The Six Senses

Julia zat in haar vliegende auto en staarde een beetje afwezig naar het verkeer. Ze wist ook dat het gevaarlijk was als ze op haar automatisme vertrouwde. Maar ze kon zich niet goed concentreren. Ze hoorde iemand achter haar toeteren. Waarschijnlijk had ze te dicht op hem gezeten. Ze lette even op maar zakte langzaam weer weg in gedachten.

sean zat op een trap ergens in de stad hij had net zijn lenzen weer ingedaan en zijn ogen prikte inorm, hij wist tot hij verder moest maar dat was nogal ingewikkelt als je niet meer zo goed kon zien en hij sond op en begon toch te lopen

Elliot zat op het dak van een gebouw, en begaf zich op de rand. Hij keek afwezig naar boven, naar de vliegende auto's, zijn blauwe ogen in gedachten. Hij hief zijn hand en draaide aan een knopje om zijn mechanische gehoor bij te stellen. Hij hoorde alles weer een stuk beter.

Julia zakte langzaam in een roes en haar stuur draaide. Ze schrok op toen de auto ruw uit de rijstrook raakte en tegen een bord knalde waardoor haar auto over de kop ging en op een hoog tempo naar het land dreeg te vallen. Ze probeerde geschrokken het stuur op te trekken maar hij reageerde niet meer.

Elliot hoorde toen opeens een knal en keek op. Een luchtauto naderde het gebouw waar hij op zat en bleek neer te storten. Hij schatte in dat de auto langs het gebouw zou gaan en dat ging het ook, maar toen hij zag dat er nog iemand in zat, sprong hij van het gebouw af en landde op de auto. Hij trok de deur open en pakte de pols van Julia. Hij trok haar zo uit de auto en sprong van de auto af. Ze vielen nu in een vrije val naar beneden, maar Elliot strekte zijn hand en ving zich op aan een vlaggenstok. Hij hield Julia stevig vast aan haar pols en zwaaide haar via een open raam onder Elliot het gebouw in. Elliot was dit soort reddingswerk wel gewend. Hij was er op getraind.

Alles ging heel snel en Julia kon nauwelijks bevatten wat er nou gebeurde. Op het ene moment besefte ze dat ze zou sterfen en vervolgens voelde ze een ruk aan haar pols en werd ze de auto uit getrokken en nu lag ze op de vloer in een lege kamer. Ze bleef even liggen en liet het haar allemaal even bezinken. Ze had heel veel geluk gehad, dat besefte ze. Ze kwam langzaam overeind en keek om zich heen op zoek naar haar redder.

sean liep rustig rond en dacht na over wat hij moest doen nu zijn zicht steeds meer en meer verminderde en hij kwam bij een wag maar hij hoorde wat en keek rond maar zag het niet goed en keek in de richting van het geluid en dan ziet hij tot het een auto is die op hem af kwam en hij wist nog net op tijd nou op tijd hij voelde de slpegel van de auto hem nog raken en hij land op de grond en niet veel later hoort hij de auto tot stilstand ergens tegen aan komen,

Akira liep over straat. Vanuit de verte had ze gezien dat er een of ander ongeluk gebeurde, en ze haastte zich nu nieuwsgierig naar de plek toe om te zien wat er precies aan de hand was.

Sherapine liep door de straten van de stad. Op haar gezicht was niet echt een emotie af te lezen. Gewoon weg omdat ze die niet altijd even goed voelde en momenteel helemaal niet. Ook toen ze keek naar een klein jongetje dat op de vlucht was voor iets kwam het niet in haar op om hem te helpen of bij te schieten. Haar emotie lozen ogen keken naar het jongetje waarna ze rustig door liep. Zelfs toen ze zag dat iemand in een luchtauto neer stortte veranderde haar blik niet.

Julia hoorde een knal en niet veel later een explosie. Ze rende naar het raam en zag nog net hoe haar auto uit elkaar knalde. Ze vloekte zacht, waarom was ze dan ook zo sloom in die auto gestapt? Toen zacht ze twee voeten bungelen en ze keek naar boven waar ze zag dat een jongen hing. Waarschijnlijk had hij haar gered. "Moet ik je helpen?" vroeg ze snel al wist ze niet hoe ze hem naar beneden moest krijgen.

sean keek naar het vage omhulsel dat rood oranje golven leek te maken, hij was geexplozeert en hij stond op en vreef door zijn ogen, hij baalde tot hij niet goed kon zien, hj wist tot hij ooit ergens fout zou gaan nu hij noet goed kon zien

Elliot schudde zijn hoofd, zette zijn voet op een metalen uitsteeksel van het gebouw en greep een soort reling vast. Hij klom voorzichtig naar beneden en zette zijn voeten toen op het ijzeren kozijn. Hij klom door het raam heen en schudde zijn donkerblauwe haar uit zijn gezicht. 'Gaat het?' vroeg hij kalm.

