend met zijn staart. Addylyn glimlachte even. Het zou waarschijnlijk niet lang meer duren voordat hij echt volwassen zou worden.

rabb zat verveeld bij het meer en hij zag het water uitdagent naar hem glinsteren. hij wilde er in springen en was ookvasn plan het te doen en hij deed zijn bovedn kleding uit en hij deed zijn wapens ook af en dan duikt hij het heldere meer in. hij was dan wel bij de elven opgegroeid zijn wilde haren kregen ze hem niet af gepakt, en hij kwam hoofd schuddent boven water. heerlijk denkt hij

dacota zat op op haar kamer op de vensterbank en keek naar de lucht, ze was al heel lang bij galbatoberix en ze had het erg naar haar zin, zolang ze deed wat hij wilde kreeg ze zowat alles
-----
die naam ken ik nog niet maarjah
en sanne dan doe je tot dat zijn dochter is

Naam: Raven Cortez
Ras: Mens, Shade
Uiterlijk: Raven heeft wat langer warrig zwart haar waarvan een lok voor zijn ogen valt. Deze zijn bordeaux rood. Zijn huid is bleker dan dat van een normaal mens maar nog net niet helemaal krijt wit. Meestal is Raven gehuld in zwarte kleren een beetje als dit: Zo ziet hij er ook een beetje uit
Persoonlijkheid: Raven is harteloos. Hij geeft om niemand en heeft ook niemand nodig. Zodra hij ook maar met iemand te maken heeft probeert hij die of zo snel mogelijk kwijt te raken of het liefst gewoon te doden. Daardoor heeft hij altijd kunnen overleven en daardoor zal hij ook altijd overleven.
Eventuele achtergrond: Raven is vanaf kinds af aan bij zijn ouders geweest. toen hij 13 werd en te maken kreeg met zijn krachten en het duistere van de wereld heeft hij zijn ouders uit woede gedood. Ze gaven altijd meer om zijn kleine broertje. En het maakte hem allemaal niet meer uit. Ze zijn dood en hij redde het makkelijk zelf. Nu hij 25 is is hij een meester in de duisteren krachten een Shade.

Edit voor Destiney: Ze is de dochter van Aldwin een oude handelaar in gestolen goederen en dan vooral draken eieren aan de hoogste bieder. Zelf heeft ze nog wel een draak.

Addylyn richtte haar aandacht weer op het boogschieten en spande haar boog aan om vervolgens los te laten. Op een rap tempo schoot ze pijl na pijl in een boom.
Een jongen gehuld in een zwarte cape reed door een dorp. Hij keek onopvallend rond, zoekend naar iet.s

Dur had de slaapzak al van brass zijn rug gehaald en was begonnen met zijn avond eten...boven een vuurtje had hij een keteltje gehangen en had daar een paar kruiden in gegooid. ook had hij vele eetbare paddenstoelen en bladeren aan het mengsel toegvoegd...met afschuw keek hij hoe brass terug vliegen kwam van een, blijkbaar geschikte jacht. uit zijn bek hing een ree. de draak wist dat hij het niks vond, net als alle elven, en draaide zich met zijn rug naar hem toe.

dat was vijf. het sisende geluid van het laatste schild vulde de werkplaats. tevreden keek hij naar zijn werk..."die lange leizen hebben vast nog nooit zulk vakmanschap gezien" mompelde hij. hij stapelde de schilden op (de laatste was nog een beetje warm en hij drukte het zacht tegen zijn gezicht voordat hij het op de stapel legde) en bracht de stapel naar boven, de wapenkamer in.

rabb zwom een tijdje zorgeloos door het verfrissende water, en hij dacht aan de elfen die hem jaren geleden hadden opgevangen. en hij zwom naar de kant en hij klom soepel uit het water en hij keek even rond en deed dan zijn boven kleding en zijn waapens weer om of aan en hij bwegon te lopen door het bos.

dacota zuchte aangezien ze zich verveelde en ze wilde iets doen iets nuttigs of iemand plagen, en ze grijnsde bij die gedachten en ze stond soepel op en begon te lopen

