Anniek & Sifra

James staarde naar de grond en wachtte af. Hij had een onheilspellend voorgevoel.

Julia keek Rachelle aan maar ze kon de woorden niet over haar lippen krijgen. Wanhopig wierp ze een blik op de dokter die in de deuropening stond.

"Uit onderzoek is gebleken dat Julia ernstig ziek is. Het enige wat we kunnen doen is haar tijd geven, maar we kunnen niet zeggen hoeveel. Als ze nog een jaar haalt spreken we van een wonder." zei de dokter.

Chris keek James aan. Zijn ogen stonden geschrokken.
Rachelle slikte. Ze keek Julia somber aan.

Julia drukte haar gezicht wanhopig weer tegen de schouder van haar beste vriendin aan. Ze kon niet stoppen met huilen.

James keek Christopher ook geschrokken aan. Dit was gewoon onmenselijk, niet eerlijk. En hij hen Chris stonden er maar bij. Totale vreemde..

Chris draaide zich om en liep de kamer uit zonder iets te zeggen.
Rachelle drukte Julia tegen zich aan. Er stroomden tranen over haar wangen.

James aarzelde geen moment en ging achter Christopher aan. Ze hadden hier niks te zoeken.

Julia keek Rachelle na een tijdje aan. "Ik mag naar huis.. Ik krijg medicijnen om me tijd te geven en om de pijn te verzachten.." zei ze zacht.

Christopher stopte aan het einde van de hal en keek om naar James. Hij ging met zijn hand door zijn haar en zuchte.
'Blijf je hele dagen thuis?' vroeg Rachelle.

"Nee tuurlijk niet." zei Julia en ze keek Rachelle aan. "Ik ga gewoon door met alles.. Ik wil niet dat iemand het weet." zei ze zacht.

James liet zich op een stoel vallen en keek naar Chris. "We moeten dit gedoe maar afblazen.." mompelde hij. "Dit kunnen we niet maken nu.."

'Ik voel me als een eikel,' mompelde Chris. Hij keek rond.
Rachelle keek even over haar schouder en zag dat James en Christopher weg waren. 'Ik denk dat het al te laat is daarvoor,' zei ze.

"Ze hebben heus niet gelijk al hun vrienden opgebeld.." mompelde Julia. "Misschien werd het teveel en wachten ze op de gang ofzo. Ik wil dat mensen me niet anders gaan behandelen, omdat ik ziek ben." Julia keek naar Rachelle. Ze wilde zo snel mogelijk weg uit dit ziekenhuis. Ze had van iedereen de avond verknald.

James keek naar Chris. "Je bent geen eikel, je wou gewoon plezier maken, en zij wou hetzelfde. Het is alleen gewoon akelig dat dit allemaal nu moest gebeuren." zei hij en hij keek zijn beste vriend aan. "Je bent jong, iedereen van je leeftijd flirt en danst met iedereen."

Rachelle keek Julia aan. 'Ik denk niet dat ze het soort jongens zijn waar je op aan kunt,' zei ze. 'Waarschijnlijk zijn het lafaards en zijn ze al op weg naar huis.'
Chris schudde zijn hoofd. 'Maar het is lullig tegenover haar, en ik kan moeilijk nu weglopen en nooit meer iets tegen haar zeggen?' zei hij.

"Je kan toch gewoon met haar omgaan als je dat wil?" zei James. "Je vind haar toch wel aardig geloof ik? Je hoeft haar niet te negeren?"

Julia zuchtte. "Ik weet het niet Rachelle, misschien. Misschien niet, misschien vallen ze ook wel mee. Het was een fijne avond."

Chris zweeg.
'Verwacht alsjeblieft niet teveel van die jongen. Ik wil niet dat je je hart breekt,' zei Rachelle en keek Julia serieus aan.

"Ik verwacht heus niks.. Ik zeg alleen dat hij misschien niet zo erg is als we al die tijd hebben lopen roepen. En die James ook niet. Ze hadden me ook kunnen laten stikken maar ze hebben me hierheen gebracht." zei Julia en ze keek naar Rachelle.

