~Ruuz en Anniek~

Over demonen:)

Lijstje of gelijk beginnen? ;3

kies maar:) maakt mij niet uit

Ik doe het zo:

Rin Kurikara, lijkt 17 maar is vele jaren ouder, aardig, koppig, ongeduldig, betrouwbaar, kort lontje, heeft een hekel aan zijn eigen ras. Click! Click! (of zie mijn avatar )

Audrey Grase, 17, slim, uitdagend, fel, liefhebbend, moedig, Demonjager, ze heeft lang donkerbruin golvend haar, heldere groene ogen, slank figuur. Draagt stoere kleren die makkelijk zijn bij de jacht

Stoer ;D
waar beginnen we?

Hmm Audrey wil Rin vermoorden?xD

Okee :3 we beginnen gewoon midden in de achtervolging 8D
---

Shit, mijn zwaard! In een razendsnel tempo rende een donkerharige jongen door het bos. Zijn helderblauwe ogen stonden wat paniekerig, wat kwam doordat hij achtervolgt werd door een demonenjager. Zijn zwaard was achtergebleven toen het rode stof wat zijn zwaard omhulsde aan een tak was blijven haken. Hij had geen tijd gehad om het weg te trekken. Hij moest zo snel mogelijk weg voordat hij werd vermoord.

Audrey rende door de bossen. Ze zou deze te pakken krijgen. Ze was een van de beste in haar vak en kreeg altijd haar doel te pakken. Ze richtte haar kruisboog en richtte op de donkerharige demoon die tientallen meters voor haar uit rende. Toen ze hem in haar vizier had schoot ze. Ze vloekte toen ze zag de de pijl rakelings langs de demoon heen vloog. Snel spande ze een nieuwe pijl in haar boog en ze schoot opnieuw.

Rin schrok zich een ongeluk toen een pijl langs hem scheerde en een boom raakte in plaats van hem. Hij bleef rennen, maar de volgende pijl raakte hem in zijn schouder. Hij gaf een kreet van pijn en viel tegen de grond op zijn zij. Meteen probeerde hij weer overeind te komen, en toen hij de demonenjaagster dichtbij zag komen, was hij het zat. Maandenlang de mensen genade geven terwijl zij hem de hele tijd opjaagden 'Laat me met rust!' riep hij woedend. Op hetzelfde moment dat hij riep, kwamen blauwe vlammen los uit Rin en omringden hem. Het leek alsof hij in brand stond, maar de vlammen deden hem niks.

Audrey was bijna bij de demoon en kwam toen tot stilstand. Tot haar verbazing ontstonden er blauwe vlammen om de demoon heen. Ze was totaal uit het veld geslagen, dit had ze nog nooit gezien. Wat was dit voor een vreemde kracht? Ze besefte dat ze snel moest herstellen want anders zou ze er zelf aan gaan. "Geen zorgen zo is alles over" zei ze zacht en ze spande nog een pijl en richtte op de borst van de demoon.

Rin stond zelf ook op en de pijl die in zijn schouder zat was verbrand door de hitte van de vlammen. 'Dat dacht je maar. Deze keer is het voor jou over. Jullie jagen me op alsof ik een wild ongetemd beest ben!' gromde hij. Rin had aparte krachten. Hij kon blauwe vlammen oproepen, die heter waren dan normaal vuur, en daarbij kon hij als hij zijn zwaard trok een tweede vorm aannemen waarin hij nog sterker was. Een deel van zijn krachten waren opgeslagen in dat zwaard. Dat was waarom hij het altijd bij zich hield, maar nu was hij het kwijt.

"Sorry, dat is mijn werk" zei Audrey kil en ze spande de boog en vuurde de pijl op hem af. Ze zou echt niet met zich laten spelen door zo'n harteloos wezen als een demoon.

Rin wierp zijn hand naar voren en het vuur verbrandde zo de pijl. 'Nou, wat een rotwerk.' gromde hij. Hij viel Audrey echter niet aan. Dat deed hij nooit bij mensen, en hij kon het nog steeds niet. Rin had eigenlijk geen greintje kwaad in zich. Hij was liefdevol opgegroeit met zijn mensenmoeder, terwijl zijn demonenvader altijd aan het moorden was. Zijn moeder wist dat hij een demoon was, en dat hij zijn krachten niet aan zou kunnen als hij klein was, dus sloeg ze een deel van zijn kracht in het zwaard op.

"Niet helemaal" sister Audrey. "Ik bescherm de mensen voor jou moordlustige soort" ze spande nog een pijl maar wachtte met afvuren. "Heb je nog iets te zeggen voor je sterft?" allebei haar ouders waren gedood door demonen, dat was de rede dat ze nu elke dag weer op jacht was. Geen enkel kind zou zijn of haar ouders mogen verliezen aan zulk onrechtvaardig geweld.

