Gladiator rpg wie wil?

Luce sprong soepel de koets uit waarin ze vervoerd waren. Ze keek kort naar Marc slaakte een geïrriteerde zucht en schudde afkeurend met haar hoofd. Ze keek naar de bewakers die om hem heen stonden en hem probeerde in bedwang te houden, wat nu wel lukte maar eerst niet. Ze liep dan rustig door. Bang voor wat haar straf zou zijn. Bang voor wat haar zou overkomen.

de twee bewakers van luce liepen rustig door met haar tot ze bij een kamer waren en ze deden de deur open.´Je strafkomt er dadelijk aan´Grinnikt eentje voor dat hij de deur dicht deed en die gene ging halen die haar van haar straf zou voorzien.

marc was overmeestert en 2 man hadden hem stevig vast terwijl een ander hem oder schot heild met een mes. en hij werd een kamer ingeleid en die kamer kon marc door en door. en hij probeerde zich nog lichtjes te verzetten maar het had geen baad en hij wert op de pijn bank vast gemaakt.

)zou jij zijn straf willen regelen)

Luce ging op het strobed zitten dat zich in de kamer bevond. Op dat na was er nog een klein raampje met tralies ervoor en dan enkel de deur maar die was op slot dus een mogelijkheid om hier weg te komen was er totaal niet. Ze slaakte een diepe zucht. Hoe kwam ze altijd weer in dit soort situaties terecht? Dat vroeg ze zich echt af soms. Ze wachtte af tot de persoon kwam die haar zou straffen. Ze hoopte maar dat het snel voorbij was.

Een man bond Marc stevig vast aan de pijnbank. 'Ik zie dat je het weer eens niet kon laten?' Hij grinnikte. 'Dan maar eens kijken of ik je eindelijk eens wat manieren kan bij brengen.' Hij liep naar een rad en gleed er met zijn hand overheen waarna hij er rustig aan begon te draaien.

Marc gaf totaal geen enkel antwoord op de man en hij probeerde nog steeds tervergeefs los te komen. Maar hij voelt hoe de bank beging te trekken, en hij ontspant zich zo goedmogelijk hij had gehoort tot je het dan langer kon verdragen.

dan kwam er een man binnen van rond de 25 en het was te zien tot hij een gladiator was. En hij keek nog even na de bewaker die toen vertrok. En hij liep naar luce toe en pakte haar hand vasttoenhij ookging zitten enstreelde langzaam haar arm endan haar nek.´Hoe kunnen ze dit een strafvoor jenoemenjongemeid.´Fluistert hijdan zachtjestegenhaar

Een rilling liep over Luce haar rug. 'Blijf met je gore poten van me af.' siste ze terwijl ze haar hand terug trok en de hand van de jongen weg mepte. Ze kwam overeind en keek hem aan. 'Ik ben niet vanplan mee aan je over te geven en als je me ook nog maar een keer aanraakt. Serieus dan is dat het laatste wat je gedaan hebt.' siste ze. Je zag in haar ogen dat ze het niet wilde, dat ze bang was en het liefste gewoon weg wilde vluchten.

De man draaide rustig door. Eens zou Marc een teken van pijn gaan geven. Dat wist hij. Zo ging het altijd. En altijd weer probeerde hij het voor hem te verbergen. Maar dat was hij ondertussen wel gewent. Dat deden alle gladiatoren die hier regelmatig kwamen omdat ze niet luisteren. Dus het was niets nieuws meer.

De jongen keek op en vond het rebelse van haar wel grappig, maar zag ook de angst van haar.´Nu begrijp ik wel waarom ik dit moest doen. Je vind dit eng en ze willen je straffen.´zegt hij en hij stond op en zijn houding werd ook wat dreigender tegenover haar en hij pakte haar bijde polsen stevig vast.´Als ik niet doe wat me wart op gedragen meisje. krijg ik zelf straf´Fluistert hij tegen haar en hij duwde haar tegen de muur aan en zette zijn been tegen die van haar. zodat ze niet kon trappen en hij kuste haar. en daarna in haar nek.

Marc probeerde zoe goed mogelijk geen spoortje van pijn te laten zien maar het deeg wel degelijk pijn, Maar als hij iets liet merken. En hij schudde driftig zijn hoofd hij wilde er niet aan denken. Maar dan voelt hij een pijn in zijn zei. en hij schreeuwde het kort uit. Zijn wond die pas gehecht was aan zijn rechter zei was open gegaan.