"Je moet doen wat je het beste lijkt, wil je nog met haar omgaan?" vroeg James.

Rachelle keek Julia zwijgend aan.
Chris zuchte. 'Weet ik veel, ik ken haar nauwlijks,' zei hij.

Julia ging het bed uit. "Kom, dan gaan we, ik heb genoeg van dit ziekenhuis." mompelde ze. Ze zou er waarschijnlijk de komende tijd al veel tijd rond moeten brengen. Het was vreemd, ze voelde zich niet meer zo zwak als ze was geweest. Ze kon op eigen benen staan terwijl ze gewoon dood zou gaan, ze kon het niet geloven. Misschien viel het mee. Ze zou hoe dan ook vechten voor haar leven nam ze zichzelf voor.

James zuchtte. "Misschien moet je alles maar laten gebeuren.." zei hij langzaam. Hij had moeite met moeilijke situaties zoals deze.

Chris was in gedachten verzonken.
Rachelle kwam overeind. 'Gaat het?' vroeg ze en keek Julia bezorgd aan.

"Geen zorgen, ik ben niet veel anders dan 3 uur geleden." zei Julia en ze glimlachte. "Laten we maar een taxi nemen als de jongens al weg zijn, ik heb geen zin om me ouders te bellen, ik vertel ze het morgen wel ofzo.." Julia beet op haar lip, hoe kon ze in vredesnaam zoiets aan haar ouders vertellen. Langzaam liep ze terug naar de ontvangsthal. Ze zag tot haar genoegen Chris en James nog staan.

James zuchtte en besloot te zwijgen. Toen zag hij Julia en Rachelle lopen. "Ze komen." mompelde hij tegen Chris.

Chris hief zijn hoofd op en keek naar Julia en Rachelle. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen.
Rachelle trok een wenkbrauw op toen ze de twee jongens zag staan.

Julia keek naar de jongens en besloot dat ze hen van deze last moest ontdoen, ze zag heel goed dat ze zich geen houding wisten te geven. "Het spijt me van jullie avond, ik heb het behoorlijk verpest voor jullie. Maak je maar geen zorgen, ik verwacht verder heus niks van jullie, alleen dat jullie niet op school iedereen vertellen wat er gebeurt is, ik wil niet dat iemand het weet."

James keek naar Julia en knikte. "Oke, ik houd mijn mond."

Christopher zweeg. Hij ontweek Julia's blik.
Rachelle zuchtte.

Julia slikte, ze had gehoopt op in ieder geval een beetje reactie. Dit was al moeilijk genoeg. "In ieder geval bedankt voor jullie hulp, ik zal jullie niet langer lastigvallen." zei ze zacht en ze keek naar Rachelle. "Kom dan pakken we een taxi." zei ze.

"Nee dat hoeft niet, het is een kleine moeite om jullie thuis af te zetten" zei James snel. "Jullie kunnen gewoon weer meerijden"

Rachelle keek James kalm aan. 'Dat is niet nodig,' zei ze en haalde haar mobiel uit haar zak om een taxi te bellen.
Christopher keek nog steeds zwijgend voor zich uit.

"Nee Rachelle, ik meen het. Het maakt niks uit, ik breng jullie" drong James aan.

Julia zweeg ook. Ze voelde zich rot over de situatie.

Rachelle knikte langzaam en deed haar mobieltje weg. 'Oke.'
Christopher begon te lopen richting de uitgang.

James liep naar zijn auto die vooraan stond en stapte in. "Waar moeten jullie heen?" vroeg hij kalm.

Julia vertelde waar ze woonde en ging in de auto zitten. Ze zou alleen thuis zitten, maar ze was niet van plan haar ouders in de vakantie lastig te vallen met zulk slecht nieuws. Het kon best 2 weken wachten. (bedenk me net dat haar ouders nog 2 weken op vakantie waren volgens mijn verhaalxD)