Voor Ruuz en Mij Onderwerp=Onbepaalt

weetje, ik denk dat als dit als een boek gepubliceerd word, het nog best populair kan worden 8D het zou ook gaaf zijn als er een film van werd gemaakt... ja, sorry xD ik fantaseer over dat soort dingen xD
---

Yukito keek haar alleen maar aan en pakte haar beide handen stevig vast. Wat Julia nu allemaal zei, waren dingen waar hij over had gedroomd. Dat ze samen in een gezellig huis zouden wonen en alleen samen konden zijn, dat ze met een schone lei zouden beginnen. Yukito kon hier onmogelijk nee tegen zeggen. Hij glimlachte. 'Ik vind het een prachtig idee.'

Best vet idd! Ik denk ook altijd in boeken en films! Misschien kunnen we het uitwerken(a)
------------------------

Julia keek hem glimlachend aan en gaf hem een zoen. "Laten we dan maar gaan bedenken waar we heengaan, een plek waar we niemand kennen" zei ze glimlachend

Hehehe, dat zou geweldig zijn 8D
---

'Als je dat wilt, zul je toch echt naar een ander land moeten verhuizen...' zei Yukito bedenkelijk, want zelfs toen hij in Seattle(ze wonen toch in de VS?) was, kwam hij een bekend iemand tegen. Dat was niet bepaald leuk.

Ik vind het allemaal goed waar ze wonen:P Oke ze wonen in VSxD

Dan kunnen we net als carrie slee wel eens doet gewoon om het hoofdstuk iemand anders ofzoxD haha best vet:P Heb jij de gsmlink nog ergens?

----------------------------------------------------------------------

Julia keek hem aan en knikte. "We kunnen naar europa? Azie? Er is zoveel van de wereld te zien. Ik weet zeker dat wat we ook kiezen het een goede keuze zal zijn." zei ze en ze keek hem aan. Het liefst zou ze zonder ook maar iets te regelen van te voren vertrekken. De eerste de beste vlucht naar ver weg pakken en nooit meer terugkeren. Maar helaas, er moesten dingen geregelt worden met het grootste probleem, het huis. Het huis was zoveel geld waard.. Ze kon zich niet voorstellen dat het snel verkocht zou zijn.

Haha, cool ;D en nee, helaas DX hoe had je het rpg genoemd?
---

'Misschien moeten we eerst maar dit huis zien verkopen, alles in pakken en zo. Ik moet nog terug naar huis om mijn spullen te verzamelen, want ik heb lang niet alles hier.' zei Yukito.

Ik weet het niet zeker.. Ik had pas al bij jou gekeken of er een link stond maar ik kon hem niet vinden.. want volgens mij zijn we uiteindelijk ook op gsm gestopt toen je niet meer kwam dacht ik dus..
-------------------------

Julia knikte. "Ik weet het" verzuchte ze. "Ik zet het vandaag nog te koop, wie weet hebben we geluk hierin.. We zullen het geld hard nodig hebben." misschien zou je denken dat ze was doorgeslagen door het verlies van haar ouders. Het is natuurlijk belachelijk om zo snel zo'n beslissing te maken. Maar ze had het idee al veel langer in haar hoofd. Ze had het alleen nooit uitgesproken omdat ze haar ouders niet wou verlaten. Ze wilde een zorgeloos leven voor Yukito. Dit was de oplossing die al tijden door haar hoofd spookte. De oplossing op alles was een nieuwe start. "Ga maar halen wat je nodig hebt, dan begin ik ondertussen hier de boel te organiseren." Julia draaide een beetje door. Alsof ze het verlies van haar ouders ondertussen gewoon aan het negeren was.