Destiney zat op Crystal zijn rug. Ze vlogen laag over de woestijn zodat ze het konden zien wanneer er iets kostbaars verborgen lag. Haar vader had haar zoals gewoonlijk op jacht gestuurd. Na die jaren was ze dat ook wel gewent. Aan het zadel dat op Crystal zijn lag waren speciale tassen bevestigd. Voor goud, edelstenen en ook 2 voor drakeneieren die helaas maar amper gevuld werden omdat drakeneieren zeldzaam waren. Sinds Galbatorix was uitgeschakeld waren er wel weer een paar draken in de vrije wereld terecht gekomen, maar nog altijd waren ze heel zeldzaam. Destiney mocht dan ook van geluk spreken dat ze Crystal gevonden heeft.

Raven zat in een grot. Hij woonde hier nu al weken. Sinds zijn vorige verblijf plaats was aangevallen door orc's moest hij wel weg daar. Niet dat hij het hier erg had. Voedsel genoeg. Ook nu had hij weer een mooi sappig konijn aan een stok gespietst en die hing boven een mooie blauwe vlam die niet minder bleek te worden maar netjes een grote bleef aanhouden.

Addylyn was na een tijdje door haar pijlen heen en keek met kritisch gezicht naar de boom. Ze had geen enkele keer gemist, maar was toch nog niet tevreden. "Gath sem oro un lam iet," zei ze en ving de pijlen op die op haar afkwamen. Ze keek om toen ze achter zich een beweging zag. 'Dus je bent eindelijk wakker,' zei ze glimlachend terwijl ze Calloniel overeind zag komen.

De jongenman besefte dat hij in dit dorp niet kon vinden wat hij zocht en keerde de dorpelingen verder geen blik waardig. Hij spoorde zijn paard aan en galoppeerde verder.

wat was een shane ookweer;p
-----

rabb liep doeloos door het bos richting een van de elven dorpen. eenmaal bij het dorp keek hij rond soms bleef hem de schoonheid van de elven dorpen verbazen,

dat was een hele duistere magier...toch? die dursa was er een

en toen was je je bericht kwijt :S

Schimmen zijn tovenaars die zijn overgenomen door kwade geesten. Een Schim kan alleen gedood worden als hij in zijn hart gestoken wordt.

slimmerikken ik weet dat allemaal niet XD

Calloniel stond op en schudde zich uit. Addylyn deed haar pijl en boog in de koker op haar rug en begon te lopen. 'Kom op, we gaan naar huis,' zei ze.

this toch een demoon dan of niet? aah moet die boeken weer gaan lezen
aah sanne heldin dat was het een schim <3

rabb liep door het dorp op weg naar zijn klein maar toch wel gezellig huisje. en hij maakte zijn deur open en liep naar binnen en gooide zijn wapen riem op een stoel en ging vervolgens zelf met een plof op de bank liggen, hij had geruchten gehoort tot een nieuwe vijand zich sterk was aant maken...en hij was er nieuwschierig naar.

Destiney keek rond. 'Zie je die rots daar Crystal? Land daar maar. We hebben lang genoeg gereisd. Je hebt wat rust verdient.' Crystal gromde kort ter bevestiging en maakte zich zo klein mogelijk, met haar vleugels strak tegen haar lichaam aangedrukt dook ze op de rots af waarna ze een nette landing maakte en ging liggen zodat Destiney af kon stappen. Deze deed dat en verloste de draak van haar zadel. Ze keek in de tassen en slaakte een ergerlijke zucht. 'Niets. Alleen wat sieraden.. en 2 dieren met een mooie huid.' Crystal ga Destiney een duwtje tegen haar arm. 'Ga jij die dieren maar ontdoen van hun huid voordat je ze samen kan weggooien. Dan ga ik opzoek naar eten.'

Raven keek met zijn donkere ogen in de blauwe vlammen. Ze weerkaatste in zijn ogen die daardoor op lichtte. Hij veegde een pluk haar uit zijn ogen en mompelde toen wat woorden. 'Morte' siste hij waarna een grote rots zichzelf hard tegen de muur aan smeet en in duizenden kleine stukjes gruis veranderde die alle kanten opschoten. Dagen had hij niets gezien en niets gedood en hij begon wat geïrriteerd te worden.

toen de soep (en de ree) op waren ging dureon op zijn rug liggen. hij zag de sterren, die hij altijd al mooi gevonden had. net of het allemaal kleine edelsteentjes waren. toen voelde hij het...een golf van angst...van zorg...van woede. hij wist niet waar het vandaan kwam...maar hij wist...dat ergens iets goed fout ging.

