Voor Ruuz en Mij Onderwerp=Onbepaalt

'Nee, Mozzarella is mijn favoriet.' zei Yukito en schudde zijn hoofd toen ze vroeg of er iets was. 'Trouwens, als we thuis zijn moeten we gelijk onze tag gaan ontwerpen. En je moet een graffitinaam. Mijne is U-ki.' Hij grijnsde. Zijn naam sloeg op zijn bijnaam, Yuki, maar dan had hij de eerste twee letters door een U verwisselt. Als je het op een Engelse manier zou oplezen, en dat moest ook, klonk het als Yuki.

Julia grijnsde. "Vet, ik wil ook zo'n vette naam! Kun jij me helpen met het bedenken van een goede?" vroeg ze. Toen werden de pizza's geserveert en ze knikte dankbaar naar de ober.

Hii 8D!

(HI! )

'Tuurlijk.' zei Yukito glimlachend en bedankte de ober voor het brengen. Hij nam een stukje pizza in zijn hand en begon te eten.

(HEEEJ )

Julia glimlachte en begon ook aan haar pizza (hier in frankrijk zijn de pizza's zoooo lekker!). "Heb je al ideeën voor ons kunstwerk?" vroeg Julia terwijl ze at.

Yukito keek bedachtzaam voor zich uit. Hij slikte een hap door. 'Hmm, misschien een uitspraak of zo.' zei hij.

Julia dacht na. "Ik heb ook misschien een leuk idee. De hele tunnel omtoveren in een grote drukke afbeelding.. Alleen dat zal wel heel veel werk zijn denk ik.."

'Dat word veel werk. Als we dat doen moeten we het opdelen zodat we elke avond één stuk kunnen doen. Ik schat dat we dan binnen 5 dagen klaar zijn.' zei Yukito.

Julia keek hem aan. "En vind je het ook een leuk idee? Of doe je liever iets kleiners?" vroeg ze en ze keek hem aan.

'Ik vind het verder heel leuk. Dat word dan wel een groot ontwerp.' Yukito grijnsde en nam nog wat happen.

Julia grijnsde. "Mooi, dan hebben wij de komende dagen iets te doen" zei ze tgerwijl ze doorat. "Ik kan niet wachten om te beginnen!"

Yukito keek Julia aan en zuchte diep. Hij boog zich voorover en hield zijn hoofd in zijn handen. 'Man... waarom moet dit jou nou overkomen? Kon Jake niet op iemand anders verliefd worden?' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Julia. De wond op zijn schouder deed nog steeds pijn, maar het was niets wat hij niet aan kon.

-----
To remind you; Jake had Julia aangevallen, Yukito redde haar en ging bijna dood, maar kreeg een schot door zijn schouder.

"Denk je nou echt dat Jake verliefd is op mij?" vroeg Julia kortaf. "Natuurlijk niet, hij ziet het meer als project.. Hij kan me niet krijgen en daarom wil hij me extra graag.."



even teruglezen hoor!

'Maar toch...' mompelde Yukito half-aanwezig, half in gedachten. Hij zuchte nogmaals en leunde tegen Julia aan. Zijn ogen, die een bezorgde en ietwat droevige uitdrukking hadden, gingen verborgen achter zijn ravenzwarte haar. Hij voelde zich net zoals toen hij bij zijn vader was. Beroerd. Gewoon beroerd.

Oke ik kan het niet terugvinden maar ik doe maar gewoon watxD

Julia pakte Yukito's hand en streelde die. Ze keek naar hem. "Hij kan het niet eeuwig volhouden.." zei ze zacht. Op dat moment rinkelde de telefoon. "Sorry, ik ben zo terug" zei Julia en ze nam op de gang de telefoon op. Ze luisterde en langzaam trok de kleur uit haar gezicht weg.

Yukito bleef op de bank zitten en voor zich uit kijken. Hij hoopte dat Jake in de gevangenis zou komen, en tegen de tijd dat hij vrij zou zijn, dat hij en Julia al weg waren naar een ver lang of zo iets, waar ze dan werkten en kinderen hadden. In een keer begon hij te fantaseren over hun toekomst. Het zou geweldig zijn om kinderen te hebben, maar ook veel werk.

