Anniek & Sifra

Julia zat vermoeid aan de ontbijttafel en staarde voor zichzelf uit. Het ging voor haar gevoel zo snel. Ze kon niet echt ver meer komen op eigen kracht. Ze ging nog wel naar school op de vrijdag na. Het fietsen was elke dag een hel, maar ze was koppig en bleef het doen. Ze wist dat zodra ze ermee zou stoppen ze het nooit meer zou kunnen doen en ze wilde al haar vaardigheden zo lang mogelijk tot stand houden.

James had zich verslapen en rende nu door het huis om snel een boterham in zijn mond te proppen en ondertussen zijn tas in te pakken.

Christopher liep op zijn gemakje naar school toe. Hij had zijn capuchon op en liep met gebogen hoofd, het miezerde immers.
Rachelle racete de trap op en af omdat ze zoals gewoonlijk te laat was.

Julia liep naar de schuur en pakte haar fiets en ze stapte op en reed langzaam richting de Rachelle's huis. Het was een stukje van 5 minuten maar voelde aan als een stuk van een half uur. Ze bleef voor Rachelle's huis staan en ringelde met haar bel. Gelukkig kwam ze niet gelijk naar buiten, dan kon Julia tenminste op adem komen.

James vloekte toen hij besefte dat hij moest lopen en met zijn andere boterham haastte hij zich de straat op.

Rachelle hoorde de bel gaan en rende met haar tas om haar schouder en haar schoenen half aan de trap af. Hijgend opende ze de voordeur. 'Sorry, ik ben weer te laat!' riep ze uit.

Julia glimlachte naar haar. "Maak je geen zorgen, ik mag te laat komen en omdat jij met me meefietst jij ook remember?" zei ze kalm. Vanwege de omstandigheden had Julia enkele uitzonderingen gekregen. Omdat het onverantwoord was om haar alleen te laten fietsen in de situatie mocht ook Rachelle te laat komen. "We zeggen gewoon dat ik me niet goed voelde."

James haalde Chris in met zijn harde tempo en ging naast hem lopen. "Sorry, had me verslapen" zei hij en hij keek naar zijn vriend. "Hoe was je weekend?"

Rachelle trok een zielig gezicht. 'Ik voel me schuldig om dat als smoes te gebruiken,' zei ze met een zucht terwijl ze haar veters strikte en naar buiten stapte. 'Kom, dan gaan we.'

Chris keek op en grijnsde. 'Prima, en dat van jou?' vroeg hij.

"Waarom zou je je schuldig voelen?" vroeg Julia terwijl ze weer op haar fiets begon te zitten. "Ze weten ook wel dat ik alleen maar op versnelling 1 kan fietsen."

"Mijne ook." zei James grijnzend.

Rachelle begon te fietsen. 'Hoe haat het vandaag met je?' vroeg ze.
Christopher boog zijn hoofd tegen de wind die regen in zijn gezicht blies. 'Ik haat dit weer,' mopperde hij.

Julia fietste op een langzaam tempo met haar mee. "Moe, zwak." verzuchte ze. "Ik hoop alleen dat het nog lang zo blijft.. Ik kan me niet voorstellen wat ik moet doen als ik zo niet meer kan fietsen."

"Ik ook" zuchtte James. "Ik wou dat ik de auto had vandaag, maar nee hoor mijn moeder had hem nodig"

'Heeft Chris niet een scooter? Je kunt altijd met hem meerijden,' opperde Rachelle.
Christopher grinnikte. 'Ik wou dat mijn scooter niet kapot was, anders was ik nu alang op school geweest,' zei hij.

Julia knikte. "Ja hij heeft een scooter, maar die is kapot gegaan dit weekend." zei ze en ze fietste door. "Maar voorlopig blijf ik fietsen.. Zodra ik stop zal ik het nooit meer kunnen.."

James grijnsde. "Het zit allemaal niet mee, ik geen auto, jij geen scooter."

Rachelle knikte. 'Ja ik snap het. Maar je moet het jezelf niet te moeilijk maken. Het kan heus geen kwaad om af en toe met hem mee te gaan, zeker in dit weer.'
Christopher grinnikte. Hij liep het schoolplein op.

"maar jij dan?" vroeg Julia en ze keek naar haar. "ik laat je echt niet alleen omdat me conditie slecht is." mompelde ze. Ze voelde zich nu al buiten adem. Wat een hel.

"als ik morgen de auto weer heb haal ik je op." zei james

Rachelle schudde haar hoofd. 'Maak je geen zorgen om mij, ik vindt het prima om te fietsen. Bovendien kan ik altijd James nog om een lift vragen,' zei ze lachend.
Christopher grijnsde. 'Daar hou ik je aan,' zei hij.

"hoe gaat het met Julia?" vroeg James toen.

Julia glimlachte. "dat is waar. Heb je hem nou al eens gezoend?"

Christopher liep de school binnen. 'Ik kan zien dat ze steeds zwakker wordt, maar ze geeft niet op. Eerlijk gezegd praten we er niet echt over. Ze wil er niet over praten,' zei hij.
Rachelle stak haar tong uit. 'Natuurlijk niet.'

"waarOm niet? Je vind hem overduidelijk leuk!" zei Julia.

James zuchte. "ze doet het liefst alsof er niets aan de hand is hè?

Christopher knikte. 'Ik denk dat dat haar manier is om ermee om te gaan,' zei hij peinzend.
Rachelle bloosde. 'Absoluut niet!' zei ze fel.

"Je word wel rood." zei Julia glimlachend. "Hoe dan ook, het is meer dan duidelijk dat hij jou wel ziet zitten."

"Dat zal dan haast wel." zei James knikkend.

Rachelle zweeg. Ze haalde haar schouders op.
Chris liet een zucht ontsnappen. 'Ik vindt het echt rottig,' mompelde hij.

Julia reed het schoolplein op en bleef even tegen haar fiets aangeleund staan om weer een beetje lucht te krijgen.

James knikte. "Ik weet niet zo goed wat ik erover moet zeggen tegen je.." zei hij zacht.

Christopher zweeg even. 'Ik vindt het niet erg om er voor haar te zijn, integendeel zelfs, ik snap alleen niet hoe haar dit had kunnen overkomen. Het leven is best oneerlijk,' zei hij.
Rachelle zette haar fiets in het hok. 'Gaat het?' vroeg ze aan Julia.

Julia knikte. "jaa het gaat wel." zei ze. "Even mijn longen de kans geven." en ze liep met Rachelle naar de school.

James knikte. "Ik weet het, het leven is nooit eerlijk." zei hij zacht. "We kunnen er alleen het beste van maken."

Ik gaa!

Rachelle liep naar binnen toe. Ze zag James en Chris en zwaaide vrolijk naar ze.
Christopher keek om en glimlachte naar Julia.

doegg!

Julia glimlachte terug en liep naar Christopher toe. Ze gaf hem een zachte zoen. "hej."

James grijnsde naar Rachelle. "Hej! how are u?" vroeg hij