Rhadi was nog maar net boven of hij werd omver gegooid door een vreemde beving...de schilden vlogen door de lucht en hij kwam op de grond terecht. toen hij zijn ogen open deed zag hij het dak van het gebouw gevaarlijke breuken had opgelopen...."wat in thorsnaam was dat" vloekte hij. hij rende naar zijn vertrekken en pakte underbreaker. toen rende hij het gebouw uit. met afgrijzen keek hij hoe de helft van alle huizen in brand stond. hoewel het nacht was zag hij geen sterren of maan. een vreselijke krijs was tehoren vanuit de lucht. hij keek omhoog en zag een schim...het was groot en leek vleugels te hebben, en was zwart, nog donkerder en puurder zwart dan de nacht zelf. de mensen rende in paniek rond en ,zo zag hij nu pas, werden achtervolgd door mensen...maar niet zomaar mensen...hun huid was donker en stak nouwelijks af tegen de duistere muren van het overstaande gebouw. hij zag hoe voor hem een glimmend mes door de keel van een jonge vrouw werd gestoken door een zwarte schim...woede kookte in zijn aderen "die vrouw heeft nog eten voor mij gemaakt, vuile schoft!!" met een grote schreeuw sprong hij met underbreaker op de schim af, en kliefde het hoofd van de schim doormidden...altans..dat dacht hij...met afgrijzen keek hij naar het hoopje zand achtig spul dat van de romp van de schim was afgegleden. hoofdloos kwam het op he af...met nog een vlinke zwiep sneed hij als door water de benen onder de schim vandan, en vervolgens zakte het in elkaar tot een hoopje zwart zand.

Addylyn liep het elvendorp in met Calloniel aan haar zijde. Ze keek glimlachend rond. Er was geen plek op aarde waar ze liever zou willen wonen dan hier, het was haar enige thuis.
De jongenman, laat ik hem maar Edmund noemen XD, galoppeerde door het bos. In de verte zag hij een kasteel en reed erop af.

rabb hoorde geschreeuw en kwam naar buiten en zag tot zijn grote verbazing nog nooit gezien maar wel heel veel verhalen over gehoort. een schim. en hij rende naar binnen pakte zijn zwaard en ging weer naar buiten en rende tussen de vluchtende elven door er op af. hij was een krijger al was hij niet zo snel als de elven maar hij kon er wel wat van.

dacota liep heupelent door de gangen van de bad guy, ze ging richting de zaal waar hij meestal zat ze wilde weten of ze iets voor hem kon doen en ze klopte en liep sierlijk de zaal in en boog lichtjes maar ellegant

Sanne gaat slapen want Sanne heeft morgen een feest tot laat en moet vrijdag weer om 9 uur in de bus naar Walibi zitten :S
-----------------------
Destiney legde wat takken in een kuiltje en legde er een aantal stenen omheen. 'Brisingr' mompelde ze waarna de takken bijna meteen in brand vlogen en er een knisperend vuurtje ontstond in het midden van de rots. Ze legde de 2 dode dieren naast elkaar neer en haalde 2 verschillende messen uit een tas waarna ze de dieren van hun huid begon te ontdoen. Met behulp van 2 stevige takken die ze maar had opgeborgen voor het geval dat. Was makkelijker dan telkens opnieuw moeten gaan zoeken. Ze zette het zo neer dat er nog makkelijk een klein dier aan een stok gespietst kon worden die die dan vervolgens gebraden kon worden. Crystal zou wel weer een hert of zwijn mee nemen en dan kon ze zelf lekker die 2 dieren eten. Hoefde ze die ook niet weg te gooien. Destiney keek naar de lucht. Het begon donker te worden. Tijd voor wat rust.

