'Dat hoeft toch ook niet?' vroeg Will zacht.

Emma zuchtte diep. 'Wanneer denk je dat we gaan aanvallen?'

Aurora schudde haar hoofd. "Ik weet niet. Jij weet het beter dan ik?" zei ze en keek Will hoopvol aan.

Nate liet Emma los. "Wanneer iedereen er klaar voor is denk ik. Hopelijk in een paar dagen."

'Mij kan het niks schelen.' zei Will. 'Ik ben er van overtuigd dat je het kan.. ' zolang ze maar samen waren.

Emma knikte langzaam, hoe sneller dit voorbij was, hoe sneller ze zou gaan. Maar in een tijd van oorlog was het ook niet fijn om samen te zijn, ze zuchtte.

Aurora glimlachte en omhelsde Will.

Nate keek Emma aan. "Je wilde toch leren zwaardvechten?" vroeg hij.

Emma knikte. 'Ja, zeker nu ik weet dat mijn magie niet altijd werkt.' zei ze.

Will sloeg zijn armen om haar heen en hield haar tegen zich aan.

"Ik hou van je Will," zei Aurora zacht. Ze ging op haar tenen staan en kuste hem zachtjes op zijn lippen.

Nate knikte. Hij liep weg en kwam even later terug met een zwaard wat hij aan Emma gaf. "Ik leer het je wel," zei hij en trok zijn eigen zwaard.

Emma keek hem aan. 'Is dat wel zo'n goed idee? Ik wil jou helemaal geen pijn doen.' mompelde ze.

Will beantwoorde haar kus. 'Ik ook van jou.' prevelde hij nog.

Nate grinnikte. "Dus je denkt dat dat je lukt?" vroeg hij geamuseerd. Hij greep zijn zwaard met beide handen vast en wachtte af. "Ga je gang."

Aurora kuste Will. Ze streek met haar hand over zijn wang.

'Nee ik denk dat ik me in ga proberen te houden en er dan al helemaal niks van bak!' zei Emma.

Will streelde door haar haren.

"Hou je vooral niet in, ga ervoor," zei Nate en keek Emma afwachtend aan.

Aurora trok haar hoofd terug en keek Will aan. Ze glimlachte.

Emma keek hem aan, ze durfde helemaal niet.


will glimlachte naarh aar.

Nate zuchtte. "Kom op Emma, wil je het leren of niet?" zei hij.

Aurora liet Will los en raapte haar boog op van de grond. "Nou, ik ga maar weer oefenen," zei ze lachend.

'Jawel' mompelde Emma.

Will knikte. 'Succes!' zei hij.

"Val dan aan," zei Nate. Hij begon zijn geduld te verliezen.

"Bedankt. Kijk uit dat je niet geraakt wordt," zei Aurora en spande haar boog.

Emma keek hem aan, "het haat niet" Ei ze geïrriteerd. "al helemaal niet als je me opjut!!"

Wil lachtte en knikte, hij liep weg

Nate knikte langzaam. "Oke, neem je tijd," zei hij.
Aurora schoot een paar pijlen in de boom. Hoe meer ze er afschoot, hoe beter ze erin werd.

Emma zuchtte diep. 'ik kan dit niet, laatmaar' mompelde ze..

Will keek rond, overal waren mensen aan het trainen.

"Waarom niet? Je hebt het niet eens geprobeerd," zei Nate fronsend.

Aurora oefende.

'Laat nou maar!' zei Emma geirriteerd, en ze liep weg.

Will besloot ook wat zwaardoefeningen te doen.

Nate keek Emma verward na. Hij snapte niet zo goed wat nou het probleem was. Hoofdschuddend liep hij achter aan. "Wat is er?' vroeg hij.

Aurora stopte na een tijdje met oefenen en veegde het zweet van haar gezicht. Ze liep naar een beekje aande rand van het kamp en stak haar voeten in het water. Ze keek rond.

Will had al snel een elf gevonden die met hem wou oefenen. Hij glimlachte, de elf was een goede tegenstander voor hem. Met moeite ontweek hij een aanval, en blokkeerde meteen de volgende.

Emma merkte dat ze tranen in haar ogen had. 'Niks!' zei ze gesmoord.

"Emma.." zei Nate op een onderzoekende toon. "Wat is er?"

Aurora keek omhoog naar de lucht. Ze vroeg zich af of ze hier echt kon blijven, en water dan zou gebeuren.

Emma barste in huilen uit. 'Ik weet het niet!' snikte ze. Ze was helemaal in de war, chagrijnig, en prikkelbaar. Ze had al een tijd het gevoel dat ze alleen maar moest huilen, en dat kwam er nu allemaal uit.

Na een hele tijd van trainen stopte Will ermee. Hij ging opzoek naar Aurora, Emma en Nate, hij wou overleggen over hoe ze het beste het kasteel aan konden vallen, en hij wou hun advies weten. Ook vroeg hij zich af hoe het nu zat met de magie van de meiden.

Nate trok Emma tegen zich aan en sloeg zijn armen om haar heen. Hij had geen flauw idee wat er precies aan de hand was, maar het leek hem het beste om haar te troosten.

Aurora was in gedachten verzonken.

Emma leunde tegen hem aan en verborg haar gezicht tegen zijn borst en huilde, wat was er met haar aan de hand? Had ze misschien toch heimwee? Al zou ze het ook niet aankunnen om nu hier weer weg te gaan.


Will zocht Aurora, hij keek om zich heen en zag haar uiteindelijk staan. Ze stond een beetje naar de lucht te staren, dus waarschijnlijk was ze diep in gedachte. 'Aurora?'