Maaike & Sifra

Emma probeerde zich te concentreren en er begon iets te ontstaan rond haar handen maar ze keek elke keer om naar Nate, ze fronste. Dat zag er inderdaad niet goed uit.

Will ging zitten en leunde tegen een boomstam aan.

Nate gooide het verband en de stok waarmee hij het gespalkt had op de grond. 'Ik weet dat ik onweerstaanbaar ben, maar kun je even je ogen van me af houden,' zei hij tegen Emma zonder op te kijken en grijnsde. Hij keek naar Will. 'He, wil je iets voor me doen?' vroeg hij.

Emma rolde haar ogen. 'Nou dan kijk ik naar Will, die leuker en aardiger' mompelde ze, al meende ze het niet echt. Ze ging een stuk verderop staan en probeerde het schild te maken.
Will keek op. 'Ja natuurlijk?'

Nate stak zijn arm, die nogal scheef en raar hing, naar Will uit. 'Breek mijn arm,' zei hij kalm.

Will keek hem aan. 'Nee' zei hij direct. 'Bovendien is je arm al gebroken..'

Emma keek om en staarde naar de jongens.

Nathaniel grijnsde. 'Ach kom op, ik weet zeker dat je er al jaren over fantaseert om zoiets te doen. Het groeit scheef, dus het moet nog een keer gebroken worden,' zei hij.

Will zuchtte. 'Kunnen we het niet op een andere manier doen?' hij keek naar Emma. 'Misschien kan zij het helen ofzo?' mompelde hij.

Emma probeerde het schild weer.

'Doe het gewoon,' drong Nathaniel aan. Hij hield zijn arm naar Will op.

Will keek naar hem. 'Waarom zou Emma het niet kunnen helen?'

Nate zuchte. 'Godsamme, je bent soms echt een watje,' zei hij. 'Ik vind het belangrijker dat ze nou eerst dat schild doet, bovendien is het niet echt een kwestie van helen want het is geen wond.'

Will keek hem ietswat kwaad aan. 'Sorry hoor, ik vind het gewoon geen prettig om vrienden pijn te doen als het misschien niet nodig is' zei hij. 'Dan ben ik niet meteen een watje.'
Emma keek om en keek naar Nate. 'Zo jij bent lekker aardig'

Nate zuchte geirriteerd. 'Ik heb nu al pijn dus veel zal het niet uitmaken. Ik kan het niet zelf doen, daarom vraag ik het aan jou,' zei hij.

Will keek hem aan. 'En hoe zou ik dat moeten doen dan?' vroeg hij.

Emma keek naar Will. 'Je gaat het toch niet echt doen hoop ik'

'Pak mijn arm vast en breek hem?' zei Nate en wees naar de plek waar het moest.

Will zuchtte. 'Nou als het moet dan' mompelde hij.

Emma keek met grote ogen naar ze.

Nate stak zijn arm uit en klemde zijn kiezen op elkaar. Hij wachtte af.

Will deed dan uiteindelijk toch maar wat hem gevraagd werd.

Emma duwde haar handen tegen haar oren.

Nate had zijn kiezen op elkaar geklemd maar liet toch een schreeuw uit van de pijn toen hij het bot voelde breken.
Aurora werd wakker van het geschreeuw en ging overeind zitten.

Emma hoorde het alsnog en kromp ineen, ze beet op haar lip.

Will keek geschrokken en hoopte maar dat het goed was gegaan. Waarom had hij dit ook alweer gedaan? ze hadden net zo goed iemand in een dorpje kunnen zoeken.

Nate haalde diep adem. 'Dankje,' zei hij terwijl hij een stuk stof van zijn shirt afscheurde om als een soort draagdoek te gebruiken.
Aurora keek verbaasd naar de anderen. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ze.

Emma staarde naar de jongens.
Will zuchtte. 'Nate heeft zijn arm gebroken' mompelde hij.

'Alweer?' vroeg Aurora fronsend.
Nate bond de doek in zijn nek vast, legde zijn arm erin en glimlachte. 'Het gaat nu wel.'

Will legde het verhaal een beetje ongemakkelijk uit aan Aurora.

Emma was weer verder gegaan met haar schild en opeens hoorde je een opgewonden kreetje. 'Het lukte!'

Aurora keek Nate geirriteerd aan. 'Dat je hem dat liet doen, je bent onmogelijk,' zei ze terwijl ze opstond. Ze staarde naar het bloed op haar hals en kleding.
Nate haalde zijn schouders op.

Emma keek geïrriteerd, waarom probeerde ze het? Niemand reageerde er überhaupt op nu het haar lukte. Ze keek om en keek Nate aan. 'Ze heeft wel gelijk' mompelde ze. 'En ik ga even rondlopen' ze liep weg.

Will keek haar na en keek nu naar Aurora. 'Gaat het nog?'