the division

'Ja, maar we kunnen verder nergens heen. Tenzij...' Luka keek even besluiteloos naar de deur. Hij kon proberen om de isolatie weer te maken, zodat Angelica geen last kreeg van het vreselijke geluid, maar als het mis ging, deed hij haar pijn. Hij gooide toen toch het raam open. 'Nee, we hebben gewoon geen keus.' Hij greep het kozijn vast en zette zijn voeten op een rand op de buitenmuur. Daarna strekte hij zijn hand uit naar de regenpijp en greep die vast. Heel voorzichtig liet hij zich naar beneden zakken.

Angelica keek naar Luka en klom dan zelf uit het raam. Ze haalde diep adem. 'Heb ik al verteld dat ik hoogtevrees heb?' zei ze angstig terwijl ze naar beneden klom.

Luka stapte voorzichtig op de grond en zuchtte opgelucht. Hij hoorde dat Angelica hoogtevrees had. 'Kijk gewoon niet naar beneden. Ik ben hier om je te vangen als je valt, dus maak je geen zorgen!' En dat zei hij, een 13-jarig jongetje die nog niet eens 1.60 was.

Angelica kon een lach niet onderdrukken. 'Niet vervelend bedoelt, maar ik denk niet dat je dat kan', riep ze en gleed het laatste stuk naar beneden. Ze lande met een diepe zucht op de grond.

Luka keek haar verontwaardigd aan, maar lachte toen toch. 'Oke, je hebt gelijk.' zei hij. Hij was blij dat ze niet was gevallen, maar nu moesten ze ervoor zorgen dat ze niet weer gepakt werden.

Riven glimlachte. 'Dat zou echt heel fijn zijn." zei ze. "Maar misschien kunnen we beter een schuilplek of iets gaan zoeken voor de artsen ons vinden."

Kira knikte. 'Je kunt wel bij mij komen. Van mij verwachten ze nooit dat ik ze verraad. Ik meld me ziek voor een tijd en zeg dat ik een operatie gehad heb of zo, zodat ze me niet gaan wantrouwen. Zo zullen we het veiligst zijn.' zei hij.

"Dat klinkt als een goed plan" zei Riven glimlachend. Ze was blij dat ze gezelschap had gevonden, en een plek om te slapen waar ze veilig was. "Maar weet je zeker dat ze je niet zullen komen bezoeken?"

'Als ze dat doen moet jij je gewoon verstoppen, en moet ik doen alsof ik ziek ben. Dat lukt best.' zei Kira rustig.

"Oke, doen we" zei Riven, "Laten we dan maar meteen gaan, anders hoeven we ons niet eens meer te verstoppen. Hopelijk gaat het plan werken."

Kira knikte en begon rustig naar zijn appartement toe te lopen. Een huis had geen betekenis als er maar een persoon in woonde, dus had hij maar een appartement genomen. Onder het lopen keek Kira een paar keer naar Riven, maar keek dan weer weg.

Riven liep achter hem aan, nieuwsgierig naar wat hen te wachten zou staan, zouden ze erin slagen om veel vluchters te helpen? Misschien zouden ze sterk worden en veel mensen een beter leven bieden, ze wist het niet maar ze hoopte dat ze erin zouden slagen. Al dacht ze dat ze misschien wat meer mensen nodig konden hebben.

Kira liep verder tot ze bij een hoog gebouw kwamen. Hij liep het gebouw rustig in en drukte op de liftknop. Hij woonde op de bovenste verdieping. Het uitzicht op de stad was daar heel mooi.

Riven keek om zich heen. "Hoelang woon je hier al?" vroeg ze nieuwsgierig. (Was het mooi of lelijk?)

Oh sorry. Ik heb het gebouw niet beschreven xD Het is mooi ^^
---

'Ongeveer 7 tot 8 jaar? Ik ben hier naar toe verhuist toen ik twaalf was.' zei Kira en wachtte op de lift. Het was een groot gebouw, maar het was wel mooi. De vloeren waren van zwart marmer, en de muren waren parelwit. Er waren grote ramen die enorme hoeveelheden licht binnen lieten. De lift deuren gingen toen open. Shiki stapte in de lift en drukte op 10. De bovenste verdieping.

