Two makes the seal.

benjamin stond op. hij kon maar beter de meisjes zoeken en hen voorbereiden op vanavond. ze wisten al dat er een banket was georganiseerd maar iets in hem zei dat hij maar beter zeker kon zijn dat de twee klaar waren. even grinnikte hij. hij herinnerde de laatste keer dat de koning een banket had. ze waren 15 minuten voor aanvang in de sloot gevallen. hij liep naar de schaal die aan naast zijn bureau stond en vulde het vervolgens met water. met een paar vlugge handbewegingen tekende hij met witte rook een paar tekens in de lucht, die vervolgens neerdaalden op het water. in het water verscheen het beeld van Emma. hij knikte. aze stond al voor zijn deur. en direct hoorde hij geklop. hij liep naar de deur en deed open.

Emma glimlachte. 'Ik verveel me.' zei ze alleen maar. Dat was meestal genoeg om te verklaren waarom ze er was. 'En ik kan Julia niet vinden..'

(negeer mijn laatste bericht maar)

rabb stond in een gang en zag verder op een meisje bij een deur staan, hij hoopte tot ze snel naar binnen ging dan kon hij verder lopen, de andere gang daar was ook iemand, die nu blijkbaar stil stond hoorde hj

aww sorry stef! >< niet gezien enzo

Nathaniel zuchte diep. Hij wist dat de koets al gereed was en dat zijn vader op hem aan het wachten was, maar hij kon zichzelf er echt niet toe zetten om erheen te gaan. Uiteindelijk ging hij toch in tegenzin naar buiten. Zwijgend stapte hij in de koets zonder zijn vader ook maar een blik waardig te keuren.

Arme vader! ;P

Emma stond geduldig te wachten en merkte Rabb niet op.

"Je bent net op tijd, ik wilde jullie net gaan zoeken." hij liep terug nar zijn kom en deed er nieuw water en. deze keer zocht hij naar Julia. ze verscheen in de schaal. weer knikte hij.
"Ok kom mee." hij liep de deur door en wachte tot emma ook naar buiten kwam. en sloot vervolgens de deur.
in zijn ooghoeken zag hij iets bewegen...

Emma was te druk met onzinnige dingen om iets te merken. '.. Op tijd? Wat gaan we doen dan.?'

Nathaniel leunde met zijn hoofd tegen het raam aan en viel na een tijdje in slaap.

Rabb keek toe maar nu was er niet alleen het meisje maar ook een man uit de deur gekomen waar het meisje net aangeklopt hat, hij was de klos dat wist hij zeker, maar hij bleef staan zo dichtmogelijk tegen de muur en schaduw, hopent tot ze hem niet zagen en de andere kant op gingen zo niet, dan moest hij bedenken hoe hij hier snel weg kwam
---
geeft niet maaike

Benjamin deed alsof hij niks zag, en schudde lachend zijn hoofd. "je bent toch zeker niet vergeten dat je vader vanavond een banket heeft georganiseerd? serieus als het niet elke dag aan je word verteld onthoud je niks. ik hoop dat je zus een beter geheugen heeft vandaag." hij liep door de gang en greep toen bliksem snel naar de jongen die hen had staan afluisteren. "en wat hebben wij hier? een stiekeme afluisteraar he?"

Emma schrok zo ontzettend van Rabb dat ze bijna omviel. Met grote ogen staarde ze van Benjamin naar Rabb. een afluisteraar? Waar kwam die vandaan, hoe kwam hij binnen? Een gevoel van angst bekroop haar.

Rabb schrok eerst want voor een man op leeftijd was deze behoorlijk snel en duidelijk goed bij kennis, rustig aan oude man, en niet zo snel oordelen ik luisterde namelijk niemand af,zegt hij verdedigent terwijl hij de hand van de man had gegrepen waar hij hem had vast gepakt, en zijn ogen keken hem rebels aan,

"hmmm een dapper kereltje he. goed, ik heb vandaag niet veel zin in meer problemen." hij liet de jongen los. "je ziet er wat magertjes uit. vertel, wie ben jij en wat doe jij hier? en probeer niet tegen mij te liegen."

Emma's angst maakte plaats voor woede. 'Wat nou oude man.' mompelde ze. >< Ze keek naar Rabb, hij kon maar beter de waarheid spreken.

rabb keek de oude man aan toen hij hem los liet. mijn naam is rabb, zegt hij kortweg, ik was hier om te stelen. zegt hij dan toch al wilde hj het eerst niet zeggen , en hij keek naar emma, hij kan voor zich zelf spreken of wist je dat nog niet, sist hij tegen haar. het was te merken tot hij van de traat kwam maar dat maakte hem niks uit

Nathaniel sliep rustig verder. Hij had een rustgevende droom en zijn gezicht zag er voor de verandering ontspannen uit.

Emma keek hem hooghartig aan. 'Omdat hij kan praten mag ik dat meteen niet?' vroeg ze uit de hoogte. 'Of ben jij zo'n soort jongen die vind dat vrouwen überhaupt niet mogen praten?' haar ogen vernauwde zich en ze keek hem kil aan.

benjamin lachte. "nou dit word nog interessant. een straatjongen die ruzie heeft met een prinses."

Emma keek hem aan. 'Wat nou ruzie.. hij zegt niet eens iets nuttigs terug, dat kan je nouwelijks ruzie noemen.'

rabb keek emma aan. dat heb je me niet horen ik zeg dat alleen, omdat hij al tegen me sprak en als hij het erg had gevonden had hij er zelf wel wat van gezegt, denk je ook niet., zegt hij dan rebels tegen haar en hij keek de man aan, Fijn zeg me niet tot ik daar ook nog voor vervolg kan worden, ze hij meer tegen zichzelf dan de rest, hij was al voor aantal dingen gevlucht zoals diefstal,ect

'Ook nog? Ben je een crimineel?' vroeg Emma, en ze deed achterdochtig een stap naar achter.

Nathaniel werd met een schok wakker toen de koets ineens stilstond. Hij keek ietwat slaperig om zich heen, totdat hij besefte dat ze er waren en dat zijn vader de koets al uit was.

Emma hoorde muziek of wat dan ook, wat betekende dat er bezoek was aangekomen, meteen vergat ze het gedoe met Rabb en rende richting het raam. 'Er zijn mensen!' zei ze enthousiast.

Nathaniel liet een zucht ontsnappen. Hij trok zijn kleren recht en stapte dan uit de koets. Zwijgend keek hij om zich heen naar het gigantische kasteel.