YES, de link! http://nl.gosupermodel.com/community/forum_thread.jsp?id=7671991
Ik vond 'm in mijn inbox. Maar goed dat ik die nooit leeghaal xD
---

'Goed, doe rustig aan oke?' Yukito gaf haar een kus op haar voorhoofd en zocht in de zak van zijn jas, waar hij de sleutels van zijn huis vond. Hij keek even bezorgd naar Julia en ging toen het huis uit, op weg naar zijn oude huis. Het voelde niet goed om terug te keren. De sfeer dat zijn vader hem weer in elkaar zou slaan hing nog steeds aan de gedachte dat hij terug naar zijn huis ging. Maar ach, zijn moeder kon hem weinig doen, en ookal deed ze wat, dan zou zij ook de gevangenis in draaien. Beter voor haar eigenlijk...
Yukito kwam bij zijn huis en haalde even diep adem, voor hij het tuintje in liep waarvan het gras wekenlang niet was gemaaid. Hij stak de sleutel in het slot en deed de deur stilletjes open. Hij rook de afschuwelijke lucht van alcohol en sigaretten weer, en hij was verbaasd dat hij jarenlang deze lucht had in geademd en er nooit last van had gehad.

You're a hero!<3 Maar ik zie niks? Doet hij het bij jou wel? stuur anders die mail door ofzo:)

Julia kroop toen hij weg was achter haar laptop en ging naar een makelaars site waar ze het huis tekoop aanbood. Er stonden allemaal meldingen met dat ze een makelaar moest regelen maar ze wou het zelfstandig kwijt. Het maakt haar niet uit of ze het juiste bedrag kreeg voor het huis. Ze wist dat de erfenis genoeg was en een leven van de kunnen leven. Bovendien zouden ze pas een huis zoeken als ze een fijne plek gevonden hadden. Na een tijdje begon ze door het huis te lopen. Het was akelig hoe netjes het overal was en hoeveel kamers ongebruikt waren en de laatste maanden. Voor de deur van de kamer van haar ouders bleef ze staan. Ze beet op haar lip, zou ze naar binnen kunnen? Of zou op dat moment de bom barsten. De man die gebelt had had haar verteld dat er weinig van haar ouders over was. De ramp was gruwelijk geweest, het hele vliegtuig was verbrijzelt. Het enige waar ze aan zou moeten denken was de begravenis.. Hij moest geregelt worden.. Er was niemand anders, haar ouders waren altijd aan het werk geweest, niemand zou deze taak op zich nemen. Alle familie die ze had waren al in geen jaren op bezoek geweest. Maar toch moest ze het mensen laten weten. Ze deed de kamerdeur open en nam plaats achter de laptop van haar vader voor prive gebruik. Daar stonden alle emailadressen in van de mensen die hij kende.

Ik zie hem ook niet? D:
---

Yukito liep de gang in en deed de deur zachtjes dicht. Het leek erop dat zijn moeder niet thuis was, of gewoon aan het slapen was, anders had ze de deur al lang gehoord. Hij ging de krakende trap op richting zijn kamer en deed zijn deur open. Zijn kamer was in dezelfde staat als voordat hij hier weg ging. De stapel papieren lagen nog steeds op zijn bureau, zijn lakens lagen nog steeds rommelig op zijn bed en vele cd's lagen nog op de grond, voor de radio, waarvan de klep nog open stond. Yukito liep naar zijn kast en pakte een sporttas eruit, waar hij zijn al kleding in begon te proppen. Hij had vooral veel shirts en boxers. Broeken waren er niet zo veel. Toen al zijn kleding in zijn tas zat, stopte hij zijn cd's van zijn favoriete artiesten erbij, samen met zijn verzameling boeken, en toen was de tas helemaal vol. Yukito ritste de tas dicht en hing die aan zijn schouder. Daarna pakte hij zijn gitaar en stopte die in de gitaartas, die hij ook over zijn schouder gooide. Zijn versterker ging ook mee, want die was heel duur geweest en werkte nog perfect. Als laatste pakte hij nog wat belangrijke dingen in een kleinere tas. Dingen als spullen voor zijn lenzen, zijn paspoort, zijn ID-kaart, zijn mobiel, mp4-speler en zijn hoofdtelefoons. Toen hij alles had, verliet hij het huis, waarbij hij een briefje achterliet;

