Maaike & Sifra

Emma negeerde hem en pakte spullen.


Will fronste. 'Je moet verzorgd worden' stelde hij vast.

Aurora schudde driftig haar hoofd. 'Nee.. het gaat wel. Ik wil hier gewoon weg,' zei ze op een wanhopige toon.
Nathaniel zuchte. 'Oke, wat jij wilt. Ik zal de prins inlichten dat er een indringer in het kasteel is. Dan zal je er uit gegooid worden,' zei hij en draaide zich om.

Emma draaide zich woest om. 'Ik ben helemaal geen indringer' zei ze verontwaardigt.

Will knikte. 'Waar kom je vandaan?'

Nathaniel haalde zijn schouders op. 'Waarom zeg je dan niet gewoon waarom je niet in uniform was?' vroeg hij.

Aurora beet op haar lip. 'De mensenwereld?' zei ze aarzelend.

'Weet ik veel' zei ze. 'Ik werd wakker en ik was in die kamer' ze wees. 'Jezus wat een rare droom' mompelde ze.


Will fronste, hier waren ook mensen dus hij begreep het niet echt. 'Wat denk je dan dat ik ben?'

Aurora zweeg even. 'Een mens?' vroeg ze. 'Maar.. ik kom niet van hier. Ik kom uit een andere wereld. Denk ik,' zei ze verward.

Nathaniel keek Emma verbaasd aan. 'Een droom?'

Emma haalde haar schouders op. 'Ja, hoe verklaar je anders dat ik net nog thuis in mijn bed lag?'

Will fronste. 'Hoe kom je hier dan?'

'Wat is 'thuis' dan?' vroe Nathaniel verbaasd. Dit werd met de minuut gekker.
'Ik weet niet. Het ene moment lag ik rustig te slapen en het volgende moment wordt ik in het bos wakker met manpaarden die achter me aan gingen,' zei Aurora.

Will keek haar verbijsterd aan "manpaarden" herhaalde hij. Hij had geen flauw idee. "hoe heet je?"

Emma keek geirriteerd "ja thuis, in londen" ze noemde haar adres.

'Aurora' zei ze en zuchte vervolgens. 'Je denkt vast dat ik onzin uitkraam.'
Nathaniel keek Emma met een nietswetende blik aan. 'Juist ja,' zei hij en fronste weer.

Emma fronste. 'Je denkt dat ik gek ben, of niet!!?'

Will knikte langzaam, toen keek hij haar aan. 'Nou, een beetje' gaf hij toe. ><

Aurora keek Will peinzend aan. 'Nouja.. Dag dan,' zei ze. Toen draaide ze zich om en liep weer naar buiten toe.
'Nee.. Nouja.. het is wel een beetje vreemd,' zei Nathaniel en grijnsde.

Emma haalde haar schouders op en liep weg. ><

Will keek haar na. 'Wacht even, waar ga je nu heen dan?'

Aurora stopte en keek over haar schouder. 'Ik weet niet,' zei ze aarzelend.
'Stop!' riep Nathaniel uit en blokkeerde haar de weg. 'Blijf hier, ik ben zo terug,' zei hij en keek haar doordringend aan.

Emma sloeg haar armen over elkaar en keek hem geïrriteerd aan, maar ze bleef staan.

Willl dacht na. 'Misschien wil je hier blijven tot je weet hoe je terug moet naar waar je vandaan komt.'

Aurora beet op haar lip. 'Ik wil geen misbruik maken van je gastvrijheid,' zei ze twijfelend.
Nathaniel rende door de gangen op zoek naar Will.

'Zou je dat doen dan?' vroeg hij.

Emma was ontzettend chagrijnig, ze liep toch die kamer in en deed van die werkkleding aan, dan werd ze tenminste niet de hele tijd aangesproken. Toen liep ze weer terug naar de plek waar Nathaniel haar had achter gelaten.

Aurora schudde haar hoofd. 'Nee, ik denk het niet,' zei ze en glimlachte.
Nathaniel zag Will en kwam hijgend tot stilstand. 'Ik moet met je praten, het is dringend,' zei hij, en merkte toen pas Aurora op. 'Wie is dat?' vroeg hij met een frons. Dit werd steeds gekker.

'Aurora' zei Will, alsof dat alles verklaarde.

Emma had haar haar los gedaan en haar lange bruine krullen vielen nu langs haar gezicht.

kennen aurora en emma elkaar?

Nathaniel keek Will vragend aan. 'Ik moet even alleen met je praten, het is dringend,' zei hij.
Aurora keek van Will naar Nathaniel.

ik weet niet, misschien wel va naam en gezicht, maar niet persoonlijk?

Will knikte langzaam, hij keek even naar Aurora, hij kon haar moeilijk bevelen hier te blijven staan. Hij liep ergens heen met Nathaniel.

Emma wipte ongeduldig van haar hakken naar haar tenen op en neer.


Ja is goed.

Nathaniel keek Will doordringend aan. 'Er is een meisje hier waarvan ik zeker weet dat ze hier niet thuishoort, en ze beweert dat ze droomt. Ik denk dat het misschien de voorspelling kan zijn,' zei hij aarzelend.
Aurora liep de gang door en keek naar de schilderijen die er hingen. Het waren allemaal koningen en koninginnen.

Will fronste en keek achterom naar Aurora. 'Zij komt hier ook net aan, en nouja ze snapt niet helemaal hoe ze hier komt.. vreemd verhaal.' hij keek hem aan. 'Het kan ook een indringer zijn.'


Emma werd steeds onrustiger, waar bleef die gozer? Ze liep de richting op waar Nathaniel heen was gelopen.

Nathaniel keek twijfelachtig voor zich uit. 'En hoe komen we daar achter?'
Aurora stond stil voor een schilderij en keek vervolgens naar Will om. Hij leek wel heel veel op de jongen op het schilderij. Fronsend vergelijk ze hem en het schilderij.

Will keek naar Aurora en dan weer naar nathaniel. 'Geen idee'

Emma liep naar Nathaniel. 'Zeg hallo hoelang wou je mij laten staan?'