~Ruuz en Anniek~

Audrey trok hem ruw weer de goede kant op. "Kijkt maar uit anders maak ik je mijn huisdier" siste ze. "Jij gaat met mij mee en daarna sterf je net als al die andere van jou soort"

Rin gromde kwaad om wat ze zei maar werd toch weer meegetrokken door haar. Hij liep naar voren en gaf Audrey een klap in haar gezicht. 'Laat me los of ik spies je aan mijn zwaard!' gromde hij, zijn hoektanden ontbloot.

Een andere jager had protestkreten gehoord van een persoon. De jongen liep uit de bosjes en zag Audrey met een demoon. 'Audrey, waar ben je mee bezig?' Vroeg de jager terwijl hij dichterbij kwam.

"Jammer dat je niet bij je zwaard kunt" siste Audrey en ze gaf hem een knietje. Ze keek naar de andere jager. "Ik heb orders" zei ze kortaf. Ze kende de jongen. Toen ze vroeger nog in een team werkte was ze met hem. Hopelijk ging hij verder en wilde hij niet helpen.

Rin klapte dubbel toen hij het knietje kreeg en het voelde alsof zijn kruis eraf ging vallen. Au! Shit! Fuck! Dat hoefde nou óók weer niet! dacht hij en zakte bijna op de grond door de pijn. 'Gódver!' Vloekte hij met een pijnlijk gezicht.

De jongen keek van Rin - die even zijn hoofd hief en hem kwaad maar pijnlijk aan keek - naar Audrey. 'Hulp nodig, of lukt het wel?' Vroeg hij.

Audrey glimlachte naar de jongen. "Ik heb hem prima onder controle, het is een watje" zei ze. "Ga maar weer verder met je jacht. Ik zie je binnenkort nog wel op het hoofdkwartier" van binnen smeekte ze dat hij zou gaan. Ze mocht hem graag, maar dit waren niet bepaalt de beste omstandigheden voor een reunie.

En bedankt... ging Rin's mentale preek door, maar hij deed nog steeds alsof hij kwaad was en gaf een stevige ruk aan de handboeien. 'Dat is als ik je nog niet vermoord heb.' zei hij als commentaar op het laatste wat Audrey zei.

De jongen keek even geïrriteerd naar Rin en gaf hem een klap in zijn gezicht. 'Houd je kop, stomme demoon!' Hij keek toen weer naar Audrey en glimlachte. 'Goed dan, dan zie ik je later. Bye!' En daarmee liep hij weg.

Audrey knikte en keek hem na. Zodra hij weg was keek ze naar Rin. "Het spijt me, maar hij weet hoe ik werk.. Gaat het met je?" zei ze verontschuldigend.

'Afgezien van het feit dat je waarschijnlijk mijn kruis hebt gekneusd is alles goed.' zei Rin en ging recht staan. Het deed nog steeds pijn maar gelukkig neit zo erg meer als eerst.

"Het spijt me echt, het was niet mijn bedoeling om je daar te raken." zei Audrey, ze voelde zich behoorlijk schuldig. "Wil je anders even zitten ofzo?"

Rin liet zich op het moment dat ze voorstelde om te gaan zitten zich op zijn achterwerk op de grond vallen en bracht een diepe zucht uit. 'Man, ik wil nu echt een meisje zijn.' zei hij en kruiste zijn benen.

Audrey ging naast hem zitten. "Is het echt zo erg?" vroeg ze. "Of probeer je me extra schuldig te laten voelen?

Rin lachtte. 'Je kent je eigen kracht niet... Da's alles wat ik zeg...' zei hij grijnzend.

"Meestal ken ik mijn kracht goed genoeg, maar meestal doe ik niet alsof ik iemand in elkaar sla.. Het spijt me echt" zei Audrey. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig maar toch glimlachte ze naar hem. "Voel je je al wat beter? Helpt het als je de volgende keer mij hard slaat?"

'Geeft niet. Geeft niet.' zei Rin en krabbelde weer overeind. 'Het gaat wel weer.'

"Oke" zei Audrey en ze kwam overeind en veegde wat zand van zich af. "Heb je zin om zo te gaan nachtjagen?"

Rin keek Audrey weer aan en grijnsde. 'Graag.' zei hij opgewonden.

"Ik jaag alleen niet zo vaak in de nacht. Dus ik zou best wat tips kunnen gebruiken." glimlachtte Audrey naar hem terwijl ze haar kruisboog pakte en deze op orde begon te maken terwijl ze doorliepen.

Rin knikte. 'Het is nu nog middag, dus het beste wat je kan doen is nu slapen zodat je 's nachts energie hebt.' zei hij en liep rustig verder. 'Ook is het zo dat je nog waakzamer dan overdag moet zijn, want de demonen zijn erg actief. En dan bedoel ik niet die zwakke demonen, maar echt sterke demonen. Oh, en waag het niet om een zaklamp aan te doen. Dan kun je net zo goed schreeuwen dat je er bent, en bovendien word je dan lastiggevallen door de motdemonen. Die eten helaas niet je kleding op. Ze zuigen je bloed eruit.'

Audrey nam de informatie zorgvuldig op zodat ze niks zou vergeten. Ze keek om zich heen. "Misschien kunnen we dan beter nu een schuilplek gaan zoeken waar we de middag kunnen doorbrengen. Ik heb mijn energie volledig nodig als ik op jacht ga." zei ze.