Het leven dat ik hier leefde was geen leven.
Het leven dat ik hoorde te leven, heb ik nooit van jullie gekregen.
Maar het is goed. Ik begin aan een nieuwe start. De start waar ik eerder aan had moeten beginnen.
Misschien zouden jullie dat ook moeten doen.
Ik ga naar een ver land, met de liefde van mijn leven. Probeer me niet te bereiken, want met dit briefje, snij ik al mijn banden met jullie af.
En omdat ik niet de beroerdste ben, wens ik jullie veel geluk.

Yukito

Kut! Ik denk dat het niet meer bestaat dan?!:O:( Maargoed ik weet denk ik de basis nog wel.. jij?

-----------------------------------------------------

Julia opende de mailbox van haar vader en maakte en nieuwe mail. Ze klinkte het hele bestand van haar vader aan. Ze wist dat de familie die ze nooit zag er ook tussen moest staan. Toen ze iedereen had begon ze met typen. Ze wist dat een email niet de goede manier was voor dit soort post. Maar ze had geen tijd om iedereen een kaart te schrijven, ze had lang niet alle adressen.

Beste meneer/mevrouw,

Tot mijn spijt moet ik u mededelen dat mijn ouders gisteravond om 7 uur zijn omgekomen bij een vliegtuigcrash. Ze zouden na een zakenreis van meer dan drie maanden eindelijk weer thuiskomen, de zakenreis duurde steeds langer en langer dan geplant. Ik heb de laatste tijd heel veel doorgemaakt en het doet me pijn niks van dit alles te kunnen delen. Mijn ouders hebben hun hele leven heel hard gewerkt waardoor ze niet veel tijd overhielden voor familie, vrienden en zelfs niet voor mij. Ik begrijp dat jullie weinig van mijn ouders gehoort hebben. Maar ik weet zeker dat ze veel om ieder van u gaven. Op woensdag 3 november zullen ze begraven worden bij de maria kerk. Als u wil komen, bent u van harte welkom.

Met vriendelijk groeten
Julia Renaldson

Ja, ik ook wel
---

Yukito kwam na een tijdje terug bij Julia's huis en deed de deur open toen hij eenmaal door de poorten kwam. Het dragen van de tassen en zijn gitaar was niet makkelijk, maar hij was al lang blij dat hij het huis had bereikt zonder iets te laten vallen.
'Ik ben thuis!' riep hij en grinnikte even. Zo zou het elke dag klinken als ze een paar jaar ouder waren. Yukito zou thuis komen van het werk, en zou roepen dat hij thuis was, en Julia zou hem warm ontvangen, met een baby in haar armen.
Oke, nu ga je te ver dacht Yukito grijnzend en bracht zijn tassen naar de kamer waar hij mocht blijven slapen.

Julia verstuurde de mail en ging naar zijn kamer om Yukito een warm welkom te geven en ze knuffelde hem. "Alles is geregelt" zei ze. Ze zag een beetje bleek van het schrijven van de rouwmail.

Hm, misschien ging ik toch niet te ver dacht Yukito en knuffelde Julia. Hij liet haar toen los en knikte. 'Mooi zo... en nu heb je even rust nodig. Je ziet eruit als een spook... een heel knappe trouwens.' Hij grijnsde, en hoopte dat dat haar aan het lachen maakte.

Julia keek hem aan en grinnikte zachtjes. "Bedankt, jij ziet er waarschijnlijk beter uit dan mij" zei ze. "Oke ik zal wel even gaan slapen, als je me over een uurtje wakkermaakt" zei ze.

'Tuurlijk.' zei Yukito en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ze zag er moe en wit uit, maar dat vond Yukito niet raar. Ze had net gehoord dat haar ouders het loodje hadden gelegt, en dat was wel heftig.

