Maaike & Sifra

Aurora knikte. 'Jawel, maar is er hier ergens water? Ik zie er bebloed uit,' zei ze en keek rond.
Nate zuchte. Hij kreeg zo naderhand het gevoel alsof hij niet meer welkom was.

Will keek om zich heen. 'We kunnen wel een meer gaan zoeken.. dan kan ik mijn shirt proberen te wassen.' zei hij.

Emma liep een beetje rond.

'Ja dat is goed,' zei Aurora begon te lopen in een willekeurige richting.
Nate leunde met zijn hoofd op zijn handen en dacht na.

Emma had eigenlijk ook geen zin om alleen rond te lopen en ze liep terug. Daar zag ze alleen Nate zitten.

Will liep achter haar aan.

Aurora stond even stil om te luisteren. Ze hoorde zachtjes het geluid van stromend water en liep erop af. 'Denk je niet dat die soldaten achter ons aan gaan?' vroeg ze en keek Will aan.
Nate was in gedachten verzonken.

Will keek haar aan. 'ja de kans is groot natuurlijk.'

Emma ging tegen een boom aan zitten en zuchtte diep.

Nate keek op toen hij Emma hoorde zuchten. 'Is er iets?' vroeg hij.
Aurora beet op haar lip. Ze bereikten een meertje en ze knielde neer aan de waterkant.

Emma keek naar hem. 'Ik mis thuis een beetje' zei ze zacht. Ze voelde zich alleen.

Will ging aan de waterkant zitten en hield zijn shirt vast terwijl hij het in het water liet zakken.

Nate's blik verzachte wat. 'Wie weet, misschien kunnen jullie binnenkort al naar huis toe,' zei hij.
Aurora maakte van haar handen een kommetje en schepte er water in. Ze wreef over haar hals om het bloed weg te krijgen.

Emma glimlachte lichtjes. 'Aan de andere kant wil ik eigenlijk ook niet naar huis' zei ze.

Will weekte zijn shirt een beetje.

'Waarom niet?' vroeg Nate verbaasd.

Aurora keek naar Will. Ze glimlachte.

'Ik voel me hier vrijer.. ik ben hier gelukkiger geweest dan thuis in tijden.. het klinkt gek maar het is zo... bovendien is.. ' ze zweeg.
Will was een beetje onhandig aan het doen met zijn shirt en grinnikte om zichzelf

'Bovendien is...?' herhaalde Nate. Hij keek haar vragend aan.

Aurora lachte zacht. Ze stak haar hand uit. 'Geef hier, kluns.'

Will lachte en gaf haar zijn shirt. Hij zette zijn handen achter zich neer en leunde, de zon scheen en hij was redelijk vrolijk ondanks de omstandigheden.

Emma keek hem aan. 'nee niks' mompelde ze, en ze bloosde een beetje.

'Ach kom op!' zei Nate en keek haar doordringend aan.

Aurora pakte zijn shirt aan en begon het schoon te maken in het water.

Emma zuchtte diep. 'misschien is er wel iemand die een extra reden vormt waarom ik hier wil blijven' mompelde ze bijna onverstaanbaar. Ze sloot haar ogen en leunde tegen de boom aan.

Will keek naar haar en glimlachte.

'Will?' vroeg Nate fronsend.
Aurora gaf Will zijn shirt terug toen ze klaar was. Ze keek naar de bloedspetters op haar eigen kleren en zuchtte. 'Op de een of andere manier blijf ik het voor elkaar krijgen om al mijn kleding nat of vies te maken,' zei ze en lachte.

Emma's ogen vlogen open en ze keek hem aan. 'Waarom denk je dat??'
Will keek haar aan en grijnsde. 'Misschien heb je liever mooiere kleding aan ofzo'

Nate haalde zijn schouders op. 'Gewoon een vermoeden,' zei hij.
Aurora gaf Will een plagend duwtje. 'Zo ben ik niet meneer de prins,' zei ze.

Emma keek hem aan en zweeg. Toen keek ze weer voor zich uit.

Will lachte. 'Sorry hoor' zei hij.

Nate keek weer voor zich uit. 'Dus het is waar?' vroeg hij na een tijdje gezwegen te hebben.

Aurora glimlachte. 'ik ben gewoon een kluns die zichzelf altijd in de nesten werkt, al vanaf het begin dat ik hier was,' zei ze schouderophalend.

Emma keek naar hem. Ze wou hem de waarheid niet vertellen. 'Maakt het je iets uit?'

Will keek haar aan. 'Dat valt wel mee hoor'

'Zou het jou iets uitmaken als het mij iets uitmaakt?' vroeg Nate en keek Emma aan.

'Helemaal niet,' zei Aurora hoofdschuddend. 'het eerst wat ik deed toen ik hier terecht kwam was rennen voor me leven. Om vervolgens er uitziende als een zwerver bij jouw kasteel aan te komen,' zei ze en lachte. 'Toch ben ik blij dat dat gebeurd is.'

Emma lachte. 'Ja zo kunnen we de vragen blijven omdraaien' zei ze.
Will keek haar aan. 'Ik ook' zei hij glimlachend.

Nate glimlachte half. 'Gewoon antwoorden,' zei hij en haalde zijn schouders op.
Aurora glimlachte.