Gardians

oke rpg voor anniek en mij
hier van is het afgeleid: http://en.wikipedia.org/wiki/Guardians_of_Ga'Hoole

alleeen wij doen het wat anderster
de uilen zijn gewoon mensen, nou gewoon ook weer niet het zijn een soort engelen met magische krachten. in verschillende delen van het land worden ze weg gehaalt bij hun familie en mee genomen naar een plek waar ze moeten werken en er zijn rangen, sommige zijn blijkbaar beter dan andere
een groepje besluit te ontsnappen en hulp voor de andere te gaan zoeken, door de gardians te vinden maar dat is nog niet zo gemakkelijk.


---------------------

naam:
leeftijd:
uiterlijk:
innerlijk:
kracht+ vleugels:
verleden:
extra:
door:


naam:Try
leeftijd:18
uiterlijk:
innerlijk:hij is een rebelse roekeloze moedige jongen die geen blad voor zijn mond neemt en weet wat hij wilt, hij vertrouwt na de ontvoering bijna niemand meer.
kracht+ vleugels:zwarte magie en zijn vleugels zijn zwart
verleden:
extra:
door:feniks

naam: Rose
leeftijd: 18
uiterlijk: Lang felrood krullend haar. lichtgroene ogen, rode lippen, slank, blanke huid.
innerlijk: Moedig, wantrouwig, weinig vertrouwen. Maar als ze je vertrouwt zorgzaam en beschermend, sterk.
kracht+ vleugels: Vuur, haar vleugels zijn helder rood met oranje en andere roodtinten, ze hebben veel weg van vlammen.
verleden: Altijd moeten vechten voor haar plaats en rechten. Ze komt uit een grote familie waar de eeuwige strijd om de beste te zijn heerst. De sterkste blijven over. De zwakke werden vermoord. Een gevaarlijk spel om macht dus.
extra:
door: Anniek

oke mijn verleden komt later beginnen
mijne is al langer daar, en de jouwe?
-------

Try zat op een steen met een kom op zijn schoot waar een waterige vijze substantie in zat die het woord soep dus echt niet waardig was, Maar hij moest het wel eten anders kreeg hij dus niks en dat wilde hij ook weer niet. hij moest sterk blijven aangezien hij hier weg wilde en de ware gardians te vinden. dit waren gewoon een stel stomme gevallen engelen die dachten tot ze met hun nobelheid en kracht de gardians konden verslaan

"Laat me gaan ellendige man!" schreeuwde Rose woedend terwijl ze de kettingen waaraan ze geketend was probeerd te laten koken. Helaas kon de man die de kettingen vast hield deze heel goed op normale temperatuur houden.
"Vurig typje hea? Daar hou ik wel van" zei de man spottend.
Roses lange rode haar bewoog levendig terwijl ze zichzelf probeerde te bevrijden. Vliegen, trekken smelten, niks werkte.

Rabb keek op toen hij een nieuwe zag, een rebelse daar heild hij wel van. Maar de andere die hier zo binnen kwamen bleven nooit lang zo, de meesten durfde niet verder te gaan na wat pak slaag. hij bleef wel door gaan, alleen niemand durfde hem er bij te helpen de lafaardts. Nu washet gewoon weer af wachten of deze de moed had door te gaan. en nog belangrijker of die ook in de gardians geloofde, want dat deed bijna zo goed als iedereen hier niet. en hij keek naar de soep kom en zette die met een zuur gezicht weg en hij keek omhoog, dit was een van de grotten waar ze zaten. alles was zo gemaakt en bewaakt zodat er weinig kans was om weg te vliegen.

Rose werd vastgeketend aan de muur. "Je mag hij blijven tot je bent afgekoeld." zei de man kil en hij bevroor de kettingen. "Dan praten we verder."
"Ik wil niet met je praten creep!" schreeuwde Rose en ze spuugde in zijn gezicht.
De man liep weg.
Rose die fladderde verwoed in een poging los te komen, maar het ijzer was te sterk. Ze liet haar polsen heet worden in een poging opnieuw de boel te smelten. Maar het ijs was sterk en smolt langzaam.