Raven keek in de vlammen. Hij voelde dat hij niet de enige schim in de omgeving was. Met behulp van wat oude woorden wist hij een soort van visioen achtige beelden in het vuur te krijgen waardoor hij kon zien wat er gaande was in de omgeving van de andere schim. Hij had het niet op andere en het kon dan ook wel een mooi gevecht worden mocht hij hem of haar tegen komen.

Addylyn kwam abrupt tot stilstand toen ze plotseling alle elven in paniek zag raken. Ze rende in de richting waar de meesten van weg vluchtten.
Edmund hield zijn paard in op het binnenerf van het kasteel en steeg af. Zonder enige aarzeling liep hij naar binnen toe en begaf hij zich naar wat de troonzaal moest zijn. Het kon haast niet anders dat dit het kasteel was waar hij moest zijn. Er hing een verschrikkelijke sfeer, dat was een groot genoege hint.

dureon sliep......XD

Rhadi vocht de wezens weg. op de een of andere manier leek zijn wapen een van de weinige wapens te zijn die nuttig waren tegen de wezens. alle andere wapens gingen door het lijf heen en leken geen schade achter te laten. ook pijlen hadden geen nut. weer een angstaanjagende krijs vanuit de lucht, en een grote toren viel om, over de straat waar hij stond. er was nog maar één weg...uit de stad...dit was geen plek voor een dwerg als hij. hij bond zijn wapen terug op zijn rug, en rende weg. hij moest iemand waarschuwen...enn sterke groep krijgers....en opeens...wist hij waar hij moest zijn.

(p.s. de schimmen die ik noem...zijn gewoon schimmen als in vormen in het donker...dus niet de magische schimmen...even voor de duidelijkheid)

rabb zag hoe iedereen weg rende maar hij zelf moest niet denken aan op geven, dat deed hij nooit als hij op gaf was het doordat hij dood was of een dierbaren bedreigt werd en hij moest op geven, en hij rende op het wezen af en hij ontweek de aanvllen soepel en dan haalt hij uit met zijn zwaard richtings die hand.

dacota keek op toen ze voetstappen hoorde naderen vanuit de gang..en ze werd meteen nieuwschierig en ze kreeg een gemeen lachje rond haar mond die tevens speels was en ze keek naar haar meester

Addylyn zag de schimmen en hapte geschrokken naar adem. "Calloniel, ik denk dat het tijd is voor ons eerste ritje," zei ze gehaast en sprong op zijn rug. Calloniel begreep meteen wat ze bedoelde en steeg op terwijl Addylyn zich stevig aan hem vasthield.

Edmund zag de deuren van de troonzaal open staan en liep naar binnen toe. Hij trok zijn kap van zijn hoofd en keek van Dacota naar haar meester met een priemende blik.

Dureon voelde dat er iets fout was...hij hoorde gegill...ook brass leek het gehoord te hebben en keek in de righting van het bos. 'er is wat aan de hand' zei de draak zelf verzekerd. zonder een moment van tweifel sprong dur op en pakte alles in. na een paar minuten sprong hij op de rug van brass en waren ze weg. zijn goede gehoor en die van zijn draak bevestigden zijn vermoeden. hij vloog zo snel hij kon righting het dorp. daar aangekomen tuurde hij naar beneden...en daar zag hij een shade (laten we het zo noemen om verwarring te voorkomen) en een jonge jongen die he vaag bekend voorkwam. hij pakte zijn boog, righte en spande hem aan.

Rhadi rende zo hard zijnj korte beentjes hem dragen konden. hij moest naar de drakenrijders, maar aangezien hij niet wist waar die zich tegenwoordig ophielden, besloot hij naar de elfen af te rijzen("nooit gedacht dat ik die arrogante puntoren nodig zou hebben" mompelde hij). het bos was niet ver...maar hij vreesde dat hij niet voor zonsopgang aan zou komen...

Addylyn circelde met Calloniel boven de shades. Ze keek haar ogen uit aangezien dit de eerste keer was dat ze vloog. Alleen was dit niet echt het goede moment. Ze trok haar pijl en boog en fluisterde "brisingr". Ze begonbrandende pijlen op een shade af te vuren terwijl Calloniel hem met zijn klauwen aanviel.