Emma zong zacht een liedje en dacht na.

een vraagje, hebben jullie zin in een nieuw rs?
----

rabb keek emma aan. gaat het...vraagt hij dan zachtjes, hij voelde zich nogsteeds schuldig en wilde tot hij meer kon betekenen voor haar en natheniel

Opzich wel, maar ik heb niet heel erg veel tijd en dan vind ik het prettiger om te rpgen met iets waar ik al mee bezig ben. (: Maar als je met een nieuw goed idee komt, wat ik snap ><!



Emma knikte. 'Jawel' zei ze en ze glimlachte lichtjes.

ik heb komende tijd niet echt veel tijd eerlijk gezegd, dus hou het liever bij 1 rpg


Zodra Nate genoeg takken had verzameld liep hij terug naar de grot.

rabb knikte dan, oke zegt hij zacht en hij ging tegen de rots want aan staan en keek voor zich uit en zag even later natheniel terug komen
----

oke
ik denk wel eens na

Emma staarde een beetje voor zich uit en was half in slaap, op een gegeven moment zag ze allemaal dingen gebeuren, ze begon te schreeuwen. De angst van de gevolgen van het scheiden van Julia en haar was duidelijk te zien op haar gezicht.

Nate zag de grot in zicht komen. Toen hoorde hij Emma schreeuwen en hij liet het hout vallen. Geschrokken rende hij naar de grot.

Emma gilde van angst en maakte bewegingen alsof ze weg wou rennen, toen viel ze flauw.

rabb keek verschrikt naar emma en liep er op een draf heen en keek van nate naar emma, net was alles nog goed toen ik het vroeg, zegt hij wat geschrokken van die plotselingen uitbarsting van emma

Nate knielde naast Emma neer en sloeg zijn armen om haar heen. Hij keek Rabb met een bezorgde blik aan. 'Misschien was het wel gewoon stress,' zei hij.

Emma zag als een soort van droom allemaal dingen, het visioen ging rustig door en Emma begon koortsachtige bewegingen te maken. Ze zweette en mompelde dingen, voornamelijk namen, hun namen, en Julia's naam.

Nate hield Emma stevig in zijn armen. 'Emma, Emma!'Wordt wakker,' zei hij op een dwingende toon.

Emma huiverde en toen was ze stil, een beetje slap hing ze in zijn armen.

Nate schudde zachtjes aan Emma's schouders. 'Emma?' vroeg hij op een bezorgde toon.

Emma's bewusteloosheid ging langzaam over in een lichte onrustige slaap.

Nate leunde tegen de wand van de grot aan en streek met zijn hand door haar haren. Hij zuchte.

Emma opende haar ogen en keek om zich heen, alles was een beetje wazig en ze kon niet echt gezichten ontdekken, verbaasd en in de war keek ze Nathaniel aan.

Nate keek Emma aan. 'Je bent weer wakker,' zei hij opgelucht.

rabb keek naar emma en dan naar nate en weer terug hij had toe gekeken en voor het eers in een lange tijd niet weten wat hij moest doen

Emma mompelde wat en probeerde overeind te komen, alles draaide.

Nate maakte een sussend geluid. 'Blijf liggen,' zei hij zacht.

Emma, koppig als altijd, ging wel liggen maar keek hem aan. 'Waarom?'

rabb hield zijn mond en vond tot nate beter het kon vertellen dan hem

'Je bent net flauwgevallen,' zei Nate op een bezorgde toon. 'Je schreeuwde dingen.. en maakte rare bewegingen.'

Opeens kwam alles binnen en schoot Emma overeind, ze greep naar haar hoofd door de plotselinge hoofdpijn en kreunde.