Rabb bekeek de nieuwe op een afstand en hij zag tot de andere van the fallen haar en de rest in de gaten heilden. zoals altijd als een nieuwe kwam. Rabb liep langzaam naar het meisje toe.'zo welkom in hel.'Zegt hij op een toon alsof hij er een grapje over probeerde te maken. 'Zo te zien ben je een vuur engel'Zegt hij dan op een normale toon. en een van de fallen keek naar hem.'WEG daar rebel'Sist hij naar hem.

Rose keek naar de andere engel en vroeg zich af of ze hem nu aardig of onaardig moest vinden. Echt de kans om daar achter te komen kreeg ze niet want er werd geschreeuwt dat hij moest oprotten. Hij werdt rebel genoemd en dat beviel haar wel, dat betekende dat hij gevangen was en ook weg wilde. Ze blies vuur naar de man die geroepen had en keek naar de jongen. "Ik ben Rose, en inderdaad, een vuur engel?" zei ze snel. "En jij?"

Rabb grijnsde toen hij zag tot ze vuur blies naar de gene die geroepen had.'Nou me niet gaan argwanen om mijn aard he.'Zegt hij waarschuwend en met een speelse twinkeling in zijn ogen.'Ik ben een nacht engel'Zegt hij dan serieus. en iedereen noemt me Rabb'Zegt hij als volgt en hij keek naar een bewaker die kwam aan vliegen.'Wat had die andere gezegt.'Sist hij kwaad en hij haalde een zweep te voorschijn. En rabb ging behoudzamer staan en wat naar achteren en hij maakte een sisent geluid.'Ga...'Beveelt hij tegen rabb en dan keek hij rose aan.'En jou raad ik je aan koest te houden...want je moet je plaats leren kennen'Waarschuwd hij haar
Rabb keek rose aan en hij knikte lichtjes terwijl hij weg ging. hij wachte zijn kans af.

Rose keek de bewaker uitdagend aan met haar heldere ogen maar ze besloot geen actie te ondernemen. Ze wist dat ze met die Rabb misschien kon samenwerken en om dat te doen kon ze beter zorgen dat ze zo snel mogelijk los gemaakt zou worden. Dus ze ging rustig tegen de muur aan zitten en wachtte tot iemand haar kwam losmaken.

Rabb was naar zijn gebruikelijke plaats gegaan en zat in een donker hoekje waar zijn ogen het enige veraade tot hij daar zat, en hij bleef rose in de gaten houden maar ook de rest om zich heen, en hij ging even later slapen hij moest rusten voor het geval dat, maar hij bleef wel op alles letten.

de volgende morgen kwam een van de fallen naar rose toe en maakte haar los. 'luister goed vuurvliegje...je gaat met deze groep dadelijk mee werken in de mijn. dit is je laagste rang die er is..als je je beter gedraag, en je talent laat zien...wie weet kom je in een hogere gang. maar ga niet met het verkeerde soort om. waarschuwt ze rose en daarna vloog ze weg met haar bruine vleugels en haar korte bruine haren

rabb was al een tijdje wakker en bleef zitten waar hij gister was. ze gingen dadelijk weer de mijnen in

Rose knikte braafjes naar de fallen en ging rustig achter de groep mijnwerkers aan. Ze dacht na over wat de fallen over het verkeerde soort had gezegd en ze ging ervan uit dat ze daarmee Rabb bedoelde en als er andere waren ook de andere rebellen. Dat was onhandig want ze moest toch hoger zien te komen om te vrij te komen. Ze wist niet hoe ze hieronder vrij zou komen, als ze meer rechten had zou ze misschien de uitweg kunnen vinden.

Rabb zag tot de groep ging vertrekken en hij kwam pas als een van de laatste in beweging en ging achteraan in de groep lopen en hij zag verder op rose en hij heild haar nauwlettent in de gaten maar al het andere rond zich ook. hij haate deze plek en nog meer de mijn. daar waren soort diamanten die je karcht weg namen en zorgde tot je vleugels niet te voorzijn kwamen. en hij zuchte diep terwijl hij door liep
-----

ik voel tot dit een goed rpg is

ik ook:)
--

Rose begon op haar plek te graven. Ze merkte heel goed dat ze niks hier had aan haar kracht en vleugels. Maar ze zei niks, werd niet boos. Ze gedroeg zich netjes, nog wel. Eerst weg hier, dan verder denken. Hopelijk zou het niet te lang gaan duren, want daar had ze dus totaal geen behoefte aan. Vanuit haar ooghoek zag ze Rabb. Ze was nieuwsigerig naar hem. Ze moest met hem zien te praten