Julia glimlachte en ging naar haar slaapkamer en kroop in haar bed. Ze was inderdaad moe en sliep gelijk.

Yukito was in de tussentijd in de woonkamer op zijn gitaar een rustig liedje aan het spelen. Hij hield het volume wel zacht, want hij wou Julia niet wekken. Het was een nieuw liedje dat hij had geschreven.

Julia droomde rustig. Er klonk muziek en de wereld leek even volmaakt te zijn.

Yukito speelde het liedje, en zong er ook zachtjes bij;

Please forgive me if I seem forward
But I've never been in front of anything like you
Its the last place I ever thought I'd be
When I woke up this morning
Is it true?
And that you're always this breathtaking
And your smart and you're willing
My God this is killing me

Tell me all the things you never said
We can lie here and talk for hours in my bed

I don't have anything to hide
I don't have anything
Everything is not for certain
I don't have anything to hide
I don't have anything
Everything is not for certain

You started to see right through me
And I'm loving every minute of it
Its like I'm born again
Every time I breath in so,
If you're curious,
My favorite color's blue
And I like to sing in the shower
If you like, I'll sing to you

Tell me all the things you never said
We can lie here and talk for hours in my bed

I don't have anything to hide
I don't have anything
Everything is not for certain
I don't have anything to hide
I don't have anything
Every thing is not for certain

Tell me all of your hopes,
All of your dreams
I want you to take me there (take me there)
Tell me all of your hopes,
all of your dreams
I want to take you there (take you there)
Tell me everything
Every breath, I want you to know I'll be there
Theres just one more thing,
One request
I want you to take me with you

Take me with you
I will never let you down
I will love you now and forever

(Secondhand Serenade - Take me with you)

I love secondhand serenade<3

Julia's beelden veranderde.. Ze zag een vliegtuig en alles werd donker. Ze zag hoe een bliksemschicht het vliegtuig raakte.

Jaa, ze zijn geweldig <3
btw; gaan we dit verhaal nog uitwerken? ;3 want dan moeten we wel beginnen hea ;P
---

Yukito maakte wel wat foutjes, maar die had hij al snel verbeterd. Hij zuchte diep toen hij klaar was en keek op de klok. Nog maar een half uur voorbij... Wat ging de tijd toch langzaam.

Jaa tuurlijk:) We moeten alleen even bedenken hoe we dat willen gaan doenxD

----------------------

Julia zag de angst de paniek die haar ouders doorstaan hadden. Het achtervolgde haar.

Zegmaar... jij schrijft een hoofdstuk, stuurt het naar mij, en ik schrijf er een hoofstuk bij en stuur alles weer naar jou toe. Je eigen hoofdstukken hou je dan wel als back-up op je computer, in het geval dat als het misgaat met het bestand waar het hele verhaal in staat.
---

Yukito speelde maar verder en dacht de hele tijd aan Julia.

Ja dat is goed, dan kunnen we in de eerste hoofdstukken de personages beschrijven. Dus dat ze elkaar pas tegenkomen in het 3 hoofdstuk.
------------------------------------------------------------

Julia schoot toen met een schok overeind en ze keek om zich heen. Haar gezicht was bezweet en ze beet op haar lip. Ze deed nuchterder over het verlies van haar ouders dan ze zich voelde. Ze wilde Yukito hier niet mee opschepen. Hij had genoeg doorgemaakt. Ze kon het niet helpen om in een zacht onregelmatig gesnik uit te barsten. Ze kroop onder haar deken om het geluid te dempen.

Ja ;3 En zal ik Yukito's naam veranderen of niet, want tja... ik weet niet xD
---

Yukito zuchte diep en hield toen op. Hij voelde zich rot door het verlies. Waarom moest nou precies Julia dit mee maken? Julia moest niet bestraft worden, ze moest juist geeerd worden. Waarom...?