~Ruuz en Anniek~

Ik doe wel
Dit is Florence: http://seen.mainetoday.com/gallery_photos/2009/05/24/171757/7294_t_anime_girl_with_gun_170_580.jpg
---

Rin knikte en keek Audrey na. Hij klom een boom in om zo onopvallend mogelijk te blijven en bleef doodsstil achter de groene bladeren zitten.

Met haar pistool in haar hand sloop Florence geruisloos door het bos, zoekend naar de demoon die ze in de buurt had gevoelt. Haar groene ogen waren oplettend, scherp en hielden elke kleine beweging in de gaten.

Audrey kwam in de gemiddelde gehoorafstand en ze minderde vaart. Ze was nu vrij dicht bij en kwam tevoorschijn. "Sorry dat ik je jacht verstoor maar ik wil graag ongelukken voorkomen" zei ze meteen. "Dus ik stel voor dat je in een ander gebied gaat jagen."

Florence keek op toen ze iets hoorde naderen en wist dat het geen demoon was maar een mens. Een jaagster kwam tevoorschijn en als de beschrijving klopte was dit dus Audrey. 'Later, oké? Ik weet niet hoe sterk jou gevoel is, maar ik voel duidelijk een demoon in de buurt. Een behoorlijk sterke ook.' zei ze zachtjes, haar ogen fonkelend van opwinding.

Audrey bekeek het meisje. "Ik weet dat mijn gevoel een stuk sterker dan jou is. Vertrouw me nou maar, ik weet wat ik doe" zei ze geïrriteerd. Dit meisje leek haar een typische jaagster en ze wist vrij zeker dat ze niks van de waarheid zou begrijpen. Ze wist trouwens vrij zeker dat bijna geen enkele jager dit zou kunnen begrijpen. Dus hopelijk kon ze haar met een list weg zien te krijgen.

Florence keek Audrey aan en vond het maar raar. Juist zij zou achter de demoon moeten aanzitten. 'En wat bedoel je daarmee? Ga je demoon niet doden?' vroeg ze kil.

"De typische houding van een typische jager. Je bent een beetje standaard." zei Audrey geïrriteerd. "Ik ben iets van plan wat ons allemaal gaat helpen, maar ik kan daar geen pottekijkers bij gebruiken!"

Florence trok een wenkbrauw omhoog. Ze had geen zin om nu met Audrey te bekvechten, dus draaide ze zich om. 'Goed, jij je zin. Maar kom niet bij mij zeuren als die demoon je vermoord.' gromde ze en liep toen weg.

Rin bleef stil in de boom zitten en wachtte tot of Audrey zou verschijnen, of er een demonenjager zou komen.

Audrey zuchtte opgelucht en keek florence even na voor ze terug naar Rin ging. "Kom maar weer, ze is weg" zei ze niet al te hard. Ze besefte hoeveel geluk ze had gehad dat de jaagster weg was. Ze kon het eigenlijk niet geloven.

Rin sprong uit de boom en landde soepel op de grond. Hij knikte. 'Was dat een jager?' vroeg hij.

Audrey keek hem aan en knikte. "We hebben geluk gehad.. We moeten iets bedenken voor de volgende keer. Ik denk dat lang niet alle jagers zich zullen laten afschrikken, al heb ik mijn titel mee, als ze doorhebben dat je er bent zullen ze je willen doden."

Rin knikte en trok de capuchon van zijn jas over zijn hoofd toen hij merkte dat het zachtjes begon te regenen. 'Ehh... misschien kun je doen alsof je me gevangen hebt genomen?' Hij grijnsde even om hoe vaag dat klonk. 'En dat je me meeneemt naar het hoofdkwartier zodat je me kan overhoren over iets?'

"Dat is niet een heel slecht idee, maar als meerdere jagers dat zien en we vervolgens jou bekent willen maken zullen ze denken dat je me gehersenspoeld hebt.." zei Audrey. "Dit wordt echt een lastig verhaal vrees ik."

