Two makes the seal.

'Dat is gemeen. Ik weet zeker dat de echtgenoot van iedere andere man braaf bij zijn bed zit als hij gewond is,' zei Nathaniel en trok een sip gezicht.

Julia knikte en maakte haar paard vast. "Ja je hebt gelik" zei ze.

Emma lachte. 'Ik ben je echtgenoot niet.' zei ze. 'Nog niet.. ' ze draaide zich om. 'Ik blijf hier, als jij gewoon zegt dat je dat wilt.'

Gabe steeg af.

'Fijn. Emma, ik hou zo verschrikkelijk veel van je dat ik wil dat je blijft,' zei Nathaniel met een serieus gezicht.

Emma ging zitten. 'Ok' zei ze rustig.

Nathaniel zweeg. Zodra de verpleegsterklaar was knoopte hij zijn shirt dicht en ging hij weer liggen. Hij sloot zijn ogen.

Emma dacht na.

'Ik wil graag de troon van mijn vader overnemen. Hij bakt er niets van,' zei Nathaniel na een lange stilte. 'Niet dat hij dat toe zal laten.'

Emma keek hem aan. 'Ik weet zeker dat je een goede koning zult zijn.. ' zei ze.

'Dat weet ik niet, ik wil gewoon graag mijn vader weg hebben. Die mensen hebben het niet verdient, daarom neem ik het zo ook niet kwalijk dat ze me neerstaken,' zei Nathaniel.

Emma keek hem aan. 'Hij zal niet vrijwillig aftreden denk ik.' zei ze zuchtend.

'Precies. En hij zal voorlopig ook niet het loodje leggen, wat betekent dat ik wel eeuwig kan blijven wachten,' verzuchte Nathaniel.

Emma zuchtte. 'Hij weet toch ook wel dat hij ooit moet aftreden, en uhm.. ' ze zweeg even. 'Het volk komt in opstand, dat betekend soms ook dat iemand aftreed..'

'Misschien heb je wel gelijk,' zei Nathaniel peinzend. Hij opende zijn ogen en staarde naar het plafond.

Emma trok haar benen onder zich en dacht na. 'Het komt vast wel goed.' zei ze vastbesloten.

'Hmm..' mompelde Nathaniel.

Emma keek naar hem. 'geloof jij in het lot?'

Nathaniel draaide zijn hoofd naar Emma en keek haar vragend aan. 'Het lot? Wat bedoel je daar precies mee?' vroeg hij.

Emma keek hem aan. 'Dat alles gebeurd met een reden.. Dat het .. nouja niet voorbestemt maar.. gewoon dat niks toevallig is.'

Nate dacht even na. 'Ik weet het niet, misschien wel. En jij?'

Emma knikte langzaam. 'Bij sommige dingen wel ja.'

'Jij denkt dat het geen toeval was dat je aan mij werd uitgehuwelijkt?' vroeg Nate.

Emma keek hem aan. 'Ik denk dat we veel van elkaar kunnen leren.' zei ze.

'Is dat alles?' zei Nathaniel een tikje verontwaardigd maar geamuseerd.

Emma lachte. 'Nee ik bedoel natuurlijk dat ik onwijs verliefd op je ben, dat ik denk dat wij voorbestemd zijn om samen te zijn omdat we de meest geweldige kinderen zullen krijgen die over de hele wereld zullen regeren.' ><!