Two makes the seal.

benjamin grijnsde. zonder iets te zeggen liep hij naar het grote balkon dat grensde aan zijn kamer. hij begon een ingewikkelde rune in de lucht te tekenen, maar deze keer niet van witte rook, maar van gloeiende witte vlammen. toen hij klaar was greep hij dwars door de rune heen. "pyro draconis" riep hij, en stoote zijn hand naar voren. een grote serpent achtige draak bestaande uit withete vlammen schoot uit zijn handpalm, en cirkelde een paar rondjes om vervolgens weer te doven. benjamin keek naar de jongen."ik kan met mijn runemagie veel nabootsen. maar deze spreuk is pas echt indrukwekkend als het word toegepast door een pyro-magiër. het heeft echter veel vocus en controle nodig. iets wat jij nog niet echt onder de knie schijnt te hebben."

Lj had gefacaneerd toe gekeken hoe de oude man alles deed helemaal toen de vuurdraak kwam zoets kon hij natuurlijk nog niet en daar baalde hij aanzienelijk van. dat kan ik niet nee, maar ik ben niet zo als jij zegt ik heb vuur genoeg onde controle, zegt hij rebels tegen hem hij was niet gewend tot hem dingen werden op gelecht en die kwamen duidelijk tot uitting,

Hmm ik heb alleen geen antwoord op je vraagxD

"je bent het levende bewijs van mijn woorden. maar ja, een onwillende hond kun je geen kunsten leren...." benjamin keek grijnzend naar zijn jong pupil. hij dacht dat zijn uitspraak begon in te werken op de jongen. pyro-magiërs kunnen zo...koppig zijn.

rabb keek benjamin rebels aan en toen hij hand zei draaide hij zich vijandig naar hem toe. waarom noem je me een hond, omdat ik van de straat kom, snauwt hij, hij bgreep niet allen woorden hou hij ze bedoelde omdat hij een beperkte woorden kennes had dan hem, en hij probeerde rustig te blijven, maar hij dacht aan de laatste keer toen hij hond werd genoumt en het was geen prettige herinering

(ja mijn rol is heel koppig en rebels:P)

Emma liep nog steeds rond. 'JONGE JULLIA WAAR ZIT JE'.. XD

benjamin bulderde het uit. "zo te zien heb jij heel wat meer nodig dan focus...nee het was een manier van spreken, ik noemde je geen hond." benjamin liep terug naar zijn kamer en kwam terug met een dik boek. "ik vermoed dat je niet kan lezen...dat zal geen probleem worden aangezien alleen plaatjes bewegingen van de vuurmagie hier in staan. jij hebt geen ingewikkelde runes nodig namelijk, alleen de wijsheid om de energie stromen goed door je lichaam te sturen."hij overhandigde het boek aan rabb. vervolgens pakte hij een buideltje en haalde daar een paar goudstukken uit."we moetten niet hebben dat je verhongerd, en ik wil voortaan niet meer horen dat je steelt ja? goed. ik wil dat je de documenten die op mijn bureau liggen naar de studeer kamer van de koning brengt." nadat hij de gouden munten aan rabb had overhandigt liep hij nar binnen, maar draaide zich nog even om. "daarna ben je klaar. en doe de groeten aan dat broertje van je." toen liep hij verder en verliet zijn vertrekken.

zui iets uit je duim ofzo XD

Nathaniel negeerde de doordringende blik van zijn vader en keek afwachtend naar de koning.
Kyara liep door de stallen en gaf de paarden te eten.

Rabb was verbaast toen hij in lachen uitbarste en was wat gerustgestelt toen hij hoorde tot hij hem geen hond noemde, hij kreeg het even benouwdt toen hij het boek zag maar toen hij bewegende plaatjes zij maakte hem het allenmaal niet zo uit want door voordoen kon hij makkelijker leren,en hij nam het boek aan, en toen hij de goud stukken zag en kreeg kleurde hij wat rood, hij had nog niks gedaan en kreeg al geld... en hij knikte belovend, oke ik breng ze en hij pakte de documenten en hoorde zijn woorden en was verbaast, die man wist veel..
weet je waar die kamer is ik eigelijk niet, zegt hij dan

Uuhm de koning.. >< ...

"waarom wil je dat weten jongeman?; vroeg de koning. >< JAJ.


