~Ruuz en Anniek~

Rin knikte maar durfde nog niet de glimlachen. Hij kende haar immers nauwelijks. 'Aangenaam.' zei hij op een vriendelijkere toon dan eerst. Hij keek even naar de demoon, en wou zijn zwaard terug. Zonder zijn zwaard zou hij hier niet weg gaan. 'Uh, heb je toevallig... een zwaard gezien? Er zit een rood doek omheen met zwarte riempjes... Ik ben het verloren toen je me achterna zat.'

"Ik denk dat we het wel tegenkomen als we terug lopen." zei Audrey en ze keek naar hem. "Ik was meer gefocust op jou dan op je zwaard dus waar je hem precies verloren hebt kan ik je echt niet vertellen."

Rin knikte. 'Laten we dan teruglopen.' En zonder te kijken of Audrey mee ging, liep Rin terug naar waar ze vandaan kwamen. Hij keek oplettend rond of hij iets zag wat op een zwaard leek. Zijn zwarte pluizige staart kwispelde wat mee met hem terwijl hij rond keek.

---
Zijn staart (A)

Audrey liep rustig achter hem aan en kon het gewoon niet laten om even naar zijn staart te kijken. Als ze op jacht was lette ze niet echt op dat soort dingen maar nu kon dat natuurlijk wel. Het zag er eigenlijk best wel grappig uit. En onschuldig. Ze schudde snel haar hoofd. Ze moest gefocust blijven.

Na een tijdje lopen vond Rin zijn zwaard. Hij grijnsde opgelucht en pakte zijn zwaard uit de bosjes. 'Yes! Gelukkig heeft niemand hem gestolen!' zei hij en hing het zwaard aan zijn schouder met de band die eraan vast zat. Hij voelde zich compleet nu, en keek achterom naar Audrey. 'Ehh, vraagje. Wat denk je dat ze zullen denken als ze me zien?' vroeg hij toen. Een demoon die een demonenjager werd was namelijk niet erg logisch.

Audrey keek naar hem en dacht na. Ze wist niet echt wat ze moest antwoorden. "Ik ben bang dat de meeste het niet zullen begrijpen.. Maar wil je een jager worden dan?" vroeg ze langzaam. Dat had hij nog niet verteld, maar het zou opnieuw zijn goedheid bewijzen. Als hij een jager wou worden zou ze hem helpen bedacht ze voor zichzelf. Hij was ontzettend sterk, dat had ze wel gezien. Iemand als hem zouden ze goed kunnen gebruiken.

'Eh, ja.' zei Rin en glimlachte toen wel. 'Ik was van plan om met jou mee te gaan naar waar jullie ook zitten...' Zijn gezicht werd na zijn zin weer serieus. 'Ik wil niets liever dan dat mijn volk ophoudt met de mensheid lastig te vallen. Ik was zelf ook kwaad op de mensen, maar toen ik de ware aard van mijn volk zag, wou ik niks meer met ze te maken hebben.'

Audrey keek naar hem. "Ik begrijp denk ik waarom je het wil.. Maar ik weet niet zeker of het slim is om zo binnen te wandelen. Je hebt mij overtuigd, maar iedere jager is zo achterdochtig en de meeste vaak nog erger dan ik het ben. Ze zullen je doden voor ze vragen stellen.. Voor ik ze kan tegenhouden. Ze zullen denken dat het een list is om binnen te komen."

Rin knikte lichtjes toen ze dat zei. 'Misschien kunnen we het een geheim houden...' mompelde hij toen. 'Mijn staart kan ik makkelijk verbergen en we kunnen vast ook wel iets verzinnen voor mijn oren.' Zijn hand ging even naar het gespitste puntje van zijn oor en trok er even aan. 'Al zal ik dan wel zonder mijn krachten of mijn zwaard moeten vechten.' Zijn gezicht vertrok een beetje. Het was duidelijk dat hij dat helemaal niet leuk vond, maar als het nodig was, wou hij het wel proberen.