Akira zag een groep mensen bij een gebouw staan en naar boven wijzen. Ze keek omhoog en zag met een verbijsterd gezicht hoe een jongen zich zonder moeite het gebouw inging.

Julia keek met grote ogen hoe makkelijk hij binnen leek te komen. "Het gaat wel.." knikte ze bleekjes. "Ik weet niet hoe ik je moet bedanken, je hebt mijn leven gered." zei ze zacht.

sean hoordenallenmaal geluiden, en probeerde dingen te zien als ze zeiden daar boven en hij keek naar boven maar zag enkel het gebauw en hij schudde zijn hoofd en begon verder te lopen

'Je hoeft me niet te bedanken.' zei Elliot rustig. 'Wees de volgende keer voorzichtig.' Hij liep de kamer kalmpjes uit en stelde zijn gehoor wat bij. Ugh, zo irritant. Het apparaatje ving lang niet zo goed alle trillingen op. Hij moest het zien te repareren, of hij moest zijn natuurlijke zintuig weer terug.

Akira bleef omhoog staren naar het gebouw terwijl alle andere bijstaanders alang verder waren gelopen. Ze was in gedachten verzonken en had niet echt door dat het er raar uitzag dat ze daar zo alleen stond.

Julia liep snel achter hem aan en liep met hem mee. "Sorry, ik had niet in die auto moeten stappen.. Mag ik weten hoe je heet?"

sean liep door en voelde het einde van een stoel en hij keek maar kon niet zien of er autos kwamen of niet, en hij zuchte hij werd er gek van en hij liep een stuk terug en gng tegen het gebauw aan staan en dacht na over hoe hij dit gign op lossen

Sherapine keek naar de rood/oranje vlammen die de auto omringde. In een schot kwam de emotie angst haar hoofd in geschoten. Ze kreunde zachtjes van de angst die bezit van haar had genomen en keek toen naar boven. Ze zag enkel een groot gebouw met ramen maar geen mensen of wat. Langzaam kwam ze dichterbij de vlammenzee. Geen personen meer in de auto. Mooi die moesten dan ontsnapt zijn.

'Elliot.' zei Elliot en stak zijn handen in zijn zakken. Hij liep door de gang naar de liften. De mensen in het gebouw keken hem raar aan maar jaagden hem niet naar buiten, sinds hijzelf zich al naar buiten begeefde. Het was een gebouw voor de statistiek, waar alle gegevens van het land werden verzameld. 'Hoe heet jij?' vroeg hij terwijl hij de liftknop indrukte.

Akira werd zich er na een tijdje van bewust dat mensen haar raar aankeken. Vlug boog ze haar hoofd en liep verder.

"Ik heet Julia." zei Julia en ze bekeek hem. Ze bewonderde hem, al kende ze alleen zijn naam. Maar wat hij had gedaan hield ze voor onmogelijk. "Hoe kon je me zo redden?" vroeg ze zacht. "Het ging zo snel, ik heb de helft niet meegekregen.."

sean deed de lensen uit en keek er naar dit werkte steeds slechter en hij pakte het spul waar de lenzen normaal in moesten en deed dit in zijn ogen en het branden even vel maar hij zag nu beter dan net met de lenzen in

Elliot knikte toen hij haar naam hoorde en ging de lift in toen de deuren open gingen. 'Ik ben ervoor getraind. De robots zijn niet snel en lenig genoeg voor dit soort reddingsacties en de politie is te langzaam. Daarom zijn er heel wat mensen opgeleid in veiligheidskunde. Ik wou zelf eigenlijk politie worden, maar...' Toen de liftdeuren dicht gingen, zei hij heel zachtjes: 'Ik ben hier illegaal.' Hij wist niet waarom hij dit tegen Julia zei, maar ze leek hem erg betrouwbaar.