Emma keek hem aan en wachtte af tot hij iets zou zeggen, zelf zou ze nergens over beginnen. Ze wou haar twijfel en verdriet eigelijk niet hardop uitspreken.

'Het is niet te laat om nog terug te gaan,' zei Nathaniel zacht.

Emma slikte en beet op haar lip. 'Ik laat jullie niet alleen.' zei ze zacht.

'Als je met ons meegaat betekent dat wel dat je in gevaar bent. Je kunt nog terug naar huis gaan, doen alsof er niets aan de hand is. Je bent dan wel samen met Julia,' zei Nate aarzelend.

Emma keek hem aan. 'Maar ik wil bij jou zijn.' zei ze bijna onhoorbaar.

Nathaniel slikte en schudde zijn hoofd. 'Mijn vader gaat me waarschijnlijk onterfen, ik heb je absoluut niks meer te bieden Emma,' zei hij en boog zijn hoofd.

Emma pakte zijn hand. 'Al zou ik voor altijd gedwongen zijn met jou op staat te wonen, als ik met jou ben.. is het alles wat ik wil en nodig heb.'

'Met mij zijn betekent dat je niet met Julia kunt zijn. Wil je dat?' vroeg Nate en keek haar doordringend aan.

Emma keek hem aan en zweeg een tijdje. 'Ja' zei ze uiteindelijk.

Nathaniel draaide zich om en liep zwijgend verder.

Emma liep met hem mee. 'Ik denk dat je me moet leren vechten.'

Nathaniel hief verbaasd zijn hoofd op. 'Je wilt leren vechten?' vroeg hij.

Emma knikte. 'Ja' zei ze. 'Ik denk dat dat het beste is .. Ik moet me kunnen verweren toch? Je kan niet verwachten dat ik me altijd verschuil ofzo.'

Nathaniel knikte. 'Ik leer het je zodra we ver genoeg van het kasteel zijn,' zei hij.

Emma knikte. "Dankjewel' zei ze, en ze stapte stevig door.

Nathaniel glimlachte kort naar Emma en liep dan weer zwijgend verder. Hij was in gedachten verzonken. Toen besefte hij zich ineens iets. 'Wat gebeurd er als je vader erachter komt dat je weg bent gerend? En dat ik onterfd ben?' vroeg hij en keek Emma aan.

Emma dacht na. 'Als ze weten dat ik schuldig ben, zal hij me niet zoeken om terug te halen, maar me zoeken om me te straffen.' zei ze. 'En.. als hij me terug wilt hebben en jij bent onterft, dan betekend dat dat ik je niet meer mag zien denk ik.'

Nathaniel zuchte gefrustreerd. 'In dat geval zorg ik ervoor dat hij je nooit vindt,' zei hij met een vastberaden toon.

Er verscheen even glimlach op Emma's gezicht door zijn vastberaden toon. 'Dat wordt lastig' haar gezicht betrok. 'Hij zal er alles aan doen om me terug te halen..'

Nathaniel grijnsde. 'Ik kan daar heus wel tegenop.'

Emma lachte zachtjes. 'Ik heb alle vertrouwen in je.'

nog iets gebeurt

Nee niet echt.

Nathaniel glimlachte.

rabb had ze zwijgend gevolgt tot ze bij een huis waren, wacht even zegt hij dan tegen de 2 wn hij klopte aan en hij wachte tot open werd gedaan en hij vroeg of jesse een tijdje mog blijven de vrouw glimlachte en knikte, jesse knuffelde radd hij bleef vaker bij de vrouw slapen, en daarna ging hij naar binnen en rabb voegde zich bij de rest weer