Ondanks dat Nate goed kon vechten had hij het moeilijk tegen de century. Hij wankele achteruit en viel op de grond. Hij grijnsde.

Aurora liep wat over het terrein.

Emma keek een tijdje naar het gevecht van Nate en de centaur en ze beet op haar lip, ze was kwaad en gekwetst.

Will was in diepe slaap..

Nate stond op en liep naar Emma toe. "Hey."

Aurora ging ergens op een boomstronk zitten en keek toe hoe de velen wezens druk in de weer waren.

Emma keek op. 'He'. zei ze.

Will werd na een tijd wakker en keek om zich heen, hij was goed uitgerust.

"Ben je boos op me?" vroeg Nate voorzichtig. Hij keek Emma vragend aan.

Aurora zag een paar elven pijl en boog schieten, en besloot dat het geen kwaad kon om het ook te leren. Ze stond op en liep naar ze toe.

Emma haalde haar schouders op, ze wist het niet precies.

Will kroop de tent uit en begon rond te lopen.

"Nou?" vroeg Nate afwachtend.

Aurora kreeg van een van de elven een pijl en boog en begon te oefenen. Ze probeerde te mikken op een boom, maar schoot mis.

Emma keek hem aan. 'Weet ik niet.'

Will raakte in gesprek met een elf, maar was al snel uit gepraat. Vanaf een afstand zag hij Aurora.

Nate zweeg even. "Wat verwacht je van me?" barste hij uiteindelijk uit. "Ik kan hier niks aan veranderen!"

Aurora beet op haar lip en zette nog een pijl in de boog. Ze concentreerde zich op de boom, en liet de pijl veren. Toen de pijl de boom raakte grijnsde ze.

'Ik weet het niet Nathaniel.. misschien is het sowieso maar beter als we deze tijd maar niet gebruiken voor iets wat toch niet kan zijn.' zei ze.

Will grijnsde.

Nate fronste. "Is dat wat je wilt?" vroeg hij geirriteerd. "Waarom? Alleen maar omdat we allebei weten dat het vroeg of laat stopt?"

Aurora zag Will en zwaaide vrolijk naar hem. Ze spande haar boog weer , maar was afgeleid, en de boog lande vlak naast Will op de grond.

Emma keek hem redelijk kwaad aan, waarom werd hij nou weer geirriteerd? 'Ik kán het gewoon niet Nathaniel, het doet me veel te veel pijn om in een keer gescheiden van je te worden. Op deze manier kan ik er misschien een beetje aan wennen! Zodat het me uiteindelijk geen pijn doet als ik weet dat jij met een of ander mens gaat trouewn.'

Will sprong opzij en grijnsde naar haar. 'Zeg, je weet wel dat je iedereen hier op je dak hebt als jij mij raakt he.'

Nate zuchtte. "Wat verwacht je van me? Jij gaat weg, en wat moet ik dan? Wil je dat ik rustig wacht tot je weer eens een keer terug komt? Is dat wat je wilt? Dat ik die bruiloft afzeg en erop wacht tot jij ooit terugkomt?" zei hij. De frustratie was in zijn stem te horen.

"Dat is je straf omdat je me af leid!" zei Aurora lachend. Ze liep naar hem toe en trok de pijl uit de grond. 'Voel je je al beter?" vroeg ze.

'Ja dat is wat ik wil!' schreeuwde ze. Tranen stroomde over haar wangen, natuurlijk was dat wat ze wou. Ze wou weten dat hij alleen van haar hield, altijd op haar wachtte.. Misschien hoefde ze helemaal niet weg.. De gedachte alleen maar dat hij met iemand anders zou trouwen..

Will knikte. 'Een stuk beter ja.' zei hij. 'Slaap doet wonderen'

"Fijn, dan doe ik dat! Dat zij en mijn ouders me dan haten maakt niet, ik doe het wel!" zei Nate en keek Emma doordringend aan.

Aurora glimlachte.Ze besloot dat ze nu maar beter kon vertellen wat ze eerder had willen zeggen. "Wat ik gisteren zei.. Je moet zelf weten wat je doet. Aangezien ik er dan niet meer ben..Het is je eigen keuze met wie je trouwt," zei ze.

Emma wist niet of dit sarcastisch bedoelt was, of dat hij een grapje maakte, of dat hij misschien wel sserieus was. 'Ik wil niet.. ik..' bracht ze in de war uit, ze keek hem aan.

Wills gezicht betrok. 'Ik wil helemaal niet met iemand anders trouwen.' zei hij.

"Als dat is wat je wilt dan doe ik dat," zei Nate kalm. " Als het je blij maakt."

"Oh... Maar ik dacht dat je gisteren zei.. " zei Aurora verbaasd. Ze vemande zich. "Uhmm oké."

Will keek haar aan en zweeg, wat dacht ze?


Emma keek hem aan. 'Ik wil dat jij je leven kan leven.' zei ze uiteindelijk. 'Ookal is dat dat uiteindelijk zonder mij'

Nate zuchtte. "Je weet echt niet wat je wilt ," zei hij en haalde zijn schouders op. "Maar ik heb al besloten dus er is nu niks meer aan te doen. Ik schrijf wel naar mijn ouders." Hij veegde de tranen van haar wangen.

Aurora keek Will aan. "Maar ik moet terug Will," zei ze zacht.

Emma drukte zich tegen hem aan. 'Ik wil gewoon dat je gelukkig bent.' zei ze gesmoord.

Will keek haar aan. 'Waarom?'

Nate sloeg zijn armen om Emma heen. "Weet ik, en ik wil hetzelfde voor jou," fluisterde hij en drukte een kus op haar haar.

Aurora keek bedachtzaam. " Toen je het me eerder vroeg wist ik het, vanwege mijn familie. Maar nu... Ik wil eigenlijk liever hier blijven," zei ze.

Will pakteh aar handen vast en keek haar aan. 'Blijf hier dan!, bij mij'

Emma leunde tegen hem aan. 'Ik ben gelukkig als jij gelukkig bent.' zei ze.

Nate glimlachte. "We vinden wel een manier."

Aurora beet op haar lip." Ja maar mijn ouders dan? Die missen dan een dochter. En je wordt koning Will! Ik pas niet thuis in dat plaatje, dat weet iedereen," zei ze. Ze wilde echt heel graag blijven, maar betwijfeld of het mogelijk was.

Will wist het antwoord ook niet. 'Je past toch bij mij?' vroeg hij.

Emma legde haar hoofd tegen zijn borst en knikte, ze hoopte dat dit allemaal goed zou komen.

"Ja, maar ik ben een gewoon meisje Will, en ben geen prinses ofzoiets," zei Aurora en keek hem aan.

Nate ging met zijn hand door Emma's haar. Hij zweeg.