"Ik ben bang dat je heel snel door de mand zult vallen" zei Audrey aarzelend en ze keek hem nadenkend aan. "Wij jagers zijn er op getraind dat we zo een demoon te herkennen.. Als je door de mand valt krijg je nog geen seconde om het uit te leggen. We moeten stiller te werk gaan. Misschien is het slim als je een tijdje met mij mee op jacht gaat. Dan kan je proberen mijn gewoontes en houding over te nemen, dan zullen ze je minder makkelijk herkennen."

Rin luisterde naar wat Audrey zei en knikte toen lichtjes. 'Oke... Dan ga ik wel met jou mee.' zei hij. Hij hoorde toen opeens een grom en keek om. Een reusachtige kat was voor hun verschenen en die gromde nu naar Audrey. 'Aaah, Kuro!' Rin liep op de kat af en legde zijn handen een beetje paniekerig op zijn poot, proberend om de kat omlaag te trekken. 'Krimpen, Kuro! Krimp! Ik zei toch dat je niet zo moet rondlopen!' Kuro keek een beetje verbaasd naar Rin, maar begon toen te krimpen, tot ze een klein schattig zwart katje was. Rin zuchtte opgelucht en plofte op de grond. 'Kuro...' Kuro miauwde alleen maar onschuldig.

Audrey keek uit het veld geslagen naar het kleine beestje. Ze was een beetje geschrokken van zijn plotselinge aanval. Maar nu zag hij er lief en schattig uit. "Ik hoop dat je het niet erg vind dat je in geheim moet blijven voorlopig. Maar het lijkt voorlopig het beste." ze keek naar Kuro. "Is die van jou?"

'Dat is niet erg.' zei Rin terwijl Kuro op zijn schouder sprong en daar op bleef zitten. 'Ja, dit is Kuro. Hij ging met me mee toen ik uit de onderwereld ontsnapte.' Kuro was een zwart kortharig katje, die kleiner was dan de gemiddelde katten. Ze had blauwe ogen, raar genoeg precies dezelfde kleur blauw als Rin's ogen. 'En sorry als hij je heeft laten schrikken. Hij is nogal beschermend als het om mij gaat...'

"Ik snap het wel" zei Audrey en ze glimlachte. "Ik bedoel, nog geen 15 minuten geleden probeerde ik je nog te vermoorden." ze keek even naar Kuro en dan weer naar Rin. Toen besefte ze dat het al behoorlijk laat aan het worden was. Normaal gesproken had ze al lang ergens een kamp opgeslagen. "We moeten een kampeerplek zoeken." zei ze. "Het begint al donker te worden."

Rin glimlachte terug, maar die viel weer weg toen ze over een kamp begon. Hij knikte instemmend. 'Normaal slaap ik altijd in bomen of in grotten. Oh, ik weet wel een goede plek. Er is een waterval met een meertje hier vlakbij, en achter de waterval is een grot. Je kunt achter de waterval langs, zodat je de grot in kan.' zei hij.

"Je kan ook best in bomen of grotten slapen, geen probleem." zei Audrey glimlachend. "Die grot lijkt me wel wat. Kom dan gaan we erheen, onderweg kunnen we wat hout verzamelen voor een vuur" Ze zag een mooie tak liggen en pakte deze.

Rin knikte, uiteraard weer met een glimlach en begon te lopen richting de plek terwijl hij wat takken opraapte. Kuro sprong van zijn schouder omdat Rin de hele tijd bukte waardoor Kuro er bijna af viel, en liep rustig met ze mee.

Tegen de tijd dat ze de grot bereikte had Audrey haar armen vol met takken. Ze keke naar Rin. Ze was nieuwsgierig naar hem. "Wil je wat meer over jezelf vertellen?" vroeg ze voorzichtig. Ze wist niet of hij het misschien te pijnlijk zou vinden om erover te praten. Maar ze kon zichzelf niet inhouden.