DAMN, ik was vergeten dat Rin zijn eigen ras haatte xD uuhh... dat van dat rotwerk zei hij uit woede xD
---

'Ik weet dondersgoed dat mijn soort moordlustig is. Ik haat ze!' siste Rin en liet zijn hand zakken. De vlammen om hem heen verdwenen, maar hij bleef nog steeds staan. 'Ik word nu al maanden opgejaagt door jullie, maar jullie jagen de verkeerde op! Ik ben niet zoals... hun.'

Audrey keek naar hem. Dat was een verassende wending van het verhaal. Maar ze kon hier niks mee, hij was waarschijnlijk slim aan het doen in de hoop te overleven. "Hoe weet ik dat je niet zomaar iets zegt? Je kunt niks bewijzen" zei ze en ze keek naar hem. Ze wist dat hem vertrouwen haar dood kon betekenen. Maar ze was nieuwsgierig geworden.

Rin keek haar aan, nog steeds kwaad maar iets kalmer dan net. 'Ik kan het je bewijzen door iemand van mijn ras te doden...' zei hij dead serious met geen enkele toon van leugen in zijn stem. Hij kon ze niet in zijn jeugd laten kijken, tenzij er demonenuitdrijvers waren die dat konden door gebeden op te noemen(klinkt heel onlogisch, maar als je het echt goed wilt snappen moet je The Exorcist kijken. De film is wel heel scary btw o.O)

Ik ben niet zo van hele enge films...
---

Audrey keek naar hem, dit was moeilijk. Natuurlijk wilde ze niet het bloed van een onschuldige verspillen. Maar als ze het hem liet bewijzen was dat niet veilig voor haar. Hij kon haar aanvallen in haar slaap. "Hoe weet ik dat je dit niet gebruikt om mij aan te vallen?" vroeg ze.

Snap ik ;P alleen de kots in die film was grappig(omg, ik klink als een psychopaat xD) Dat leek net slijm van Nickelodeon XD
---

Rin deed een klein stapje dichterbij, maar zijn gezicht stond nog serieus. 'Wil je dat ik het zweer?' vroeg hij toen.

Audrey keek hem aan. Zijn ogen leken oprecht, zijn houding klopte. "Ja, ik wil dat je het zweert" zei ze zacht en ze bleef kijken. "Dan zal ik je vertrouwen, maar één verkeerde beweging en ik trek mijn oordeel in en ga verder met waarmee ik bezig was."

--

Ieewl:O

Rin knikte. 'Ik zweer op mijn grootouders graf dat ik jou niet zal aanvallen of zelfs maar overweeg om je aan te vallen.' zei hij en bleef haar aankijken. Zijn grootouders waren ook demonen geweest, en een beetje de gemeenste wezens ook, dus het maakte niet uit of hij op hun graf zwoor. Rin stak zijn hand toen uit. 'Ik ben Rin. Rin Kurikara.'

Audrey keek hem aan en knikte. "Oke Rin, je hebt geluk, want volgens mij is er een andere demoon in de buurt. Vermoord hem en breng hem hierheen. En onthoud goed, je kunt niet ontsnappen want ik zal je overal weten te vinden. Als je je woord houd zal ik je mijn naam vertellen."

Rin knikte. Het vermoorden zou beter gaan met zijn zwaard, maar daar had hij nu even geen tijd voor. Hij draaide zich om en bleef even in stilte staan, waarin hij de demoon probeerde op te sporen door te ruiken. Toen hij eenmaal de lucht van een demoon opving, rende hij naar rechts de bomen langs. Hij volgde de geur en het duurde niet lang voor hij de demoon vond. Hij rende op de demoon af die hem absoluut niet verwachtte en sloeg hem hard op zijn hoofd, waardoor de demoon met zijn gezicht tegen de grond knalde. Rin schopte de demoon op zijn rug en zette zijn voet op zijn borst, precies waar zijn hart zat. Zijn voet begon te vlammen en in een snel tempo, verschroeide het vuur het vlees van de demoon. De demoon krijste het uit, maar dit deed Rin niks. Na een paar seconden was de demoon stil en Rin wist dat hij dood was. Met gemak gooide Rin de demoon over zijn schouder en liep terug naar Audrey. Hij wierp de demoon voor haar voeten. 'Dood.'

Audrey had het schouwspel van een afstand gevolgd. Ze had het oorverdovende gekrijs van de demoon gehoord, en nu lag de demoon voor haar voeten op de grond. Ze keek Rin aan en knikte toen. "Oké, ik vertrouw je" zei ze zacht. Ze was zichtbaar onder de indruk van de actie en besefte dat als hij echt kwaadaardig was geweest hij haar allang net zo makkelijk zou hebben gedood. "Mijn naam is Audrey Grase" zei ze.