Two makes the seal.

dat heb je me ook niet horen zeggen, ik noem het een alternatief om in leven te blijven, want jij als princes die weet niks beterder tot er altijd alles is om van te leven, snauwt hij tegen haar hij had nooit iemand vermoord of zo, hij steelde dan wel maar hij kon niet anderster, hij rolde met zijn ogen toen emma naar het raam rende. klein kind, flusterde hij

Emma liet Benjamin en de vreemdeling voor wat het was, ze negeerde Rabb en zijn stomme opmerking, stomme idioot, en ging naar beneden, ze moest er meestal bij zijn als er bezoek kwam. Toen ze langs een spiegel liep keek ze, ja ze zag er best representatief uit.. In elk geval prinsessig (ja dat is een woord) Langzaam liep ze de trap af, ze zag haar vader al staan en liep naar hem toe.

benjamin keek op zijn horloge. de prins zou nu al moeten zijn aangekomen. hij keek naar rabb. "je hebt niet veel vlees op je botten jongen. maar wel sterk gebouwd, en ik voel dat je een magische gaven hebt. ik kan eigenlijk wel een hulpje gebruiken. interesse snotneus?" benjamin glimlachte.

Nathaniel liep naar zijn vader toe die voor de ingang van het kasteel stond. Hij rechtte zijn rug en wachtte af.

Emma liep naar buiten met haar vader, ik vind ook Julia >< en andere mensen. Ze zag een oudere man, en een jonge man staan. Nieuwsgierig liep ze met haar vader mee. Haar vader begroette iedereen, en Emma maakte een buiging naar de jongen die kennelijk een prins was..

rabb was verbaast tot hij zjn vuurkrachten kon voelen, en hij wilde iets zeggen op het woord snotneus maar deed het niet hij had hem net werk aan geboden en hij dacht na, lcht er aan wat je te beiden hebt, en ik heb maar een voorwaarden tot ik savonds thuis wag zijn. zegt rabb kort en merkte dan tot het wat onbeleeft over kwam, ehm wel al bedankt voor het aanbod zegt hij dan snel

Nathaniel keek met een frons naar Emma, hij besefte echte hoe onbeleefd dat er uit zou zijn en glimlachte op zijn neppe charmante manier, iets wat hij zichzelf had aangeleerd om zijn vader blij te houden wanneer er gasten waren. Hij liep naar voren toe en pakte Emma's hand vast waar hij een kus op drukte. 'Aangenaam kennis met je te maken, mijn naam is Nathaniel,' zei hij.

Emma ging licht door haar knieën. 'Emma' zei ze beleefd, en ze glimlachte naar hem. Maar iets voelde niet echt aan hem. Ze vroeg zich waarom hij hier was, en wanneer hij weer weg ging.

"gewoon hier en daar een klusje. ik word al oud en ben niet meer wat ik ben geweest. daarbij moet je zo'n kracht als die van jou niet ongeregeld loslaten. maar nu moeten we echt naar beneden." hij maakte een paar bewegingen met zijn hand en wuifde toen de witte rook naar de jongen. "zo een illusie om je een beetje representatief eruit te laten zien." benjamin liep de trap af zonder nog verder om te kijken.

Nathaniel keek opzij naar zijn vader met een vragende blik. Iets zei hem dat het meisje helemaal van niets wist.

Emma wachtte en zweeg beleefd. Haar vader nodigde iedereen uit om naar binnen te gaan, en Emma liep met haar vader mee naar binnen.. Ze kon niet wachten om te vragen waarom ze hier waren.

Nathaniel liep achter de anderen aan. Hij keek onopvallend om zich heen.

rabb kuchte even door de rook en volgde de oude man dan en dacht ondertussen na wat ongeregeld was maar hij kon er niet op komen laat staan op date ene moeilijke woors een maal onder bleef hij schijn achter de man staan en hij observeerde alles goed.en hij dacht aan zjn broetje, hij hoopte tot hij wat eten kreeg voor het werk dan. dan was hij al tevreden meer hoefde hij niet

beneden aangekomen zag hij een jonge man staan. 'dat moet nathaniel zijn' dacht hij bij zichzelf. hij trok zijn mantel recht en zette zijn breedste grijns op. "nathaniel jongen, lang niet gezien. je bent groot geworden." hij wist nog dat hij de jongen had ontmoet bij een van de staats bezoeken aan hun land. hij was toen al een rebels jong knaapje.

Emma keek van Benjamin naar Nathaniel. 'Kent u hem?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze hoopte niet dat dit betekende dat zij hem ook moest kennen. >< Ze herinnerde zich niks.

Nathaniel keek verbaasd op. Met een schuin hoofd keek hij naar de man en probeerde zich te herinneren waar hij hem eerder gezien had.

Emma wipte een beetje een en weer op haar voeten, totaal geen prinsessen ding.

rabb volgde benjamin en dacht intussen na maar bleef wel luisteren naar wat iedereen vertelde maar hij heild nu wel zijn mond
-----
brb even de avond ronde met mijn hond lopen

"ach je herkend me vast niet meer. je was nog klein." hij schudde de hand van nathaniel en zijn vader. en toen keek hij naar zijn eigen heer en wachtte tot die begon te vertellen.

( koning) "emma lief, ik heb zeer gelukkig nieuws voor je. deze jongeman...is jou toekomstige echtgenoot."

Nathaniel schuude Benjamin's hand. Vervolgens verslikte hij zich bijna toen hij de woorden 'echtgenoot' uit de mond van de koning hoorde komen. Het woord alleen al bezorgde hem gelijk angst. Blijkbaar had hij dus ook goed geobserveerd dat het meisje dus nog van niets wist. Hij had wel een beetje medelijden met haar dat het haar hier en nu zo duidelijk gemaakt werd terwijl hij al voor haar neus stond.

Arianna zag eruit alsof ze zojuist een boom had zien weglopen. Ze was totaal verbijsterd, ze staarde naar haar vader. Ze keek opzij naar Nathaniel en zweeg. Lekker dan, weg kans op ware liefde.. Hij leek haar niet eens zo aardig ><

Nathaniel keek naar Emma's blik en voordat hij het goed en wel doorhad krulden zijn mondhoeken omhoog in een valse grijns. Hij wist ineens hoe hij zijn vaders plannetje kon dwarsbomen. Als hij er voor zorgde dat Emma hem haatte zou ze heus niet met hem willen trouwen.

Emma keek naar nathaniel en zag hoe hij een valse grijns op zijn gezicht kreeg. Haar ogen werden groot van angst. Wat was dit nou, had ze nu al iets fout gedaan. 'Excuseer me..' stotterde ze, en ze boog half, en rende toen weg. Alles ging fout.

Nathaniel keek even om naar de koning. Hij boog lichtjes. 'Het spijt me,'zei hij en rende achter het meisje aan.

de woorden van de koning staken als pijlen door zijn hart. dit betekende dat hij binnenkort vaarwel moest zeggen tegen een van de meisjes, en hij wist zeker dat de andere spoedig zou volgen. hij liet echter niks blijken van deze innerlijke pijntjes. hij had even tijd voor zichzelf nodig. langzaam, zonder dat iemand het zag vertrok hij"

(koning) "emma?...nathaniel?"

p.s. sorry mensen ik moet gaan...neemt iemand de koning even over?