Gardians

Rose zag dat iedereen in een rij ging staan en ze deed hetzelfde. Ze stond vlak achter Rabb. Hopend dat zijn plan zou werken. Ze wachtte gespannen af wat er zou gaan gebeuren. Als dit mislukte zat ze misschien wel levenslang vast.

Rabb liep rustig door wetent tot rose in de beurt zou blijven en na een 10 min lopen kwamen ze in een grote hal waar meerdere engelen waren en sommige hele mooie kleren hadden zelfs maar wel donkere kledingen, rabb keek naar de grot weten tot ze dadelijk beneden kwamen kijken.

Rose slaagde er goed in om haar nervositeit voor de ontsnapping er uit te laten zien als nervositeit voor de keuring. Ze hoopte dat het goed zou komen, meer kon ze niet doen.

rabb bleef na de grond staren. en Hoorde dan de vleugel slagen van de vorsten die omlaag kwamen en hij keek even de andere kant op en zag rose en dan weer na de grond nog eventjes wachten, nog even, dacht hij bij zich zelf

Rose staarde naar de grond maar was ontzettend geconcentreerd aan het afwachten.

een van de vorsten een meisje met wit blond haar bekeek aandachtig de aantal nieuwe engelen. en bij rose bleef ze staan en bekeek haar aan dachtig. een vuur engel...die zie je niet veel meer, vind je het fijn hier. vraagt ze hoog en edelijk aan haar,
rabb bleef kijken naar de grond en hoorde haar de vragen stellen, iets dat ze deed bij nieuwe die haar een waardevolle aanwinst zou vinden. iets wat ze ook bij hem had gedaan maar hij weigerde nu nog steeds

Rose keek naar de grond. Haar antwoord overwegend. "Wilt u een eerlijk of beleefd antwoord?" vroeg ze toen. Ze had altijd al veel lef gehad. Ook nu. Haar toon was normaal, de woorden konden verkeerd opgevat worden. Maar ze wilde weten in wat voor staat de vorstin was.

de vorstin keek rose aan. ik vroeg niet om er rond te draaien, maar om een antwoord en het maakt me niet uit wat je zegt want ik merk toch wanneer je liegt. zegt ze wat simpel maar toch op haar punt wijzend. en ze besloot tot ze rose wilde aan kijken ze vond haar wel lef hebben. en ik wil tot je me eens aan kijkt vuurvliegje. zegt ze dan.
rabb luisterde gespannen, hij hoopte tot die snel weg ging bij rose ze moesten hun plan snel in werking zetten, hij wilde weg samen met rose zij geloofde ook in de gardians. en ze moesten ze vinden en vertellen wat hier gebeurde

Rose keek haar aan met haar heldere ogen. "Ik ben geen vuurvliegje, en ik vind het werken in de mijn niks. Het is saai en vermoeiend." sprak ze de woorden uit. Ze wachtte de reactie van de vorstin af. Ze was niet bang voor haar en dat wilde ze laten zien.

de vorstin grinnikte. je hebt wel lef al zeg ik het zelf, zoon meisjes zie je bijna nooit. zegt ze en ze liep een rondje rond rose en bekeek haar vleugels die waren in een goede staat. wie weet als je ooit bij ons wilt horen moet je je na ons gedragen en hart werken, wie weet wag je ooit naast me staan zou je dat willen. vraagt ze aan rose dan.
rabb hoorde haar praatjes en liet het gaan

"Uit alle respect mevrouw, maar ik weiger naast u te staan." zei Rose naar de waarheid. Het beviel haar wel dat de vorstin duidelijk iets in haar zag wat ze wilde. Iets wat ze nooit zou krijgen. De vorstin dacht misschien dat ze de macht had. Maar zeker niet over haar.

spijtig zeer spijtig. zegt de vorstin en keek haar nu neerkijkent aan, eens kijken als ze je harder laten werken en langer of je er dan nog zo over denkt, zegt ze en ze loopt door en stopte bij rabb. ik heb gehoort tot jij je plaats nog steeds niet wilt herkennen, jammer, maar ooit kom je tot inkeer, zegt ze en ze loopt verder
rabb keek ineen keer op en knikte naar rose en hij sprijde zijn vleugels en hij zette zich krachtig af tegen de grond en sloeg krachtig met zijn vleugels die ongeveer 2 meter lang waren. de fallens keken meteen op.
GRIJP ZE...roept de vorstin

Rose steeg ook op en haar vleugels die slechts een kleine meter waren fladderde snel op en neer waardoor ze op een snel tempo hoog was. Ze volgde Rabb en hoopte dat hij wist waar hij heen moest, anders waren ze verloren.

