Maaike & Sifra

we weten hoe het zit XD

Yeah!

de spanning stijgt..

ík moet natuurlijk weer beginnen van Sifra.

Emma was ziek thuis gebleven, ze voelde zich niet erg lekker en lag in bed. Ze had haar boek in haar handen maar ze kon zich niet goed meer concentreren. Ze wou eigenlijk gaan slapen en ze voelde hoe de slaap bezit van haar nam, maar aan de andere kant wist ze dat ze dan vanavond niet meer kon slapen.

William liep door het kasteel/paleis. Hij probeerde te ontsnappen aan de raadsman van zijn oom, de man die nu op de troon zat. Binnenkort zou Will zijn plaats in nemen, als rechtmatige troonopvolger.

Aurora lag op het oepn dak van de school op de grond omhoog te kijken naar de lucht.
Nathaniel liep door het kasteel. Hij was in gedachten verzonken.

William liep een geheime gang in en kwam daardoor uit in een geheime kamer, deze kamer opende zich alleen voor de troonopvolgers, en hij ging de koningen kamer in.

Emma vocht tegen haar vermoeidheid maar viel toch in slaap!

Aurora knipperde een keer met haar ogen. Door haar langdurige gestaar kon ze zich niet meer goed concentreren en werd haar beeld wazig. Haar ogen vielen langzaam dicht, de zon maakte haar slaperig. Het duurde niet lang voordat ze in slaap viel.
Nathaniel ging op zoek naar William.

Will ging in een stoel zitten bij de haard en dacht na. Ooit moest hij de raadsheer onder ogen komen.

Emma was in een diepe slaap weggezonken, ergens op de achtergrond hoorde ze vage geluiden en slaperig opende ze haar ogen.

Aurora werd na een tijdje weer wakker en al in haar ogen wrijvend ging ze overeind zitten. Langzaam werd ze zich bewust van haar omgeving; ze was omringd door bomen. Ze gaf een gil van schrik en krabbelde overeind.

Nathaniel liep kamer in kamer uit op zoek naar William, maar kon hem niet vinden. Met een zucht ging hij ergens op een bankje zitten. 'Waar hang je nou weer uit,'mompelde hij.

Emma werd wakker en merkte dat ze in een kamer lag, op een bed. Ze fronste en keek om zich heen. Het was een oude kamer, en ze lag in een oud hemelbed, waarschijnlijk droomde ze.

William stond op en besloot een gok te wagen, hij kon ook niet altijd hier blijven zitten. Hij liep de kamer uit.

Aurora draaide rond en keek om zich heen. Haar hart bonsde in haar keel en ze was tegelijk angstig en opgewonden. Waar was ze, en hoe was ze hier terechtgekomen? Ze hoorde achter haar geluiden, van naderende hoeven en ritselende bladeren. Zonder te aarzelen zette ze het op een lopen, omdat het erg onheilspellend klonk.
Nathaniel leunde met zijn gezicht op zijn handen. Misschien als hij niet zou zoeken, dan zou hij William tegenkomen.

William liep rustig door de gangen van het kasteel en hij dacht na, hij streek met zijn hand door zijn haar en fronste.

Emma ging overeind zitten en keek de kamer rond, alles leek in een heel oude stijl, was ze in een kasteel ofzo? Ze liep de kamer uit en besloot op onderzoek uit te gaan.

Aurora hoorde de geluiden achter haar steeds scherper. Al struikelend en zich door takken door duwend rende ze zo hard zo kon. Al snel bereikte ze de rand van het bos, en rende ze een open veld op. Ze keek even achterom, en besefte dat haar achtervolgers wezens waren die half menselijk half paard waren: centaurs. Niet ver weg was een kasteel, en ze haastte zich erheen, alles was beter dan in de handen van die dingen te komen.

Nathaniel stond na een tijdje op en besloot weer verder te zoeken.

Emma werd bijna onmiddelijk aangesproken door een mollige vrouw in een sjofel oud kostuum. 'Waarom heb jij je dienstkleding niet aan?' beet ze haar toe. Ze wees naar een kamer. 'Ga je omkleden en haast je naar de keukens!'

Will zag een paar raadsmannen de hoek om komen en liep snel een andere gang in.

Aurora voelde steken in haar zij en haar ademhaling ging heel snel, maar pas toen ze veilig in de tuinen van het kasteel was durfde ze stil te staan. Hjgend zette ze haar handen op haar knieen met een van pijn vertrokken gezicht. Haar gezicht en armen branden van de shaafwonden die ze door de takken had opgelopen, en de steken in haar milt gaven haar een misselijkmakend gevoel.

Nathaniel dacht dat hij een glimp opving van Will en rende de hoek om, in plaats daarvan knalde hij tegen Emma op. Wankelend zette hij een paar stappen naar achteren en hij keek verbaasd op.

Emma viel omver met een gil en lag op de grond. 'Nouja!' riep ze, verbijsterd.

Will hoorde van alles, maar besloot dat het geen goed idee was om richting de raadsheren te lopen.

Nathaniel stak zijn hand uit naar Emma. 'Het spijt me,' zei hij en boog zijn hoofd.
Aurora liet zich uitgeput op haar knieen op de grond zakken. Ze probeerde haar adem onder controle te krijgen, maar de gedachte aan alles wat ze de afgelopen minuten gezien had maakte haar alleen maar meer van streek.

aw arme Aurora


Emma pakte zijn hand aan en klom overeind. 'Geeft niks' mompelde ze.

Will had pech, hij werd aangesproken door een hulp die vroeg of hij hem kon helpen. Will keek haar aan. 'Uh' mompelde hij.

Nathaniel liet Emma's hand los. Hij maakte aanstalten om verder te lopen, maar stopte opeens. Onderzoekend keek hij Emma aan. 'Jij ziet er niet uit alsof je hier... thuishoort,' zei hij fronsend.
Aurora wist uiteindelijk toch haar adem onder controle te krijgen. Ze veegde een straaltje bloed van haar wang en zuchte. Wat was er in godsnaam aan de hand?

Emma haalde haar schouders op. 'Ik ga nu mijn uniform ding pakken' zei ze maar, ze liep naar de kamer die die vrouw had aangewezen.

Will keek alsof er niks aan de hand was. 'Nee, dank je' zei hij uiteindelijk, en zo kalm mogelijk liep hij door.

Nathaniel schudde zijn hoofd en liep achter Emma aan. 'Je bent geen dienaar,' zei hij.
Aurora kwam na een tijdje overeind, ze kon niet eeuwig in deze tuin blijven zitten. Aarzelend liep ze het kasteel in en keek met grote ogen rond.

Emma draaide zich om. 'Onee?'


Will liep richting de tuin, daar kon hij nog rustig buiten zijn.

Nathaniel keek haar kalm aan. 'Nee. Je bent helemaal niet van hier, of wel soms?' vroeg hij en keek haar doordringend aan.

Aurora zag vanuit haar ooghoeken iemand aankomen lopen. Ze keek vluchtig om zich heen, maar het was al te laat. Aarzelend keek ze naar Will, zich te goed bewust van hoe verschrikkelijk ze er waarschijnlijk uit zag.

Will keek verschrikt naar Aurora. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij geschrokken.

Emma haalde haar schouders op en liep het hokkamer ding binnen.

'Achtervolgt door wezens..' zei Aurora aarzelend. Ze wist niet of ze hem wel kon vertrouwen, of hoe ze het uberhaupt moest uitleggen.
Nathaniel liep koppig achter Emma aan. 'Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?'