Maaike & Sifra

'Ik denk van wel,' zei Aurora en haalde haar schouders op. 'Je geeft verschrikkelijk om hem.'

Emma knikte langzaam. 'Maar af en toe kan hij echt enorm vervelend zijn.' zei ze, ze lachte zachtjes.

Aurora glimlachte. Ze keek naar Will.

Emma zuchtte en keek ook naar Will. 'Nathaniel denkt dat ik verliefd ben op Will' mompelde ze.

Aurora keek verbaasd op. 'Waarom? Heb je hem dat gezegd?' vroeg ze.

Emma schudde haar hoofd. 'Ik .. ik probeerde hem te vertellen.. nouja ' ze zuchtte. 'Ik zei dat ik eigenlijk niet naar huis wou omdat er iemand was waarvoor ik wouu blijven. Hij vroeg of het Will was, en ik wou niet dat hij wist dat hij het was, dus heb ik niks gezegd. Toen liep hij weg.'

Aurora zuchte. 'Dus daarom ging hij weg..' zei ze.

Emma knikte.

'We vinden hem morgen wel. Maak je niet druk,' zei Aurora geruststellend. Ze ging op haar zij liggen en sloeg haar mantel om zich heen.

Emma keek haar aan. 'Ik hoop het' ze ging ook liggen.

Aurora viel in slaap.

Emma kon de slaap niet vatten en lag uren wakker, uiteindelijk viel ze in slaap toen het al bijna licht werd.

Will werd wakker door de vogels.

Aurora lag opgekruld in haar mantel gewikkeld te slapen.

Nate sliep.

Will keek om zich heen en zuchtte, hij stond op en begon rond te lopen.

Emma sliep.

Aurora sliep.

Nate werd wakker en ging overeind zitten. Hij herinnerde zich gelijk wat er gisteren gebeurd was en wreef somber met zijn hand door zijn haar.

Emma sliep.

Will liep rond.

Aurora werd na een tijdje wakker en ging overeind zitten. Ze gaapte.

Nate stapte uit bed en kleedde zich om. Hij liep naar buiten toe.

Emma sliep nog, onrustig, en uitgeput.

Will liep terug, hij dacht na over waar ze nu heen moesten en hoe ze dit moesten aanpakken.

Aurora stond op. Verbaasd keek ze om zich heen waar Will was, en ze raakte gelijk in paniek. Waren er soldaten geweest?

Nate liep de stallen naast het huis in en ging op een hooibaal zitten. Hij kon het allemaal even niet meer bevangen. Eerst waren ze aangevallen, toen kreeg hij het voor elkaar om iedereen tegen zich te keren en nu had hij zijn ouders beloofd dat hij zou trouwen.

Emma had een nachtmerrie.

Will kwam terug op de open plek en zag Aurora. 'Wat is er?' vroeg hij bezorgd.

Aurora zag Will en haalde opgelucht adem. 'Ik dacht je weg was. Dat ze je meegenomen hadden ofzo,' mompelde ze.

Will liep naar haar toe. 'Denk je dat dat geluidloos was gebeurd? Ik zal me heus wel verzetten hoor' hij glimlachte. 'Ik zal jullie niet verlaten.'

Aurora glimlachte half. 'Maar wij jou uiteindelijk wel,' zei ze, maar kreeg gelijk spijt zodra ze de woorden uitsprak.

Will staarde haar aan, Nathaniel was weg, en Emma en Aurora zouden ook op en dag weggaan.

Aurora keek Will somber aan en legde een hand op zijn wang. 'We kunnen hier niet eeuwig blijven, we horen hier niet thuis. Als dit allemaal over is moeten we naar huis,' zei ze zacht.