Luce probeerde hem te bijten toen zijn gezicht dichtbij genoeg was. 'Wat heb je ervoor gedaan om dit te mogen doen? Iemand vermoord? Je goed gedragen.' Luce rolde het haar ogen en probeerde hem bij haar weg te krijgen. Ze wist dat er misschien maar 2 of 3 andere vrouwelijke gladiatoren waren en dat je hier nooit eens een ''pleziertje'' mocht beleven zoals veel bewakers het noemde. Dit zou een hemel voor de man zijn die nu tegen haar aan stond. Voor haar echter was het een hel. Ze verzette zich met haar armen en probeerde ook haar been los te krijgen. Ze moest toegeven. Hij was sterk.

De man draaide nog een stukje door en zette hem toen vast. Hij kwam bij het rad vandaan en liep naar Marc. Hij ging met zijn hand langs de zij van Marc. Dat was nu toch veilig aangezien Marc vast zat. 'Ik zie dat je een verwonding hebt opgelopen tijdens een gevecht. Hij grijnsde. 'Wat zou je ervan vinden als ik die nog een klein beetje oprek?' Hij keek Marc nieuwsgierig aan. Wachtend op een reactie van hem.

de jongen trok snel zijn gezicht weg.´Ik kan niet ontkennen tot ik het niet fijn vind om dit te doen. Maar met geweld te moeten doen vind ik wel minder leuk´Zegt hij eerlijk En hij pakte de 2 polsen van luce in een hand vast en met de andere arm tilde hij haar benen op en legde haar op het bed en ging boven op haar zitten.´En zoals ik net al zei. als ik dit niet doe krijg ik zelf straf.´Antwoord hij weer. En legde haar handen met zijn handen naast haar gezicht en kuste haar op nieuw.

Marc kreunde pijnlijk maar weigerde om opnieuw teschreeuwen, En hij kreunde nog pijnlijker maar ook boos toen de man aan de wondkwam en hij probeerde iets te doen. Maar hij kon niks alles was nu zo strak aan getrokken en als hij probeerde te bewegen deed het al pijn. En hij luisterde naar zijn woorden en zijn ogen vernouwde zich. en hij kwam met zijn hoofd wat rechter en spuugde hem in zijn gezicht, die wist hij nog net te rakken

De man grinnikte. 'Ik neem dat aan als een antwoord. Een dat je het niet erg vind.' met die woorden liep de man terug naar het rad, haalde die van de vergrendeling af en draaide hem een stukje door. Hij wachtte niet op een reactie van Marc. Hij wist dat die toch wel komen ging dus ging hij rustig door. Na een minuut zette hij hem weer op de vergrendeling en keek vanaf een afstand naar Marc.

Luce sloot haar ogen. Ze wist dat wanneer ze het zou toelaten, niet zou tegenstribbelen hij haar minder pijn zou doen. Bij die gedachten ontspande ze haar spieren en bleef ze rustig op het bed liggen. Wel welde er tranen in haar ogen op die ontsnapte tussen haar oogleden en als een glinsterende waterdruppel aan haar wenkbrauw bleef kleven over over haar wang rolde en op het stro druppelde. 'Laat me gaan, alsjeblieft, laat me gaan.' dacht ze aangezien ze van angst geen woord meer uit kon brengen.

Marc keek de man na en hij probeerde zijn spieren zo goed mogelijk te ontspannen. maar toen de man draaide en hij de pijn voelde, spande hij zijn spieren ook nog eens. En hij schreeuwde toen hij de pijn in zijn zei voelde en hij probeerde los te komen. Marc bleef te keer gaan maar toen de bank weer werdt vast gezet, hoorde je maar heel even nog iets van pijn en tot hij toen weer langzaam rustiger werd. zijn spieren waren gespannen van de pijn en hij ademde snel.

de jongn voelde hoe luce zich ontspande en hij kuste langzaam en voorzichtig haar hals en hij streelde dan met de andere hand die voorzichtig. maar hij heild haar wel in de gaten. en hij zag ook de tranen en hij wist hoe pijnlijk het moest zijn. en hij kuste haar voorzichtig op haar mond en hij veegde de traan weg. En dan streelde hij haar arm en haar buik langzaam en teder, je merkte aan hem tot hij meer respeckt voor haar had dan andere mannen,

