the division

'Het geeft niet. Je wist het niet, dus dat neem ik je niet kwalijk.' zei Kira rustig. Zijn zilveren ogen waren nog steeds op haar gericht, en stonden vriendelijker dan eerst. Hij mocht haar wel. Ze was erg aardig, ookal was hij een Division. De meeste mensen waren nu al bij hem weg gelopen.

Luka rende de trappen af en kwam uiteindelijk beneden. Hij draaide zich om naar Angelica. 'Waar moeten we inhemelsnaam heen? Ik word zelfs in mijn eigen apparte-' Hij voelde een klap tegen zijn hoofd, en viel met een plof op de grond.

Riven glimlachte. "Ik vind je best aardig als je me niet uitlevert" zei ze. "Ik vergeef je ook voor het mij vangen, gezien ik leef en door jou hulp weer vrij ben" zei ze.

rabb zat nog op gesloten in die kamer en probeerde er uit te komen maar het ging niet

'Luka!' riep Angelica uit en knielde naast hem neer, maar ze werd ruw aan haar polsen overeind getrokken.
Christopher liep verveeld rond. Door zijn been kon hij op het moment niets doen, en hij ergerde zich eraan.

Luka werd door een andere Division man opgetild, en werd naar een auto gebracht waar zijn polsen werden vastgebonden.

Kira knikte kort. 'Bedankt voor je advies. En ik vind je ook heel aardig.'

"Geen dank, en dat is fijn om te horen." zei Riven glimlachend. "En wat ga je doen met mijn advies?"

rabb had een stukje ijzerdraat gevonden en pulkte er mee in het slot tot je op een gegeven moment een klik haarde en hij grijnst triomvol en hij maakt de deur rustig open en sluit hem weer en loopt dan weg richting de uitgang

'Proberen vrienden te maken. En volgens mij heb ik er al een.' Kira gaf Riven een glimlach.

Riven glimlachte. "Natuurlijk, ik zal graag vrienden met je zijn. Je valt best mee als je een beetje ontdooit bent" zei ze vriendelijk. "Dus je verlaat de Division?"

Angelica probeerde tegen te stribbelen, maar de man was veel te sterk voor haar.

rabb liep stilletjes door de gang richting de uitgang

Kira knikte. 'Ik besefte niet dat ik daar slechts in trans rond liep. Je hebt mijn ogen geopend. Ik zal ervoor zorgen dat geen enkele vluchter meer word gepakt, inclusief jij.' zei hij.

De man die Luka had gepakt ging terug en bond Angelica's polsen aan elkaar. Daarna sleurde hij haar mee naar een tweede auto. In de tussentijd werd Luka mee genomen naar het hoofdkwartier.

"Ik zal je erbij helpen. Die spuit heeft me sterker gemaakt. Ik begrijp al meer van mijn gave geloof ik" zei Riven en ze keek hem aan.

dan ziet iemand rabb, blijf staan jij, roept hij naar hem, maar rabb bleef niet staan en ging snel door de deur naar buiten en zet het op een rennen de straat uit en hij nog wat verder en rent zonder uit te kijken een straat over als een auto op hem af komt en die schept hem gedeelte lijk en hij viel op de grond, hij had echt zijn dag niet en hij krabbelt recht en vloekt als hij merkt tot het een auto van division is

'Ik kan je met je gave helpen.' zei Kira toen en keek haar nog steeds aan.

Luka werd naar het hoofdkwartier gebracht en werd uit de auto getild. Toen hij naar de operatiekamer werd gebracht, kwam hij bij. Eerst was hij suf en wist niet waar hij was, maar vlak daarna begon hij zijn verzet weer. Hij werd zonder moeite door de mannen mee gesleept. 'Sodom, help!' riep hij. Sodom, het kleine duivelsdraakje vloog uit zijn jas en viel een van de wachters aan, maar werd toen uit de lucht geplukt door een van de mannen, en werd meegenomen naar een onderzoekskamer. 'Sodom! SODOM!' schreeuwde Luka. Sodom was al bij hem sinds zijn kindertijd. Hij en het draakje waren onafscheidelijk, en nu werd hij waarschijnlijk... Luka werd de operatiekamer in gesleurd, ookal verzette hij zich heftig. 'Laat me los! Laat me los!' gilde hij. Hij werd op de tafel geduwt en er vast aan gemaakt. Een van de artsen pakte de naald. Luka keek angstig naar de naald. 'Nee! Ik wil niet dood! Laat me gaan!' schreeuwde hij uit doodsangst, en toen werd de naald toch in zijn arm geprikt. Tranen liepen over zijn wangen, en hij zag zijn zicht steeds donkerder worden, tot het zwart was.

rabb rende vlug door tussende mensendoor

Angelica zat al in een operatiekamer en probeerde verwoed om los te komen. Ze hoorde Luka schreeuwen, maar kon niets doen omdat ze vastgebonden was. Een man liep op haar af met een spijt, en ze sloot angstig haar ogen.

Toen de artsen dachten dat Luka dood was, maakten ze hem los, maar integendeel. Luka's ogen schoten in een keer open, en hij schreeuwde keihard, zodat de oren van de artsen begonnen te bloeden, en ze ter plekke dood neer vielen. Hij zorgde er wel voor dat het geluid in de kamer bleef, en isoleerde de kamer met zijn krachten, zodat alleen de artsen in de kamer de schreeuw konden horen, en niemand anders het kon horen. Hij hield op met schreeuwen en sprong overeind, waarna hij uit de kamer rende.

De stof die ze in gespoten hadden maakte Angelica slaperig en ze liet zich achterover zakken, maar na een tijdje begon haar bloed sneller te pompen en voelde ze de adrenaline door haar lichaam gieren. De mannen waren echter al weg, en ze zat vast gebonden, dus kon ze niets doen.
Christopher liep doelloos rond.

Luka rende uit de operatiekamer en keek even achterom of hij niet gevolgt werd. Dat was echter wel het geval. Hij rende zo hard hij kon en rende de hoek om, waarna hij een of andere kamer in ging en zich daar verstopte. De artsen renden straal langs de kamer, niet weten dat hij daar zat.

Angelica bewoog heen en weer en probeerde haar polsen los te krijgen. Ze beet op haar lip en keek om haar heen.

Luka rende weer uit de kamer toen hij zeker wist dat ze weg waren, en rende naar de uitgang, maar toen kwamen er Divisions achter hem aan. Hij vluchtte weer een kamer in en deed de deur op slot. Hij draaide zich om en zag Angelica op de tafel liggen. 'Angelica!' Hij rende naar haar toe en maakte haar snel los. 'Heb jij het ook overleefd?' vroeg hij verbijsterd.

Angelica stond op en wreef over haar polsen. 'Dankje,' zei ze met een zucht. 'Ik weet niet hoe, maar we moeten hier weg,' zei ze en liep naar de deur.

Luka pakte haar pols vast om haar tegen te houden. 'Niet via de deur. Ze staan daar buiten.' zei hij tegen haar, en liep naar het raam toe. Dit was de tweede verdieping, en ze zouden dus naar beneden moeten klimmen.

Angelica liep naar het raam toe en keek naar beneden. 'Dit is best hoog..' mompelde ze.