Maaike & Sifra

'Probeer nog eens' zei Emma.

Will sloeg iemand van zijn paard en steeg zelf op.

Aurora richte haar hand op een van de wezens en concentreerde zich. Het wezen vloog in de fik. Opgewonden keek ze Emma aan. 'Probeer jij het eens, we kunnen ze helpen!' zei ze.
Nate vocht.

Emma keek haar aan, aarzelend stak ze haar hand uit. 'MIsschien kan ik het wel niet'

Will merkte dat een paar wezens bang waren, iemand van hun was aangevallen maar ze wisten niet door wie,

'Gewoon proberen. Je moet het echt willen,' zei Aurora en knikte bemoedigend.
Nate vocht verder. Hij had het idee dat ze terrein aan het winnen waren, de wezens werden langzaamaan weggedreven bij de ingang van het kasteel.

Emma was bang, en ze wou niemand pijn doen. Haar hand trilde. 'Ik probeer wel, val jij ze maar aan dan. '


Will merkte dat de groep steeds meer terugging, n hij vocht door.

Aurora knikte en rende het veld op. Ze probeerde haar krachten uit op de wezens.
Nate vocht.

Emma verschool zich een beetje, en sloot haar ogen, ze stak haar handen uit en beelde zich in dat ze iedereen versloeg, er spoot een water straal uit haar handen, en van schriek viel Emma om.

Will merkte nu ook dat er iemand met water bij was gekomen, hij vroeg zich af wie het was maar het kon hem niet veel schelen, de wezen schrokken.

Aurora keek om naar Emma en stak haar duim op.
Nate keek om te zien wat er aan de hand was.

Emma keek naar Nate en zag een vreemd wezen op hem afrennen. 'kijk uit!!'riep ze, ze stuurde een stroom heet water op het wezen af.

Will kreeg hoop, de wezens waren aan het vluchten

Nate's paard schrok van het water en steigerde. Omdat hij er niet op berekend was, had Nate geen houvast en viel hij van zijn paard af. Zijn gezicht vertrok van de pijn toen hij zijn arm hoorde kraken.
Aurora verbrande wezens en joeg anderen weg met vuur.

'Shit 'mompelde Emma. Maar ze vocht door en hield wezens bij Nate op afstand.

Will merkte dat ze bijna wegwaren, hij gaf zijn soldaten de opdracht niet achter ze aan te gaan, als het niet nodig was zou hij ze niet doden. Langzamerhand verdween de groep.

Nate krabbelde overeind en raapte zijn zwaard op. Hij keek toe hoe de wezens verdwenen en zuchte opgelucht.
Aurora kon een glimlach niet onderdrukken.

Emma rende naar Nate toe. 'Sorry!' riep ze uit, ze keek geschrokken.

Will zuchtte opgelucht en keek om zich heen, veel mensen waren gesneuveld.

Nate schudde zijn hoofd. 'Je hebt me juist geholpen. Dankjewel,' zei hij. Hij keek om zich heen. 'Ik denk dat jij en Aurora naar binnen toe moeten, dit is niet zo'n leuk gezicht,' zei hij somber.
Aurora keek om zich heen en haar gezicht betrok.

Emma keek naar iedereen om zich heen. 'Is het altijd zo?' vroeg ze zacht.


will zuchtte. Hij voelde zich vreselijk, hij liep naar binnen.

'Ze zijn nog nooit zo dichtbij het kasteel gekomen. Maar ja, zo zien gevechten er meestal naarderhand uit,' zei Nate. 'Ga naar binnen toe,' vervolgde hij en liep naar de soldaten toe die niet gesneuveld worden. 'Jullie weten wat jullie moeten doen, begraaf ze,' zei hij kortaf.
Aurora liep naar Emma toe.

Emma keek naar Will en Nate, zuchtte en liep toen naar binnen, ze keek naar haar handen. Wat was er gebeurd?

Will was kwaad, zijn oom was veilig in het kasteel gebleven, hij had niks geen moeite gedaan.

Nate liep naar binnen toe zodat iemand zijn arm kon verbinden. Het voelde gebroken aan.
Aurora liep naar binnen toe. 'Dat zag er verschrikkelijk uit,' verzuchte ze.

Emma knikte langzaam. 'En iedereen was ook gewond' zei ze zacht.

Will liep naar een kamer, daar werd zijn wond verzorgd en verbonden. Hij vroeg zich af hoe Aurora en Emma dit voor elkaar hadden gespeeld.

Aurora knikte somber.
Nate liep de ziekenzaal van het kasteel in en zag dat er al vele mannen lagen. Zwijgend ging hij ergens zitten en liet iemand zijn arm spalken.

Emma voelde zich schuldig, was ze er maar eerder achter gekomen wat ze kon, veel mensen waren dood, veel wezens ook. Met een raar gevoel in haar maag liep ze door het kasteel.

Will bedankte de verzorgster, en vertelde haar dat ze kon gaan. Hij trok een ander shirt/hemd ding aan en liep zizjn kamer uit.

Aurora liep in gedachten verzonken door het kasteel.
Nate wachtte geduldig af tot de verzorgster klaar was en bedankte haar. Vervolgens liep hij terug naar buiten toe om de mannen te helpen met het begraven van de doden.

Emma liep in gedachten verzonken tegen een soldaat aan, de soldaat begon haar uit te kafferen, want ze zag er onbekend uit, bovendien was hij kwaad.
Emma, die altijd voor zichzelf op kwam, kromp ineen, ze had niks gedaan.

Will zag zijn oom aankomen en keek om zich heen, maar hij kon nergens heen.


Siffff wil jij die oom even doen?

Nate telde in stilte het aantal mannen die gesneuveld waren. Het waren er meer dan ooit te voren.
Aurora ging op zoek naar Will.
Will's oom liep met kwade stappen op Will af. 'Denk er ook maar niet aan om me te ontglippen, jij nietsnut,' gromde hij.

De soldaat greep Emma bij haar arm en trok haar mee naar zijn kamer. ><
Emma schreeuwde en probeerde hem weg te slaan.

Will keek hem aan. '.. Pardon?'