De man liep weer naar Marc toe en deed diens shirt omhoog. Hij bekeek de wond aandachtig en zag dat die behoorlijk aan het irriteren was. Hij keek naar Mark. 'Ik weet niet hoe je het doet maar jij bent telkens de gene met het meeste verwondingen. Ik moet je nageven dat je een groot doorzettingsvermogen hebt. Maar je bent ook dom.' Met die woorden liep de man weer naar het rad. Hij wilde hem horen schreeuwen ook als het rad stil stond en Marc kon bij komen. Hij wist dat dat wel even kon duren maar hij had alle tijd, dus hem maakte het niet zoveel uit.

Luce liet het toe. Tot hij met zijn hand haar buik aan raakte. Die spande zich meteen weer aan en haar ogen werden groot van angst. Ze wilde dat hij weg ging. Dat hij haar met rust zou laten. Gewoon ging. Of opschoot zodat het gebeurt was en ze alleen kon zijn. Alleen met haar angst. Maar ja dat zouden de bewakers die hoogstwaarschijnlijk bij de deur stonden te luisteren, zoals altijd, wel niet toelaten. Ze sloot haar ogen weer en snikte nu zachtjes.

Marc keek de man rebels aan, en toen hij het shirt omhoog deed spande hij zijn spieren meteen. BLIJF ER AF...schreeuwt hij dan woedent, het eerste wat hij duidelijk zei in de afgelopen tijd, en zijn gezicht vertrok van depijn en hij probeerde zich meteen weer te ontspannen maar dat ging niet geheel makkelijk, en hij kreunde nog zachtjes na van de pijn terwijl hij zijn ogen dicht kneep. dit moest op houden maar hij wilde ook niet toe geven.

de jongen merkte het maar streelde haar gewoon door, en bracht zijn mond bij haar oor en kuste die eerst voordat hij begon te spreken,´Dit moet even lang duren ze moeten denken tot ik met je doe wat ze wilde, maar geloof me ik doe niet wat ze echt wilde.´fluistert hij en hij streeldehaar wang en kuste haar weer.´ik weet tot je dit doodsbang maakt, maar je moet me nu helpen, ik wil tot je gaat schreeuwen en net doet of je je verzet tegen...nou je weetwel.´ legt hij uit en hij streelde haar buik weer op nieuw.´Die pijn gun ik je niet ik merk tot dit al erg genoeg is voor je fluistert hij en hij kuste haar weer en keek haar dan aan wachtent op een antwoord.
//////////

brb even de was bij oma op halen

De man keek Marc aan. 'Jij hebt mij momenteel niet te zeggen wat ik moet doen knul en dat weet jezelf ook donders goed.' siste hij waarna hij weer aan het rad begon te draaien. 'Geloof me. Wanneer je toegeeft aan de pijn is het sneller voorbij.' zei de man rustig. Hij bleef rustig aan het rad draaien totdat Marc hem zou smeken om er mee op te houden. Niet dat dat zou gebeuren, maar dat zou hij graag willen horen.

Luce keek de jongen met tranen in haar ogen aan. 'Alsjeblieft, laat me dit niet doen.' zei ze zachtjes. Ze wist dat ze zich in iedergeval geen zorgen hoefde te maken que gezicht als ze uit de kamer kwam. Gehuild had ze toch wel. Daar was niets aan te veranderen. Ze vond het dood eng. Wie zei dat die jongen die nog altijd op haar zat om haar kalm te houden niet loog. Wie zei dat hij de waarheid sprak. Waarom moest ze schreeuw. Ze verlamde altijd van angst wanneer haar zoiets overkwam.

Marc keek de man aan en sloeg zijn ogen dan weer naar het plafon wqachtent op de pijn. en dan voelt hij het weer nu kreunde hij niet maar schreeuwde hij het meteen uit van de pijn. hij hoorde de woorden niet eens meer van de man door de pijn en zijn eigen geschreeuw, en hij begon zich er weer wanhopig tegen te verzetten. en hij voelde tranen prikken maar hij weigerde die te laten gaan

de jongen keek luce aan.´je moet het zelf weten, zegt hij dan en hij kuste haar weer en streelde haar gezicht en ging met zijn hand door haar haren heen. en dan kuste hij haar hals en ging naar beneden toe naar haar schouder arm en tenslote haar pols en hij keek haar aan. en ging met zijn hand langzaam strelend weer terug naar haar nek.´waarom ben je er zo bang voor.´Vraagt hij dan zacht

De man ging nog heel even door om Rabb de pijn te laten voelen maar draaide hem toen een beetje terug en zette het rad op de lock. Hij liep naar Rabb toe en keek naar de wond. Hij keek Rabb aan. Rustig en totaal niet geïrriteerd. Hij vond het juist grappig hoe sommige hier deden om vervolgens een pijn van jewelste te voelen. 'Klaar nou?' vroeg hij kalm.

