Maaike & Sifra

Nate stond stil en keek naar Emma. 'Wat wil je met haar doen, ze kan geen magie,' zei hij kalm.
Aurora viel flauw door teveel bloedverlies.

De soldaat grinnikte. 'Denk je dat ik dat geloof? Bovendien werkt het ook omdat jij kennelijk om haar geeft.' zei hij.
Emma dacht na over een aanval die ze zou kunnen doen.

Will reed met haar het bos in, daar steeg hij af en hij legde haar neer, hij trok zijn shirt uit en hield dat tegen haar wond om het bloeden te stoppen.

Nate fronste zijn wenkbrauwen en dacht na. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Als hij de soldaat aanviel zou hij haar iets aandoen, maar niks doen kon ook niet. 'Je durft niet eens normaal met me te vechten, het moet met een meisje erbij. Durf je niet een op een? Ben je bang om te verliezen?' zei hij spottend.
Aurora was bewusteloos. Haar gezicht was spierwit geworden en ze ademde langzaam.

De soldaat keek een beetje kwaad, natuurlijk was hij niet bang. 'Nu kiezen, ' gromde hij.
Emma stuurde opeens een harde straal water op hem af en duwde zijn arm weg van het zwaard. Ze rende van hem vandaan en stuurde een straal kokend water op hem en anderen soldaten af.

Will maakte zich zorgen. 'Volhouden Aurora'

Nate trok Emma mee naar zijn paard en stijg op. Hij hielp Emma op het paard. 'Hou vast,' zei hij en gaf zijn paard de sporen.
Aurora was bewusteloos.

Emma hield zich aan hem vast en hoopte dat ze hier snel weg waren.

Will keek naar haar. 'volhouden' mompelde hij. Hij wist niet wat hij moest doen, misschien was er een of ander kruid ofzo.

Nate galoppeerde door het bos in de richting waar hij Will eerder heen had zien gaan. Hij hield toen hij Will en Aurora zag en steeg af. 'Je hebt water, kun je haar niet helen?' vroeg hij bezorgd terwijl hij Emma van het paard aftilde.
Aurora's ademhaling ging steeds langzamer en het kleine beetje kleur wat ze nog had gehad was nu weg waardoor haar huid scherp afstak tegen haar rode mantel en het bloed.

Emma keek hem verbijsterd/geschrokken aan. 'Hélen?' zei ze geschrokken, maar toch knielde ze bij Aurora neer. 'Ik zou niet weten hoe' mompelde ze.
Will keek haar aan. 'Probeer het gewoon.' zei hij.

Nate keek Emma aan. 'Je bent haar enige kans,' zei hij.

Emma concentreerde zich op het idee wat ze Aurora kon helen, of in elk geval dat ze beter zou worden. Ze hield haar handen boven zijn wond zoals ze ook wel eens zag in films. Ze concentreerde zich uit alle macht en zag dat er een laagje water rond haar handen ontstond.
Will keek gespannen toe.

Nate klemde zijn kiezen op elkaar. Hij hoopte dat het Emma lukte.

Emma kneep haar ogen dicht en er verspreide een gloed langs haar handen en rond de wond van Aurora, ze hoopte dat het allemaal zou werken.

De wond op Aurora's nek groeide dicht en er trok weer kleur terug in haar gezicht. Ze hapte naar adem en opende langzaam haar ogen.
Nate zuchte opgelucht. 'Je bent geweldig Emma.'

Emma opende haar ogen en keek verbaasd naar Aurora. 'het is me gelukt' mompelde ze.
Will keek naar Aurora. 'Aurora' zei hij en hij haalde opgelucht adem. 'Hoe voel je je?'

Nate glimlachte naar Emma.
Aurora ging overeind zitten en ging met haar vingers over haar nek. 'Dankjewel,' zei ze zacht en keek Emma dankbaar aan. 'Goed, een beetje moe maar dat is alles,' zei ze en zuchte opgelucht. 'Ik ben blij dat jullie oke zijn.'

Will knikte. 'We moeten Aurora laten rusten' zei hij en hij ging weer overeind staan. 'Maar we moeten ook zorgen dat we niet nog eens ontdekt worden.'

Emma glimlachte eventjes naar Nate terug en ging toen overeind staan ze liep naar een paard toe en aaide die zacht terwijl ze nadacht.

Aurora keek naar Will. 'Je draagt geen shirt,' zei ze fronsend en merkte toen het shirt pas op. Ze keek ernaar. 'Het zit onder het bloed, sorry,' zei ze en zuchte.
Nate keek naar Emma. 'Je kunt zeker geen soort van schild doen?' vroeg hij.

Will haalde zijn schouders op. 'Dat maakt me echt niet uit' zei hij en hij glimlachte.

Emma keek Nate aan. 'Ik heb werkelijk geen flauw idee'

Aurora glimlachte flauwtjes terug. Ze ging op haar rug liggen en sloot vermoeid haar ogen.
'Kun je het proberen? Als je nog genoeg energie over heb?' vroeg Nate. 'Het zou de soldaten buiten kunnen houden voor een tijdje.'

Will liep naar zijn paard toe.

Emma keek Nate aan. 'Ik zou niet weten hoe ik dat moet doen'

Aurora viel in slaap.
Nate haalde zijn schouders op. 'Ik weet al helemaal niet hoe. Kun je niet gewoon iets proberen?' zei hij en grijnsde.

Emma knikte. 'Ik zal .. nouja ik probeer wel iets.' zei ze. Ze ging ergens staan zodat ze een beetje ruimte had en ze strekte haar handen voor zich uit, dat leek haar het meest waarschijnlijke. Ze dacht na en probeerde zich voor te stellen dat er een schild zou ontstaan vanaf het punt waar haar handen zich bevonden.
Will keek opzij naar Aurora en toen weer naar zijn paard.

Nate keek geamuseerd naar Will. 'Ga je de hele tijd zonder shirt rondlopen?' vroeg hij.

Will haalde zijn schouders op. 'Ik moet dat shirt eerst wassen.' zei hij. 'Bovendien kan het me niet zo schelen.'

Emma keek naar de jongens en grinnikte. 'Mij ook niet zo' zei ze en ze stak plagend haar tong uit. Toen probeerde ze zich weer te concentreren.

Nate trok een zuur gezicht toen Emma dat zei en snoof. Hij ging op een boomstam zitten en begon de linnen doek die om zijn arm zat los te wikkelen. Zijn gezicht vertrok van de pijn. 'Dat ziet er niet goed uit,' mompelde hij.
Aurora sliep.