Ook Rin had zijn armen vol met takken. Ze kwamen op de plek aan, wat eigenlijk gewoon de voet van een berg was. De waterval viel van een ongelooflijke hoogte naar beneden en belandde in het mooie meertje. Hij liep rustig om het meertje heen naar de richel waar ze op konden staan. De richel was niet te smal. In het begin wel, maar die richel werd breder naarmate ze dichterbij de waterval kwamen. 'Hm... iets over mezelf... Nou, ik ben het tweede kind van een demoon en een mens. Mijn vader Asmodeus is echt de vreselijkste man die je ooit zal ontmoeten. Ik was in de mensenwereld geboren en ik groeide met mijn moeder op. Ze was... geweldig. Ze leerde me leven met mijn demonenbloed, ze leerde me wat goed en wat slecht was. Ik groeide anders op dan andere demonen... Veel... liefdevoller. Mijn vader vond dit niet leuk en nam me mee terug naar de onderwereld. Ik heb daar... 3 jaar gezeten of zo. Er is niks wat hij me daar niet heeft aangedaan.' Hij beet even op zijn lip toen hij terug dacht. 'Maar gelukkig wist ik te ontsnappen... Ik heb mijn moeder nooit meer gezien nadat ik was ontsnapt.' Alles vloeide er gewoon uit. Hij had het nog nooit aan iemand kunnen vertellen tot nu toe.

Audrey luisterde geïnteresseerd naar wat hij te vertellen had. Maar wat hij had mee gemaakt moest vast gruwelijk zijn geweest. "Wat naar voor je" zei ze zacht en ze ging zitten op een grote steen in de grot en begon de opzet voor het kampvuur te maken. Ze wist niet zo goed wat ze nog meer kon zeggen. Ze was niet zo heel goed in dit soort moeilijk onderwerpen. Dit kwam omdat ze de laatste jaren amper nog met mensen praatte, laat staan over moeilijke onderwerpen.

Rin legde de takken bij die van haar neer en zuchtte diep terwijl hij ook op een rots ging zitten. Kuro kwam naast hem op de grond liggen en keek geïnteresseerd naar wat Audrey deed. 'Maar goed, het is verleden tijd... Ik vertel wel iets anders. Uh... ik heb niks om te vertellen... Oh ja, dit is even belangrijk: Dit zwaard-' Hij haalde zijn katana van zijn rug en legde hem op zijn knieën. '-moet ik nooit kwijtraken. Mijn moeder heeft een deel van mijn krachten hierin opgeslagen omdat ik ze niet aan kon toen ik kind was. Als ik het zwaard trek komt dat deel vrij. Ik kan mijn kracht goed beheersen, maar na lang gebruik komt er een soort bloedlust vrij waardoor ik mijn eigen wil kan verliezen. Als dat gebeurt moet je het zwaard in de schede doen, hoe dan ook.' Hij keek Audrey serieus aan.

Audrey keek hem aan en knikte langzaam. "Ja ik begrijp het" zei ze langzaam en ze bekeek het zwaard. "Kan je dan niet die krachten terug in jezelf stoppen? Zou dat niet veel makkelijker zijn voor jezelf?" ze begon ondertussen met twee takken vuur te maken.

Rin schudde zijn hoofd. 'Helaas kan ik dat niet. Mijn moeder heeft eeuwenoude bezweringen gebruikt om mijn krachten op te slaan... Ik weet zulke bezweringen niet. Misschien mijn vader wel, maar dat is wel de laatste persoon waar ik naar toe zou gaan voor bezweringen.' zei hij. Hij zag dat Audrey vuur probeerde te maken, en hij leunde naar voren. 'Laat mij maar.' Hij richtte zijn vinger op de takken, en ze vatten eerst blauw vlam, maar daarna werden het normale gele vlammen.

"Is er niet iemand anders die het misschien weet, iemand anders die je wel kan helpen?" vroeg Audrey. Ze zag hoe hij zonder enige moeite het vuur aanmaakte. "Woow" zei ze. "Ik wou dat ik dat kon, dat scheelt een heleboel gedoe."

Rin haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet. Misschien kunnen Exorcisten me wel helpen, maar die drijven alleen demonen uit. Volgens mij weten ze niks over bezweringen om iets vrij te laten.' zei hij en grijnsde toen Audrey onder de indruk van het vuur was. 'Dan heb je geluk dat je een tijdje met mij opgezadelt zit.'