de gene die vrij is en de gene die wilde tot hij vrij was

oeps klopt dan die slaven

try volgde julia en hij heild het paard goed vast


moet je dadelijk weer naar stage?

Nee, ben ziek:(

"Waarheen?!" riep Julia terwijl ze zo snel mogelijk doorreed. Ze moesten een plek hebben om zich te verstoppen..

oei das minder:(

maak niet uit maar niet de stad in iedereen kent mij onderhand daar"legt try uit terwijl hij door reed en hij wist niet waar heen en hij dacht koorts achtig na

Julia kreeg een idee en reed met haar paard recht op het bos af. Niemand zou zich daar wagen om hen te zoeken. Er gingen velen geruchten rond over het bos en het was ontzettend dicht begroeit omdat niemand er ooit kwam. Als ze diep genoeg doordrongen hadden ze een veilige plek om voorlopig te kunnen leven.

try reed geoon achter julia aan en het maakte hem nu niet uit waar ze zouden belanden of at dan ook als hij maar vrij was vrij om te doen en laten at hij wilde en zo reed hij achter julia het bos in

ik heb zin in nog een rs:p

Uiteindelijk hield Julia het paard stil en stapte ze af. Het paard zou ze kunnen veraden dus ze vertelde het dier terug te gaan. Het paard hinnikte en reed weg. "Vanaf hier moeten we lopen. De paarden kunnen niet verder." fluisterde Julia tegen Try,

try knikte en steeg af van het paard en knikte na julia en hij leid het paard los en keek julia aan, even rusten, vraagt hij dan

Julia keek hem aan en wist dat hij kapot was. "We moeten nog een klein stukje, waar we slecht zichtbaar zijn voor voorbijkomers.." zei ze met tegenzin. "Daarna zal ik je helpen met je wond. Sorry, we kunnen beter nog even lopen dan de kans lopen gepakt te worden."

try knikte en was het daar mee eens hij wilde niet weer gepakt worden, maar over de wond te laten helpen twijfelde hij wel maar zei er natuurlijk niks over en hij liep weer achter julia aan,"sorry"zegt hij, door mij heb je geen familie meer"zegt hij ineens onder het lopen

"Je hoeft je niet te verontschuldigen." zei Julia kalm. "Het was toch wel gebeurt, ook als ik jou niet had ontmoet. Ik was het niet eens met de gruweldaden van mijn vader, ik was al tijden hier naartoe aan het leven" zei ze terwijl ze doorliep.

öke dan"zegt try maar hij vond het als nog vervelend voor haar en hij zag de zweep slag op haar rug en hij schudde zijn hoofd en liep door maar na nog een tijdje lopen was hij op en ging tegen een boom aan staan om recht te blijven, sorry maar ik kan niet meer...en hij laat zich omlaag zakken

"Ik denk dat we wel veilig zijn." zei Julia en ze ging bij hem zitten. "Mag ik naar je rug kijken? Als het nog bloed of een grote wond is moet ik het echt even dichtmaken. Hoe vervelent het ook is"

je zag try duidelijk twijfelen maar laat het dan toch toe en je ziet heel veel littekens op zijn rug en schouders en de wonden van nu er dan bij, niet aan de littekens komen, zegt hij dan zachtjes en ongemakkelijk

"ontspan, ik zal niet meer doen dan het noodzakelijke" zei Julia zacht en ze trok zijn shirt uit en scheurde een stuk van haar onderrok. Ze depte heel voorzichtig de wond schoon. Met nog een reep stof verbond ze hem.

try ontspande niet maar spande juist zijn spieren en wachte gespannen af wat julia allenmaal deed

"Ik zal je heus niks doen.." zei Julia zacht terwijl ze heel voorzichtig de lap vast maakte. "Zo ik ben al klaar!"

try luisterde naar haar woorden, en knikte dan, bedankt. fluistert hij en kijkt julia dan aan

Julia glimlachte. "Dit gaat een moeilijke tijd worden.. We zullen lang moeten leven van de wind voor we samen een leven kunnen opbouwen, met een schone lei. We moeten elkaar er zo goed mogelijk doorheen slepen." zei ze zacht.

try keek julia aan en snapte wat ze bedoelde,"daar heb je gelijk in en nog iets jou kennen ze misschien niet in de stad maar mij wel hier in de sdeden in de buurt ik heb nogal een naam op gebouwt dus we moesten extra voorzichtig zijn"zegt hij dan tegen julia en hij ging met een hand door zijn haren

Julia keek hen aan. "we trekken morgen dieper het bos in en slaan daar komende maanden een kamp op. Daarna vertrekken ze naar het buitenland"

try glimlachte lichtjes, dat klinkt goed, zegt hij dan en hij sloot zijn ogen. ik sta bij je in het krijdt

Julia glimlachte. Ze hoopte vurig dat ze op een dag inderdaad een normaal leven zouden leiden. "het kont vast goed" zei ze zacht

jah"zegt try terwijl hij er aan dacht en hij sloot zijn ogen

Julia keek hem aan. "Ik hoop dat het een betere tijd voor je gaat worden" zei ze zacht

Julia keek hem aan. "Ik hoop dat het een betere tijd voor je gaat worden" zei ze zacht