Maaike & Sifra

'Wat dan?' vroeg Aurora en keek Emma onderzoekend aan.
Nate keek op, en als blikken konden doden dan was Will nu wel dood XD. 'Rot op,' mompelde hij.

Will keek verbijsterd. Wat had hij nou weer fout gedaan? 'Wat is er?' vroeg hij verbijsterd.

Emma beet op haar lip. 'Niks laat maar' mompelde ze.

Nate kwam overeind. 'Mijn ouders hebben een paar dagen terug een brief gestuurd met de vraag of ik niet wilde trouwen met mijn oude buurmeisje.. Aangezien het meisje wat ik wel echt leuk vind op jou verliefd is ga ik hun vraag maar accepteren,' zei hij verbitterd.

Aurora keek Emma bezorgd aan.

Will keek hem een tijdje sprakeloos aan. 'Verliefd op mij? Wie?'

Emma zuchtte. Ze was super stom geweest. Waarom had ze het niet gewoon tegen hem gezegd? Misschien had hij wel een rot opmerking gemaakt, maar nu voelde hij zich duidelijk ook niet prettig.

'Emma,' mompelde Nate en liep onrustig heen en weer. H ij had zijn besloot genomen, hij zou zijn ouders zo snel mogelijk terug schrijven. 'En Aurora. Ze vinden je allebei leuk, al vraag ik me af of dat niet is omdat je de prins bent.'

'Emma vind mij niet leuk' zei Will bijna vastbesloten, dat kon gewoon niet. Vervolgens werd hij een beetje kwaad, dat was nogal een belediging. 'Denk jij dat meisjes mij alleen leuk kunnen vinden omdat ik een prins ben?' vroeg hij. 'Of denk jij dat die meiden allebei dom genoeg zijn om alleen daarop uit te zijn??' hij keek kwaad. 'Lekker dan Nate, heb je ons alle drie beledigt in 1 zin.' hij draaide zich met een ruk om en beende weg.

Emma stond op. Moest ze naar de jongens gaan?

Nate vloekte zachtjes. Hij wachtte even en liep toen terug naar de anderen. Zonder iemand aan te kijken maakte hij zijn paard los van de boom en steeg op. 'Ik ga naar huis,'zei hij ijzig kalm.
Aurora stond verbaasd op. 'Wacht, wat is er aan de hand?' riep ze uit. 'Je kunt niet gaan Nate. Will, hou hem tegen!'

Will keek kwaad en deed niks.

Emma rende naar het paard en ging er voor staan. "nee je mag niet gaan!!" riep ze.

Aurora keek van Nate naar Will. 'Will, kom op! Je kunt hem toch niet zomaar laten gaan,' zei ze.
Nate schudde zijn hoofd. 'Ga aan de kant Emma,' zei hij kalm.

"ik wil niet dat je gaat." zei Emma zacht. Ze keek hem aan.
Will keek haar aan, "als hij wilt gaan.." mompelde hij

Nate keerde zijn paard om en spoorde hem zwijgend aan. Hij galoppeerde weg.
Aurora zuchte diep. 'Ik snap jullie niet. Zijn jullie nou vrienden of haten jullie elkaar?' zei ze en fronste haar wenkbrauwen. 'Heb je zijn hulp niet nodig?'

"Nathaniel" riep Emma. Ze rende achter hem aan. "Nathaniel kom terug alsjeblieft.

Will keek haar aan. "niet als hij me zo behandelt."

Nate hoorde Emma zijn naam roepen maar reed gewoon verder. Hij klemde zijn kiezen op elkaar.

Aurora keek Will vragend aan.

"Nathaniel alsjeblieft" riep Emma wanhopig. "
Ik heb je nodig." zei ze zacht.

Will keek strak voor zich uit.

'Dan niet,' zei Aurora. Ze zuchtte en ging weer zitten om een vuurtje te maken.

Nate reed in volle galop verder. Als hij haast maakte kon hij misschien nog het huis van zijn ouders bereiken voordat het te donker werd.

Will zuchtte. Hij wist ook wel dat ze hem nodig hadden maar hij was kwaad.

Emma beet op haar lip, een traan gleed over haar wang.

Aurora stapelde de takken op en hield vervolgens haar handen erboven. Er verscheen een vuurtje.
Nate galoppeerde door het bos. Hij was kwaad, en voelde zich rot.

Emma langzaam terug.
Will zweeg.

Aurora keek naar Will. 'Will.. waarom ging hij weg? En waarom ben je zo kwaad op hem?' vroeg ze zacht.

Nate liet zijn paard pas wat zachter lopen toen hij de oude villa in de verte zag opdoemen. Stapvoets reed hij verder en steeg af op het erf. Hij zuchte. Hij had al zolang bij Will in het kasteel gewoond dat het raar voelde om ineens thuis te zijn.

Emma kwam teruggelopen, ze voelde zich vreselijk en ging met een gezicht waarop het verdriet af te lezen was zitten.

Will zuchtte. ''Laten we het erop houden dat hij niet aardig was'

Aurora keek op naar Emma en schrok van haar gezicht. Besluitloos keek ze voor zich uit. 'Misschien moeten we achter hem aan,' zei ze.

Nate liep met zijn paard aan de hand het erf op. Hij keek op toen hij de eikenhouten deuren van het huis open zag gaan en een moment later werd hij om de hals gevlogen door een meisje waardoor ze alletwee op de grond vielen. Nate glimlachte.

Emma keek haar aan. 'Misschien wel ja.'

Will zweeg, hij wou niet achter hem aan of hem zoeken.

Aurora keek Will afwachtend aan. Ze had een voorgevoel dat hij niet zou meewerken.

Nate sloeg zijn armen om het meisje heen en omhelsde haar. Hij vond het niet erg leuk dat zijn ouders hem zo ongeveer hadden uitgehuwelijkt maar als het haar was vond hij het niet zo heel erg. Misschien kon hij Emma zo wel vergeten.

Nee dat kan niet want Emma is awesome.


Will keek haar aan. 'Ik ga niet mee zoeken maar ga je gang.'

Emma zuchtte. 'Hij zal nu wel ver weg zijn' zei ze zacht.

Aurora fronste haar wenkbrauwen en zuchtte geirriteerd. 'Fijn, als je ons er met ze tweeën op uit wilt sturen,' zei ze en stond op. Ze liep naar haar paard toe. 'Het zal heus niet ver zijn. Je wilt naar hem, of niet soms?' zei ze tegen Emma en glimlachte bemoedigend.

Nate liet zijn buurmeisje los en stond op. Zwijgend liep hij met haar zijn huis binnen en keek rond. Het was echt al jaren geleden dat hij er was geweest.