Rin probeerde nog iets te bedenken maar wist verder geen plan te bedenken. 'Ik weet verder niks...' dacht hij en keek naar de grijze wolken boven hun terwijl hij lichtjes op zijn onderlip beet en nog even verder dacht. 'Eh, doen alsof we vechten zal ook niet helpen... Aaah, wat een gedoe!' Hij zuchtte diep en keek weer naar de grond. 'Misschien moet ik het gewoon vergeten om een jager te worden...'

Audrey keek hem aan en schudde haar hoofd. "Nee dat moet je niet vergeten" zei ze zacht en ze pakte zijn hand en kneep er bemoedigend in. "We vinden wel iets, we hebben alle tijd. Je moet niet je droom opgeven."

Rin keek op toen Audrey zijn hand pakte en er bemoedigend in kneep. Hij bleef haar even aan kijken maar knikte toen. 'Goed dan.' zei hij.

Audrey keek hem aan. "Kom laten we verder gaan voordat het hier wemelt van de jagers" zei ze en ze begon weer te lopen en liet zijn hand los. "Voorlopig houden we het gevangenen verhaal wel aan. Dat werkt misschien lang genoeg."

Rin liep met Audrey mee en knikte instemmend met haar plan. 'Hmm, ik zie er te schoon en gezond uit...' mompelde hij toen. Hij pakte wat zand van de grond, wreef het op zijn ontblote vingers zodat ze bruin waren door het zand. Hij wreef het ook op zijn wang, waarna hij zijn haar wat warriger schudde en nog wat zand op zijn kleding gooide zodat hij er verfomfaaid uit zag. 'Zo, geloofwaardig?' Hij grijnsde.

Audrey lachte. "Ja ik denk dat ze hier wel in zullen trappen" zei ze geamuseerd. "Dus zodra we een jager opmerken maak ik je gewoon vast en klaar, vrij spel voor ons." Ze hoopte dat ze binnenkort ook een waterdicht plan zouden bedenken om hem te introduceren. Hoe kon hij het vertrouwen winnen van alle jagers?

Rin knikte grijnzend en liep weer verder. 'Handig. Maar wat als je me na een lange tijd introduceert?' vroeg hij toen en schopte een steentje naar voren. Toen die tot stilstand kwam en ze het steentje naderden, schopte hij het steentje weer wat verder.

Audrey zuchtte. "Daar ben ik al even over aan het piekeren.. Het enige wat ik kan bedenken is een of andere heldendaad zodat ze weten dat je aan hun kant staat.. Maar dan moet er eerst een aanleiding voor zijn" ze keek hem aan. Makkelijk was het niet.

Rin stak zijn handen in zijn zakken en keek nadenkend naar de grond. 'Alles opbiechten zal ook niet helpen. Dan vertrouwen ze noch jou, noch mij...' zei hij.

"Ik denk dat er vanzelf een gelegenheid voordoet waarin we jou onschuld kunnen bewijzen. We moeten gewoon zorgen dat we klaar zijn zodra dat moment zich voordoet." zei Audrey. Ze had veel boeken gelezen die geschreven waren door jagers uit een ver of minder ver verleden. Bijna alle verhalen kwamen erop neer dat dingen meestal niet te plannen vallen. Dat toeval alles oplost. Al was geen van deze situaties hetzelfde, het zal hier waarschijnlijk ook zo gaan.

Rin knikte toen instemmend. 'Je hebt gelijk.' zei hij en voelde toen een aanwezigheid van iemand in de buurt. Hij kon voelen dat het een mens was. 'Audrey... Iemand is in de buurt.' fluisterde hij.

"Oke" zei Audrey en ze haalde de zilveren handboeien uit haar tas en deed die om zijn pols en de andere aan die van zichzelf. "Je moet protesteren hea, maakt niet uit als je me pijn doet" zei ze.

Rin keek even rond terwijl Audrey zijn pols vastmaakte aan die van haar met handboeien. 'O-Oke...' zei hij zachtjes en liep de tegenovergestelde richting in. Hij probeerde Audrey mee te trekken met de handboeien. 'Rot op! Ik ben je huisdier niet!' gromde hij op een kwade toon.