rabb begon heel langzaam te graven en je merkte tot hij zo min mogelijk iets deed maar toen een van de fallen het zag stapte die op hem af.'Beging het zelfde liedje als vorge week weer...heb je je lesje nog niet geleert'Zegt hij dreigent tegen hem. en rabb draaide zich om."blijf baar niet.'Sist hij en op het moment tot die zijn sweep pakte gooide hij zand in zijn ogen en nog een fallen kwam er aan, en die gaf hem een mep met zijn zweep die ineens wit kleurde,. en rabb kreunde pijnlijk toek hij achteruit ging.'En nu werken en sneller.'Snauwt die. en rabb deed wat hij moest doen en keek naar rose. straks. fluisterde zijn lippen

Rose knikte onopvallend en ging weer verder met haar werk. Ze kon beter niet teveel opvallen deze dagen. Want dan zou ze al helemaal niet meer boven komen. Daarom werkte ze nog uren door. Ze wou dat de tijd sneller ging, het werk was zwaar, vermoeiend, vernederend, vies, vervelend en saai.

Rabb deed ook zijn werk, en na vele uren werden ze geroepen tot ze mochten stoppen en weer mee moesten komen. na het lopen kwamen ze weer in die grot uit en rabb ging net als meerdere zijn eten halen wat nu uit een stukje droog brood bestond, en hij ging terug naar zijn plaats en hij keek zoekent rond naar rose, en hij zag haar en bleef op haar letten. zou zei te vertrouwen zijn....hij hoopte het.

Rose volgde de rest en nam ook wat te eten. Ze ging in de buurt van Rabb zitten en keek kalm naar hem terwijl ze haar broodje at. Ze was nog steeds aan een plan aan het werken waar ze hem in wilde betrekken. Maar ze moest uitkijken, hij kon een soort spion of wat dan ook zijn.

Rabb keek heel even met zijn ofen op zij en hij vroeg zich af of ze te vertrouwen was of niet. maar hij moest het er op wagen. Morgen was de dag tot hij ging ontsnappen proberen de meesten waren te bang om te praten hier laat staan bewegen en hij kon het niet alleen. en hij nam een hab van zijn brood, en zij tussen het kauwen door.'geloof jij in the gardians' zachtjes en hij bleef haar aan kijken met een oog

Rose keek hem met grote ogen aan en knikte kort. "Tuurlijk." fluisterde ze. "Jij?'

Rabb keek rose aan hij was opgelucht bijna niemand geloofde het nog en hij kon zijn glimlach niet onderdrukken. 'Mooi dat doe ik ook. en als ik en jij hier weg komen ga ik er heen...als je mee wilt doen.'vraagt hij aan rose. en hij dacht tot dat wel zo zou zijn.'luister, morgen moeten we zoals iedereweek onze vleugels laten inspekteren door de vorsten van hier, dat is de enige keer per week wanneer we ze mogen laten zien doe je dat eerder krijg je straf en vlink ook. maar ik wil morge ontsnappen door te vliegen blijf dicht bij me dan lukt het. en vooral niet na denken. zegt hij zachtjes tegen haar

Rose keek hem aan. Ze had al de hele dag op een plan gebroed en was nergens op gekomen, maar hij had het allemaal al lang uitgedacht. Ze glimlachte kort naar hem. "Ik ga met je mee." zei ze vastbesloten. "Heel graag zelfs."

goed. maar een tip kijk de vorsten morgen niet aan...zegt rabb dan tegen haar en hij stond op en liep weg aangezien hij een van the fallen zag lopen en hij wilde haar geen moeilijk heden bezorgen

Rose knikte en at toen hij weg ging ongestoord het laatste beetje eten op. Vervolgens krulde ze zich op om te gaan slapen. Morgen zou ze veel energie nodig hebben.

Rabb maakte zich ook klaar om te gaan slapen hij was moe en morgen was de grote dag en na uren peikeeren viel hij in slaap

volgende morgen

rabb was al wakker toen een van de vallen een luide bell liet luiden en iedereen wakker schreeuwde en tot ze in een rij van 2 bij 2 moesten gaan staan en verder lopen en rabb sloot zich aan bij de rij