Luce draaide haar hoofd weg toen hij haar weer wilde zoenen. Waarom was ze er zo bang voor? Dat ging hem geen ene moer aan. Dat waren haar zaken, die van haar en die van een rijke jongen die nu in het ziekenhuis lag dankzij haar. Ze hielt haar lippen stijf op elkaar. Ze heeft nooit iemand verteld waarom ze eigenlijk zo bang is voor mannen. De meesten weten dat het haar zwakte is en dat je haar er erge pijn mee kan doen, maar niemand weet waarom, en dat wilde ze graag zo houden.

Marc verzette zich uit allen macht. en negeerde de man volkomen. Terwijl hij steeds erger begon te worden hij wijgerde op te geven. ook al deed het hem nog zo pijn. en hij begon in een paar andere talen pijnlijk maar ook woedent te vloeken omdat hij zich niet hier uit kon halen, En na een tijdje te getiert te hebben ws hi weer stil en had zijn ogen half gesloten. deze dag werdt hem te lang, waarom zei die man niet gewoon wat hij wilde horen. hij had al geschreeuwt.

de jongen keek luce aan, en zag tot ze niks ging zeggen, maar daar stoorde hij zich totaal niet aan. en hij kuste haar weer en weer en weer. en steeds weer ergens anders. en hij streelde met zijn hand nu ook haar been, en ook voorzichtig haar gewonde arm, en dan legt hij zij hoofd op haar borst en luisterde naar haar adem haling en hartslag en die gingen snel XD

Luce zei niets maar je merkte aan alles dat ze wilde dat je jongen gewoon weg ging en haar niet meer aan raakte. Haar ogen waren rood van de tranen en irritatie daardoor, haar ademhaling ging snel net zoals haar borst die snel op en neer ging. Haar spieren spande zich weer aan toen hij met zijn hand haar been streelde. 'Ga weg. Alsjeblieft.' zei ze zacht. Haar stem klonk bijna smekend. Het duurde haar lang genoeg. Ze had het punt begrepen. Ze moest luisteren anders overkwam haar dit. En ze wist dat niet iedereen zo lief was als deze. Die nog een beetje rekening met haar hielt. Ze hielt haar adem in toen hij zijn hoofd op haar borst legde en naar haar ademhaling luisterde.

De man liep weg van Marc, rommelde wat in een la en kwam terug met een spuit in zijn hand. Deze injecteerde hij in Marc zijn arm. Hij zou nu bijna meteen in slaap vallen zodat hij veilig naar zijn cel gebracht kon worden. De man gaf de bewakers opdracht zijn wond niet te laten verzorgen. Marc moest maar leren wat pijn is en dat het erger kon dan dat hij nu had gevoelt. Pas zodra de wond zou gaan ontsteken zou er iemand naar mogen kijken. Opdracht van de Lanista.

de jongen luisterde nog even naar de ademhaling en dan kwam hij recht en gaf haar een kus op der voorhoofd en daarna stond hij op, en knikte naar haar tot hij weg ging.´gedraag je maar als je het niet erger wilt hebben.´zegt hij nog en hij ging de kamer uit, Een bewaker keek even naar binnen naar luce en grijnsde. je krijgt dadelijk nog bezoek´zegt hij vals en dan sluit hij de deur die vervolgens weer werd afgesloten zorgvuldig.