Julia luisterde zwijgent naar de man die langzaam sprak en haar uitlegde wat er aan de hand was. Toen ze uiteindelijk ophing hield ze het niet langer. Haar lichaam schokte en ze barste in een zacht gesnik uit. Ze leunde tegen de muur om zich staande te houden en liet zichzelf langzaam naar de grond zakken.

Yukito hoorde toen niks meer van Julia en was bezorgd. Hij stond op en liep de gang in, waar hij Julia op de grond zag zitten. Hij knielde vlug naast haar neer. 'Juul, wat is er?' vroeg hij bezorgd.

Julia keek hem even met droeve en bange ogen aan en klamde zich toen aan hem vast. Ze huilde en na een tijdje bracht ze de woorden "ze zijn dood.." haast onverstaanbaar uit.

Yukito wist niet gelijk wie ze bedoelde, maar schrok wel. Hij omhelsde haar en hield haar stevig vast, toen hij in een keer wel wist wie ze bedoelde. Haar ouders... Hij sloot zijn ogen en wreef met zijn handen over haar rug. 'Het spijt me...' zei hij zachtjes, omdat hij niet wist wat hij moest zeggen.

Julia begroef haar gezicht in zijn borst. Hoeveel ongeluk moest er nog gebeuren? Ze huilde zacht om het verlies van haar ouders. Het vliegtuigongeluk was fataal, beide waren op slag dood en lieten Julia achter met een berg geld. Het voelde leeg. Maar toch was ze vrij snel rustig. Ze zag haar ouders weinig.. veel leegte lieten ze niet achter want ze waren er nooit. Ze keek Yukito aan. "Laten we ver weg van hier gaan.." zei ze zacht.

Haha, volgens mij zijn we bijna aan het einde van het verhaal xD Ze verhuizen, bouwen een prachtig leventje op zonder sadisten/doden/aanvallen/aanrandingen, en ze leven nog lang en gelukkig xD

---
Yukito hield haar alleen maar vast en wreef over haar rug om haar te troosten. Hij wist niet wat hij moest zeggen, want hij wist zelf niet hoe het voelde. Toen ze wat kalmer werd, keek hij haar aan en veegde haar haar uit haar gezicht. Hij kuste haar kort op haar lippen en keek haar weer aan. 'Lijkt me het beste... Waar wil je heen?' vroeg hij zacht.

Haha misschien:P Er kan natuurlijk nog altijd vanalles gebeuren, hun boot kan zinken en ze kunnen aanspoelen op een eiland waar een primitieve stam woont. Jake kan ontsnappen en ze volgen, ze kunnen nieuwe vijanden maken, etcxD We kunnen ook een deel twee maken over een happy familyxD
---------------------------------------------------------------------------------

Julia keek hem aan. "Het maakt niet uit waarheen, geld zat, we bouwen een nieuw bestaan op. Een nieuw begin." zei ze zacht en ze pakte zijn handen vast. "We hebben nu allebei niets meer wat ons bind aan deze plek."

Hahaha xD
---

Yukito knikte. 'Je hebt gelijk.' zei hij zacht en glimlachte. 'We zullen gelukkig zijn...' Hij stond op en trok Julia overeind. Hij keek haar aan. 'Een ding; weet je dit absoluut zeker?'

Julia kwam met hem overeind en keek hem in de ogen. "Ik weet het heel zeker" zei ze zacht. Ze had de laatste weken die ze met hem had doorgebracht alle banden die ze voor ze hem kenden toch al verwaarloosd. Alle mensen die ze kende waren vage schimmen geworden. Ze had leed met Yukito gedeelt en ze vond het nu wel eens tijd voor een nieuwe start, vooral voor hem. "Ik verkoop mijn ouders huis en bezittingen. Dan zoeken we ergens ver weg een fijn knus huisje waar we samen gelukkig kunnen zijn in een totaal nieuwe omgeving waar niemand ons kent. Misschien kunnen we daar school afmaken, misschien kunnen we artiesten worden. Als we het maar samen doen, als het maar vredig is, als we maar gelukkig zijn"