Maaike & Sifra

Aurora glimlachte. 'Dat maakt toch niet uit? Ik weet zeker dat er iemand is die het je wilt leren. Ik kan het bovendien ook niet echt' zei ze.

Nathaniel keek Will peinzend aan en zuchte. 'Hoe maakt toch niet uit, als ze ons maar kunnen helpen. We hebben niet echt veel meer te verliezen inmiddels,' zei hij fel.

Will zuchtte vermoeid en knikte. 'Ik heb ze uitgenodigd voor vanavond' zei hij.

Emma glimlachte. 'Ik hoop het' zei ze. Ze lachte. "Staan we daar allebei .. nouja gelukkig leid de jongen, toch?'

Aurora lachte. 'Als we uberhaupt ten dans gevraagd worden, ik denk dat we een beetje uit de smaak vallen,' zei ze.

Nathaniel knikte. 'He Will.. Heb je er ooit aan gedacht om gewoon op te geven? Het heeft al heel veel levens gekost..' zei hij aarzelend.

Emma lachte. 'Bovendien weet ik helemaal niet hoe ik me moet gedragen hier.. het is een hele andere tijd.'

Will keek hem aan. 'Ik geef niet op' zei hij vastbesloten. 'Hoe het nu gaat zal het ook veel levens kosten.. We moeten geloven in een betere toekomst. Tenminste dat is wat ik doe' hij keek hem aan. ' Bovendien we kunnen nu niet opgeven, niet nu zij er zijn'

Aurora knikte. 'Ja, het is wel een beetje raar,' zei ze.

Nathaniel haalde zijn schouders op. 'Oke dan.'

Will keek een tijdje naar zijn vriend en zuchtte. Misschien had hij wel gelijk. 'Ik ga me maar klaar maken, voordat ik daar weer gedoe mee krijg' hij dacht aan zijn oom en glimlachte somber. Toen liep hij weg.


Emma keek haar aan. 'Weet jij waar we kleding vandaan kunnen halen?'

Aurora schudde haar hoofd.

Nathaniel keek Will zwijgend na en liep toen zelf terug naar binnen. Hij haatte dit soort feesten, vooral omdat het altijd dezelfde rijke snobben waren die bij de koninklijke familie kwamen slijmen, en het was zijn taak om op hun te letten.

Will liep naar zijn kamer en ging zich klaarmaken.

Emma glimlachte. 'We gaan gewoon hulp vragen.' ze ze. ze liep door de gangen en zag iemand in een werkers kostuum, daar kon ze het wel aan vragen, maar ze had zelf ook zo'n kostuum aan. 'uh' XD

Aurora vroeg het maar recht voor zijn raap. 'We zijn hier pas net, maar onze bagage is kwijtgeraakt en dus hebben we geen jurken voor vanavond,' zei ze. 'Misschien dat u ons kunt helpen?'

Nathaniel liep naar zijn kamer en plofte op bed. De gedachte aan het feest maakte hem chagerijnig.

De bediende keek naar emma, ze zag het kostuum maar herkende haar niet. Maar er waren zoveel meisjes die werkte in het kasteel. Ze keek naar Aurora. 'Ik zal je helpen' zei ze. Ze keek naar Emma. 'Jij, aan het werk!' ze liep Aurora voor naar een kamer.

Emma bleef verbijsterd staan, wat een idiote mensen hier. ><!

Will keek uit het raam en dacht aan vroeger, toen zijn ouders nog hadden geleefd.

'Uhmm nee, ik heb gevraagd of ze me kan assisteren,' zei Aurora en trok Emma resoluut mee.

Nathaniel's ogen vielen dicht, en hij viel in slaap.

Emma wou helemaal niet werken, of assisteren. Maar ze had ook wel door dat Aurora dit niet meende, ze trok een lief gezichtje en knikte naar de vrouw.