Marc keek naar de man en zag tot hij met de spuit aan kwam, En nu pas zag je iets van angst in zijn ogen verschijnen hij moest niks van verdovingen hebben, want dan konden ze veel met je doen, en hij begon zich te verzetten, Maar dan voelt hij de spuit, En hij stoot een Wanhopige krijs uit die je niet snel bij hem zou horen, en dat sterft uit in een zagt gejamer en uiteindelijke stilte als hij slaapt. en " bewakers nemen hem mee. naar de cel van luce en het slot en deur gaan open en hij wort binnen neer gelecht.
zo kunnen jullie eens samen goed bezinnen het nooit meer te doen. zegt eentje die vervolgns weer de deur sluit

Luce lag op het strobed. Ze had haar knieën tot haar kin opgetrokken en lag met haar armen eromheen. Haar gezicht had ze ertussen begraven zodat je die niet kon zien. Ze huilde nu duidelijk hoorbaar. Bang, angstig en vooral op haar plaats gezet. Ze was niet meer dan een lust object voor mannen en een gekooid dier om naar te kijken voor de rijke mensen die naar de arena kwamen om een leuk en goed gevecht te zien. Ze lag met haar rug naar de deur zodat je haar niet kan zien maar wel kon horen.

Marc werd na een heletijd wakker en durfde zich niet te bewegen. En toen hij het uiteindelijk toch deed voelde hij een vreselijke pijn door heel zijn lichaam gaan. Maar hij beet op zijn tanden om niks te laten horen. Maar hij hoorde een gesnik en hij keek zoekent rond. En hij zag zoals verwacht luce zitten. en hij bekeek haar en zag niet zo 1.2.3 een wond dus er was iets anders gebeurt wist hij. Dan wilt hij rechter komen staan maar zijn spieren wilde niet mee werken, dus bleef hij zitten.´Sorry....d...die straf heb je door mij.´Zegt hij dan schor en schuld bewust

'Het maakt niet uit.' klonk de gesmoorde stem van Luce. Ze keek niet op of om maar lag klein en ineengedoken op het bed liggen. Wat haar net was overkomen was voor Marc de pijnbank. Maar dat zou hij wel niet begrijpen. Ze was lichamelijk sterk maar fysiek was ze makkelijk te breken. Als je maar wist hoe, en jammer genoeg weet de Lanista hoe. Ze veegde de tranen van haar wangen en bleef als verdoofd naar de muur staren. 'Gaat het met je?' vroeg ze dan, net zo zacht als eerst.

Het maakt wel uit, ze hebben je pijn gedaan op een gruwelijke manier.´Zegt hij verhit en hij ging dan toch recht staan. En hij werdt op slag lijkbleek van de pijn maar hij negeerde het, Hij schudde alleen even met zijn hoofd.´Ik weet wat ze met je hebben gedaan, en er is niets pijnlijkers voor een meisje dan dat´ Zegt hij.´Het spijt me echt.´zegt hij zachtjes en wilde haar aan raken. maar wist tot dat het slechtste was wat hij nu kon doen dus trok hij zijn hand terug. En hij ging met wat moeite naar de hoek van de cel waar hij ging zitten. en hij kreunde even pijnlijk. Gaanstaan was beter gelukt door de aderaline stoot die hij kreeg omdat ze luce dat an gedaan hadden.´Jah het kon slechter. zegt hij dan enkel, en hij wist tot die wond open was.

Luce kwam langzaam overeind. Ze veegde de tranen van haar gezicht en uit haar ogen en keek Marc aan. 'Zal ik er naar kijken? Als hij vies is gaat hij snel ontsteken. Dat doet nog meer pijn dan dat het nu doet.' zei ze zacht. Ze moest hem op een of andere manier rustig houden zodat hij geen domme dingen zou gaan doen wanneer er een bewaker binnen kwam om hun terug naar hun cellen te brengen.

Marc keek naar luce en toen ze het voor stel deed zag je hem een schuchtere maar toch rebelse houding aan nemen. En hij schudde snel en krachtig zijn hoofd. Als hij ergens niet van heild was het wel van verzorgen van wonden.´Hij blijft toch pijn doen´Zegt hij verdedigent. en je merkte aan zijn stem tot hij bang was en hij keek even vluchtig naar de deur en dan weer naar luce.

Luce bleef zitten. Ze knikte begrijpelijk. Hij had met het verzorgen van wonden wat zij had als er een man in de buurt kwam. Ze stond op, klom op het strobed en keek door het met tralies beveiligde raam naar de zon die buiten scheen. Het kleine beetje zon dat de kamer vulde met een enkele bundel zonlicht. Ze zuchtte diep bij het zien van de mensen die vrij over straat liepen. Dat wilde zij ook. Ze wilde vrij zijn. Alleen zijn. Een goed leven leiden.



ik ga evenkies douchen