Will wende zijn blik af en liep naar het raam om naar buiten te kijken.

Emma knikte. 'Ik ook.. en morgen vertrekken we alweer'

"Ja.. ik vraag me af hoe ik dat ga volhouden," zei Aurora bedachtzaam. "Weet je waar we heen gaan?"
Nate ging weer liggen en sloot zijn ogen.

Will zuchtte. Hij wou dat hij iets kon doen.

Emma schudde haar hoofd. "Nee, ik denk meer mensen.. wezens, zoeken die ons willen helpen' zei ze zacht.

"Vanwaar die diepe zucht?" vroeg Nate zonder zijn ogen te openen.
Aurora knikte.

Will bleef naar buiten kijken. 'Ik voel me zo machteloos'


Opeens schoot Emma overeind. "onze magie' mompelde ze.

"Waarom? Je doet alles wat je kunt doen" zei Nate.
Aurora keek Emma vragend aan. "Wat?"

Will zuchtte. 'Ja maar het is niet genoeg. En er sterven zovelen'

Emma keek haar aan. 'Het werkte niet;

"Er sterven altijd mensen in een oorlog, dat kun je niet voorkomen," zei Nate rustig.
Aurora knikte. "Ja, he hebt gelijk!" zei ze verwondert.

Will knikte. 'Ja maar, misschien had ik de oorlog kunnen voorkomen' hij haalde zijn schouders op.

Emma fronste. 'Ik snap er niks van. Bovendien is het gevaarlijk, want buiten dat kan ik helemaal niet vechten.'

Nate fronste. "Hoe dan? Ik zou niet weten hoe."
"Misschien moeten we dat leren. Het zou goed van pas komen," zei Aurora.

Emma knikte. 'Ja dat denk ik ook.' zei ze.

Will keek hem aan. 'Weet ik veel'

Nate draaide zich op zijn zij. "Je moet er niet teveel over nadenken. Het is nou eenmaal zo, niks aan te doen," zei hij. "Misschien moet je proberen wat slaap te krijgen."
Aurora gaapte. "We kunnen het wel aan Will of Nate vragen."

Will knikte. 'Ja goed idee.'

Emma knikte. 'We zullen het morgen wel vragen'

Nate sliep al half.
"Ja," zei aurora en ging liggen. Ze staarde naar het plafond.

volgende dag?

Ja is goed!

Emma was al vroeg wakker en liep buiten over straat, ze keek naar alle schade die er was aangericht en zuchtte. Ergens diep van binnen wou ze graag naar huis, maar ze zou Nathaniel en William missen. En zou ze thuis nog contact kunnen hebben met Aurora, of was alles dan weer anders?

Will werd wakker van geluiden van buiten en kleedde zich aan. Hij liep naar beneden en raakte in gesprek met een elf.

Nate zat al sinds voordat het licht was bij zijn paard in de stal, diep weggedoken in het stro met een deken om zijn schouders. Hij was al die tijd beziet het uitwerken van een plan.
Aurora sliep.

Aan geweldig ik zit nu in een huisje in frankrijk met mijn eigen slaapkamer xd

haha awesome, hoezo is dat zo geweldig ?


Will was druk in gesprek met een elf over hun vertrek en de hulp die ze nog nodig hadden.

Emma keek om zich heen, het was eigenlijk wel een mooi dorpje hier.

Omdat internet had, maar het was helaas van korte duur xd

Nate was in gedachten verzonken. Hij wreef zijn paard afwezig over zijn neus.
Aurora werd wakker en stapte uit bed. Ze keek uit het raam.

ahaha aw


Will was wat dingen aan het bespreken.

Emma liep buiten rond.

Nate stond op en klopte het stro van zijn kleren. Hij liep naar buiten toe en ging op zoek naar Will of Emma.
Aurora sloeg haar mantel om en liep naar buiten toe.

Will kreeg het onheilspellende gevoel dat er gevaar dreigde, en dat ze snel weg moesten, hij ging opzoek naar de rest.

Emma keek rond naar de schade die gister was aangericht.

Nate zag Will lopen en liep naar hem toe. "Wat is er?" vroeg hij toen hij dichtbij genoeg was om Will's gezichtsuitdrukking te zien.
Aurora liep buiten en keek rond.

Will keek hem onrustig aan. 'Ik weet niet, het voelt niet goed. We moeten snel doorreizen.'

Emma zag Will en Nate en liep naar ze toe.

Nate knikte. "Oke, ik ga de paarden opzadelen," zei hij en liep terug naar de stallen.
Aurora zag Emma en Will, en Nate die niet wegliep. "Gaan we weg?" vroeg ze zodra ze ze bereikt had.

Will knikte naar Nate en keek naar Aurora. 'Ja dat lijkt ons het beste.' zei hij.

Emma knikte. 'Ja ik denk ook dat dat verstandig is.'