Emma werd helemaal gek.

net op tijd hoorde benjamin die laatste woorden van de jongen. "zie je die toren daar? zijn studeerkamer is daarin. als je mij zoekt kun je me vinden in de bibliotheek."

'Uit nieuwsgierigheid, meneer,' zei Nathaniel beleefd.

rabb had het gezien en ging met de ducumenten op weg naar de studeer komer waar hij ze moest af geven

De koning keek hem aan. 'Jij bent een geschikte echtgenoot voor haar. En je vader en ik waren het er over eens dat zij ook een geschikte huwelijkskandidaat was voor jou. Jullie mogen het er nu misschien niet mee eens zijn, maar geloof me, dat zal komen met de tijd.
Tegen de tijd dat jij en je vader terug gaan, zal Emma mee reizen. Het lijkt me goed als ze alvast in die omgeving kan leven.'

Nathaniel moest erg veel moeite om zijn gezicht in de plooi te houden. 'Uiteraard,' zei hij met een uitgestreken glimlach. 'Dat is alles wat ik wilde weten, dankuwel,' zei hij en verliet met een buiging de zaal weer.

Emma zag Nathaniel de zaal uitkomen en keek hem lichtelijk angstig aan. Ze zweeg en keek hem aan, wachtend tot hij iets lulligs tegen haar zou zeggen.

Nathaniel keek even zwijgend om naar Emma en liep dan verder. Hij had het gevoel dat hij langzaam gek aan het worden was, hij voelde zich verschrikkelijk opgesloten ondanks dat dit kasteel hartstikke groot was, en het gewicht van zijn verantwoordelijkheden begon steeds zwaarder op zijn schouders te drukken.
Nathaniel's vader keek naar de koning en zuchte. 'Ik excuseer mij voor mijn zoon's gedrag, hij zit in een rebelse fase,' zei hij op een ijzige toon. Hij zou later wel een hartig woordje met hem spreken.

Emma liep snel naar hem toe. 'Ik had niet zo mogen uitvallen, vergeef me.' zei ze, en ze boog snel, toen liep ze weg.

Nathaniel liep snel achter Emma aan en greep haar bij haar pols. 'Waarom kun je niet gewoon tegen je vader zeggen dat ik niet geschikt ben? Vraag gewoon of hij iemand anders zoekt!' zei hij, en betrapte zichzelf erop hoe wanhopig zijn stem wel niet klonk.

Emma keek hem aan. 'Omdat ik niet durf.' zei ze zacht. 'Ik.. ik durf niet tegen mijn vader in te gaan. Bovendien heb ik het recht niet.. Hij is de koning.. al zijn beslissingen hebben een reden.. ' zei ze. 'Het spijt me.. Het spijt me echt..' haar stem stierf weg. Zachtjes trok ze haar pols los.

Nathaniel draaide zich om. 'Ook goed, dan vertrek ik wel gewoon,' mompelde hij.

Emma zuchtte. 'Het spijt me voor wat onze vaders besloten hebben.. en dat ik niet geschikt huwelijks materiaal ben.. Ik wou dat ik de moed had, de moed van Julia.. of van jou. Maar dat heb ik niet. Ik ben bang.. ' ze keek naar zijn rug. 'Ik ben bereid om mijn leven op te geven voor mijn volk , jij niet?' vroeg ze, het was geen aanval, geen verweid. Het was een vraag.

rabb liep door met zijn handen vol met de documenten richtng de toren toen hij onder weg eerst de jongge..die prins blijkbaar van gistere zag, en toen ook het meisje van gistere die prinses die haar mondje wel bijzig had gisteren

Nathaniel liet zijn hoofd zakken. 'Nee. Ik zei het toch al, of niet soms? Het volk haat mij, ze noemen me een verwende prins. Bovendien haat het volk mijn vader ook, dus het is alleen maar logisch dat ze hetzelfde voelen tegenover. Ik zei trouwens niet dat je niet geschikt huwelijks materiaal bent, dat zul je heus wel zijn, maar niet voor mij. Alles wat mijn vader voor me uitkiest is niet geschikt voor mij,' zei hij en liep verder. Hij keek even naar Rabb maar besteedde verder geen aandacht aan hem.

rabb had de neging wat te zeggen maar het leek zich beter zijn mond te hoeden en hij keek emma nog even aan waarna hij verder liep, hij moest die documenten in de studeer kamer van de konng leggen