Rabb keek waakzaam rond en hij ging naar rechts richting een grot hij kende hier de weg en zijn gevoel vertrouwde hij nog meer, en hij keek even of rose hem volgde en jah dan was het goed en hij ging de grodt in. kom op rose, dit gaat lukken....zegt hij vast besloten

de vorstin en de andere fallens volgde hen

Rose knikte en vloog door. Ze merkte hoe dichtbij de achtervolgers waren en ze vloog nog een tandje sneller. Als ze gepakt werden was het hoogstwaarschijnlijk gedaan met ze en dat wilde ze toch liever niet.

ik stoor heel even maar steffie rpg??
ik reageer zo bij bendes ding

Rabb vloog zo snel mogelijk door en dan een andere grot weer in of uit dat licht der aan, en dan zet hij een duikvlucht in richting het licht. maar hij kijkt achter om en ziet tot de vorstin heel dicht bij rose is en hij keert zich meteen op. door die opening en dan is alles open gewoon recht vooruit vliegen. zegt hij en hij storte zich met allen geweld op de vorstin die het uitschreeuwde van woede maar ook pijn en na niet zo lang liet rabb los en hij volgde rose, en hij keek even om en zag hoe de vorstin met hulp van een bewaker in de lucht bleef,. sneller..sneller . roept rabb en hij zag de uitgang al.

Rose deed wat haar gezegd werd en vloog zo snel als haar vleugels haar maar konden dragen door en door. Ze hoorde Rabb roepen dat ze sneller moest en zo mogelijk probeerde ze nog harder te vliegen. Het was maar goed dat ze veel had kunnen trainen op snelheid in haar leven anders had ze dit onmogelijk vol kunnen houden. Ze zag licht en betreden de vrije wereld.

Rabb grijnsde opgelucht en keek rose blij en opgelucht aan rose. en hij vloog door en keek achter om en hij zag niks maar hij bleef wel door gaan. en toen ze vergenoeg waren, schreeuwde hij het uit. VRIJHEID.....EINDELIJK.....VRIJ...roept hij en hij maakte een loeping

Rose moest lachen om zijn gelukzalige reactie. Zelf kon het geluk ook niet op en ze circelde door de lucht. Ze vroeg zich af hoelang hij op dit moment gewacht had. Maar de tijd voor vragen kwam later wel. Nu genieten van het moment.

Rabb vloog door wat was hij toch gelukkig en hij ging dan naast rose vliegen. oke we gaan naar de gardians...maar das een hele lange reis. dus waar kom je vandaan als ik vrage mag.´vraagt hij aan haat terwijl hij door bleef vliegen

Rose vertelde waar ze vandaan kwam. "En jij?" vroeg ze nieuwsgierig. "Wat is jou verhaal?" ze vloog rustig door. Ze konden zich beter niet uitputten want ze hadden een lange weg te gaan. Ze was gewoon zo nieuwsgierig naar hem dat ze waarschijnlijk de hele reis erover zouden kunne praten.

rabb luisterde nieuwschierig naar het verhaal van rose. mijn familie is erg edel ik ben niet ontvoert geworden maar ze hebben me af gestaan, zegt hij wat somber. maar grijnst daarna. maar dat geeft niet ik weet waar ik heen wil en bij wie ik wil horen, de galdians, zegt hij opgewekt en zijn dag kon niet meer stuk

Rose keek naar hem en glimlachte. "Ja, we gaan naar de Guardians, we moeten ze waarschuwen voor wat hier gebeurt.." zei ze zacht terwijl ze door vloog. "Ik vind het echt heel erg voor je dat je familie je zonder pardon heeft afgestaan."

Rabb vloog door en keek rose even wat bitter aan. Ik heb het van me af gezet. Zegt hij dan het was gedeeltelijk soms had hij er nog wat moeite mee maar hij probeerde het te negeren. Het erge is mijn broer die heeft zich bij dde vorsten gevoegt. Zegt hij en toen ze best lang gevlogen hadden begon hij te dqlen. Hij moest even rust hebben.