Two makes the seal.

rabb keek nathaniel aan en knikte, ik dacht al zo iets toen ik je vader zag, en ik zag ook tot jij niet zobent als hem, nog bedankt tot je mijn broertje hielp zegt hij en kknikte als een soort buiging, ik wil je graag helpen tot het volk jou vertrouwt, maar niet je vader, zegt hij na denkent

Nathaniel keek Rabb verbaasd aan. 'Je wilt me helpen?'

jij bent geen slecht mens en jij heilp mijn broertje dus dit kan ik op zijn minst terug doen, zegt rabb eerlijk tegen hem

Nathaniel glimlachte. 'Kun je een paard berijden? Een zwaard vasthouden?' vroeg hij peinzend.

Emma had geluisterd, ze was heel erg stil geworden. Ze wou ook helpen, maar ze kon, en mocht waarschijnlijk, niet vechten. 'Kan ik iets doen?; vroeg ze voorzichtig.

Julia staarde met grote ogen naar de andere. Oorlog? Ook dat nog.. Ze maakte zich zorgen om Emma, en ook om Nathaniel, hij bleek veel aardiger te zijn dan hij zich voor deed.

zeker ken ik dat met nog wel een aantal andere dingen, je leert overleven op straat, zegt rabb dan tegen hem, maar je moet je in denken als je tegen het volk vecht ze niet vrijwillig voor jou kiezen, probeer eerst te praten laat zie tot je niet bent als je vader, stelt hij voor
-----

mensen ik ben er vanavond pas weer:(

Nathaniel keek naar Emma. 'Het is je eigen keuze of je meegaat naar mijn kasteel of niet, maar het is misschien niet zo velig,' zei hij eerlijk. Hij keek naar Rabb en knikte.

Emma stond op van het bankje. 'Natuurlijk ga ik mee.' zei ze vastbesloten.

'Omdat?' vroeg Nathaniel met een frons. Hij vond het niet zo'n goed idee.

Emma keek hem aan. 'Omdat ik ook wil helpen, en vanaf hier kan ik sowieso niks doen in verband met mijn vader.' zei ze. 'Dus mocht er een kans zijn dat ik alsnog kan helpen dan is die kans groter als ik mee ga. En ik laat jullie allemaal daar sowieso niet alleen vechten, terwijl ik hier zit.'

'Je bent een meisje, je kunt niet vechten. En als je meegaat, betekent dat alleen maar dat je hele dagen binnen moet zitten omdat het buiten niet veilig is,' zei Nathaniel.

Emma trok haar wenkbrauwen op. 'Misschien kan ik wél vechten.' zei ze. 'En trouwens.. ik zit liever daar binnen dan dat ik hier zit.. Want daar krijg ik tenminste nog te horen wat er allemaal gebeurd.'

Nathaniel sloeg zijn armen over elkaar. 'Als jou iets overkomt, dan ben ik nog niet jarig, dus nee, je mag niet vechten,' zei hij op een vastberaden toon.

'Gaat het dan alleen om jou?' vroeg ze kwaad. 'Dat jij problemen krijgt?? Het kan me niet schelen.. Ik wil helpen... ongeacht of me iets overkomt ja of nee.. '

'Het is net alsof je dood WILT!' riep Nathaniel geirriteerd uit.

Emma keek hem aan. 'Dat zou jou alleen maar van je problemen verhelpen niet?'

Nathaniel zuchte gefrustreerd. 'Dat is ronduit gemeen, wat je zojuist zei,' snauwde hij.

Emma keek hem aan. 'Maar het is wel de waarheid.. '

'Nee dat is niet de waarheid. Maar jij bent zo gefixeerd op je idee dat ik een eikel ben dat dat is wat je geloofd. Ik zou niemand zoiets toewensen alleen maar zodat ik zelf van mijn problemen af zou komen. Maar fijn, als je zo graag dood wilt, ga dan maar vechten, maar verwacht niet dat ik je kom redden als het fout gaat,' zei Nathaniel. Hij keek Emma kwaad aan.

Emma keek even kwaad terug. 'Geloof me dat had ik ook niet verwacht.' zei ze. Ze zuchtte en ging weer op het bankje zitten. Ze wou helpen en het enige wat er nu gebeurde is dat ze ruzie maakte met hem. 'Trouwens.. ik had je nooit een eikel gevonden als je je niet zo had gedragen tegen mij vanaf het begin.'

Julia zat ergens anders met Gabe denk ik. Ze keek naar hem. Ze was bang, het was haar wel duidelijk dat Emma uit was op actie en daar was ze niet erg blij mee. Juist nu wilde ze samen blijven.

Emma was niet op actie uit >< maar op helpen.


Gabe keek haar aan. 'Gaat het?' vroeg hij voorzichtig.

Julia keek naar Gabe. "Ik maak me gewoon zorgen om Emma." zei ze zacht. "Sorry, ik gedraag me niet netjes.."

Gabe glimlachte. 'Dat maakt niet uit hoor.' zei hij. "En ik snap het wel..'