De vrouw opende een kamer. 'Hier is alles wat u nodig heeft, en anders stuurt u haar om het mij te vragen'

Will besloot maar wat te lezen om zijn gedachtes af te leiden van de oorlog.

Aurora glimlachte. 'Dankuwel,' zei ze.

Nathaniel sliep.

Emma was uiteindelijk klaar, ze had geweigerd iets met haar haar te doen, en daarom had ze het elastiekje eruit gehaald en vielen haar lange krullen nu langs haar gezicht. Ze had wel een soort bloemdinges gevonden >< en had dat erin gedaan. Zo, nu was ze maar klaar, vond ze. Ze hield niet zo van tutten. 'Ik ben klaar' zei ze.

Will moest alvast naar die zaal,dus dat deed hij.

Aurora had een simpele beige baljurk aan en haar goudblonde lokken hingen in slagen langs haar gezicht. 'Ik ook, laten we gaan,' zei ze en beet op haar lip. Ze was wel een beetje nerveus, ze had geen flauw idee hoe ze zich moest gedragen

Nathaniel sliep nog steeds, en was zich er uiteraard niet van bewust dat hij gigantisch te laat zou komen.

Emma was een klein beetje zenuwachtig. 'Uh ja, waar is het , ?' vroeg ze, en er kwam een grijns op haar gezicht.

Will zag de verschillende gasten binnenkomen.

'Uhmm..' zei Aurora aarzelend en lachte nerveus.

Nathaniel sliep. Nog steeds XD

Emma begon te lachen. 'We zien vanzelf wel waar iedereen als een gek naar toe rent' ze bedoelde de bediening.

Will vroeg zich af waar nathaniel was.

'Slim idee!' zei Aurora en liep achter een paar bedienden aan die zich door de gang haasten. Ze struikelde bijna over de zoom van haar jurk maar wist nog net overeind te blijven. 'Dit is echt niks voor mij,' verzuchte ze.

Nate sliep.

Emma lachte en grijnsde naar haar. 'Ook niet voor mij hoor, wat zouden de mensen van school wel niet zeggen als ze ons zo zagen??'

Will werd een beetje chagrijnig, Nate liet hem in de steek.

'Ze zouden ons vast uitlachen of voor gek verklaren,' zei Aurora lachend. Ze liep de gang uit en stopte om de hoek. Voor hun waren 2 gigantische deuren die open stonden, en binnen was het feest overduidelijk aan de gang.

Nate werd wakker en opende langzaam zijn ogen. Slaperig kwam hij overeind, zich niet helemaal bewust van waar hij was. Toen besefte hij plotseling waar hij hoorde te zijn, en hij kleedde zich in een razend tempo om.

Will keek voor zich uit, hij verveelde zich kapot maar dat was natuurlijk niet te zien, hij praatte met een oude dame, alsof het een geweldige avond was.

Emma keek om zich heen en haar mond viel open, het was prachtig.

Aurora wipte onrustig van haar ene voet naar de andere. 'Kom je?' vroeg ze en maakte aanstalten om de zaal binnen te gaan. Ze voelde zich echt heel misplaatst.

Nate knoopte vluchtig zijn shirt dicht, trok zijn jasje erbovenaan en racete toen door de gangen richting de achteringang van de zaal. Zo zou hij misschien wel binnen kunnen glippen zonder dat iemand het merkte.

Emma knikte langzaam. 'Ja goed' zei ze met een zacht stemmetje, ze voelde zich heel klein tussen al die mensen. Ze liep naar binnen en keek de zaal rond.

Will probeerde de vrouw van zich af te schudden en zocht Nate.

Aurora probeerde zich zo normaal mogelijk te gedragen door net te doen alsof ze hier thuishoorde maar ze voelde dat mensen haar en Emma nakeken en er werd gefluisterd.

Nathaniel glipte via de achteringang naar binnen en liep naar Will. 'Sorry, ik werd opgehouden,' loog hij.