Riven stapte ook de lift in. Ze was verwonderd door de schoonheid van het gebouw. "Leefde je dan eerst hier met je ouders?" vroeg ze. Ze wist nog wat hij had verteld over zijn ouders en hoopte dat hij het niet erg vond dat ze ernaar vroeg.

'Nee, ik leefde vroeger in een landhuis.' zei Kira en keek naar de liftdeuren die dicht gingen. 'Gelukkig heb ik een erfenis van mijn grootvader. Daarmee kan ik dit appartement betalen. Bovendien heb ik ook nog het loon van de Division.'

Riven keek hem aan en beet op haar lip. "Dus je woont al sinds je twaalfde helemaal alleen?" vroeg ze zacht. Helemaal alleen zijn op zo;n jongen leeftijd was wel 10 keer zo erg als je leven in een weeshuis doorbrengen, daar had je tenminste mensen om je heen, mensen die voor je zorgde.

Kira knikte. 'Ik was mijn ouders en hun verwennerij zat. Ze maakten steeds vaker ruzie over het geld, en zorgden minder voor mij en mijn zusjes. De dienstmeisjes zorgden meer voor ons dan onze ouders deden. Bovendien werd ik ook opgejaagd. Daarom was ik verhuisd naar een stad waar niemand me kende, en later ben ik toen toch bij de Division gegaan.' zei hij.

"Wat rot voor je, dat je vanaf je twaalfde al op jezelf was aangewezen." zei Riven zacht. "Je hebt vast een hele zware tijd gehad?" de lift stopte op de 10e verdieping en ze stapte de lift uit.

Kira ging de lift uit. 'Dat viel wel mee. Ik moest eerst wennen dat niemand voor me zorgde. Daarna ging het vanzelf.' zei hij en liep door de gang naar zijn appartement. Hij pakte zijn sleutel en opende de deur. Toen Riven binnen was deed hij de deur dicht en liep de woonkamer in. Het was net zoals de ingang beneden erg licht, en ondanks Kira's kille karakter, was het mooi ingericht. De vloer was van witte laminaat, en de muren waren wit met nachtblauw. Er waren twee witte banken, met een nachtblauwig tapijt erbij, waar een glazen tafel op stond. Hij had een tv, en raar genoeg was die niet zo heel groot. Naast de banken stonden glazen tafeltjes met foto's van Kira's zusjes, want die miste hij nog wel, en een paar met zijn vriendin, die was overleden. Kira trok zijn leren jas uit en hing die aan een kapstok. 'Het is niet heel groot, want wat moet ik met zo'n grote ruimte als ik alleen ben?'

Riven keek om zich heen. "Niet groot?" zei ze verbaast. In haar ogen was het gigantisch. In het weeshuis had ze een kamertje van 2 vierkante meter gehad waar een bed in gepropt stond. En het kleine huisje wat ze had gehad toen ze het weeshuis moest verlaten was ook piepklein geweest.


We gaan beginnen met End of the World.

Kira grinnikte zacht. 'Mijn oude huis was veel groter.' zei hij en liep naar de bank toe, waar hij rustig op ging zitten. Hij keek even naar de foto's voordat hij de telefoon pakte om de Division te bellen.

Riven knikte en ze keek ook naar de foto's zodat hij rustig kon bellen. Ze pakte voorzichtig een foto van een mooi meisje van het tafeltje en ze keek erna. Dit was vast zijn vriendin geweest, bedacht ze zichzelf. Het meisje op de foto droeg een stralende glimlach, ze was duidelijk gelukkig geweest op het moment dat de foto genomen was.

Kira belde de Division en was stil tot ze opnamen. 'Hallo, met Kira Suede.' zei hij, met een vermoeide stem. 'Sorry, maar ik voel me echt vreselijk. Ik meld me ziek voor vandaag. Is dat goed?' vroeg hij en liet zijn stem heel vermoeid en hees klinken, alsof hij ziek was. 'Oke, bedankt.' Hij hing op, en grijnsde even kort naar Riven. Hij legde de telefoon weer neer en stond op om te kijken naar de foto die ze vast had. 'Dat is dus Yuuki, mijn vriendin.' zei hij.