Sifra en Anniek redden de wereld:)

William was klaar. "Jullie moeten gaan, probeer niet op te vallen voor je het kamp gevonden hebt. Jullie moeten hard gaan trainen en dan zullen jullie er klaar voor zijn. Neem een paard en scheer je weg"

Anthony keek naar William. "Ga je niet mee?"

Megan klom op een paard. "Hoor je niet wat hij zegt, we moeten gaan!" Ze wilde hier weg, het maakte haar niet meer uit dat ze niet wist waarheen de reis zou gaan. Als het maar een stap dichter bij haar eigen wereld zou zijn.

Aurora besteeg een paard en maakte de teugels op maat. Ze keek naar William en glimlachte. "Bedankt voor je hulp."

Aidan besteeg een van de paarden en draafde zonder verder nog wat te zeggen weg. Hij vertrouwde William voor geen meter en wilde ze zo snel mogelijk van hem af zijn.

William glimlachte naar Aurora. "Graag gedaan, wie weet zien we elkaar nog eens. Veel succes"
Megan keek Aiden na en grinnikte. Ze knikte even naar William en volgde hem. "Wat een haast" zei ze toen ze hem had ingehaald.
Anthony reed achter Megan en Aiden aan.

Aurora knikte en keerde haar paard om. Ze reed achter de anderen aan.
Aidan keek op naar Megan. Hij haalde zijn schouders op.

"Denk je dat het waar is? Dat we de kracht hebben iets te kunnen betekenen voor deze mensen?" vroeg Megan aarzelend en ze keek naar Aiden. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen.

Anthony was een beetje geïrriteerd door Aurora omdat ze constant aan het slijmen geweest was bij die William.

Aidan dacht na. "Ik weet het echt niet," zei hij en zuchtte.
Aurora keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Anthony. "Wat kijk je zuur."

Megan beet op haar lip. Ze reden recht op een donker bos af. "Moeten we daar doorheen?" vroeg ze zacht.

Anthony keek naar haar. "Ik kijk niet zuur." ontkende hij.

Aidan knikte aarzelend. "Ik geloof het wel.." zei hij en reed eropaf.
"Jawel dat doe je wel," zei Aurora scherp. Ze reed achter Aidan en Megan aan.

Megan slikte en ze volgde hem. Ze was best bang voor wat ze zouden tegenkomen.

"Ik loop tenminste niet te slijmen bij een of andere creep" zei Anthony kortaf.

Aidan reed het bos in en keek rond. "Gaat het?" vroeg hij aan Megan toen hij zag dat ze zich niet op haar gemak voelde.
"Wat bedoel je daar nou weer mee, ik was niet aan het slijmen," snauwde Aurora. "Sommige mensen kunnen gewoon aardig zijn, al kan ik me niet voorstellen dat dat woord in jouw woordenboek voorkomt."

Megan keek hem aan. "Het gaat.. Ik voel me gewoon ongemakkelijk hier.. Het is zo stil en donker hier"

Anthony keek haar aan. "Je was niet gewoon aardig, ik ben niet achterlijk" zei hij.

Aidan knikte. "Ik weet wat je bedoelt er hangt hier een... vervelende sfeer," zei hij, al wilde hij eigenlijk gevaarlijk zeggen.

Aurora keek Anthony geirriteerd aan. "Ik weet niet waar je het over hebt, en bovendien gaat het je niks aan," zei ze.

"Zoiets" zei Megan en ze keek om zich heen. "Hopelijk zijn we hier snel doorheen"

"Je doet je uiterste best om me te irriteren of niet?" vroeg Anthony

Aidan knikte en reed zwijgend verder. Hij hield de omgeving scherp in de gaten.
"Nee," beet Aurora hem toe. "Waarom zou ik, ik ken je nauwlijks!"

"En je hebt ook nauwelijks iets fatsoenlijks tegen me gezegt" zei Anthony.

Megan keek om zich heen. Ze had het gevoel dat ze in de gaten werden gehouden. Maar dat was natuurlijk grote onzin.

Aidan probeerde niet te letten op het gekibbel achter zich maar op de omgeving. Hij had het gevoel alsof er elk moment iets fout kon gaan.
"Oh en jij wel tegen mij?" reageerde Aurora.

"Jaa ik heb mijn best gedaan" mompelde Anthony.

Megan hoorde iets en ze keek automatisch naar de kant waar het geluid vandaan kwam. Ze tuurde tussen de donkere schaduwen van de bossen door maar ze zag niks.

Aurora rolde met haar ogen. "Oh hou je mond toch," mompelde ze.

Aidan keek naar Megan. "Wat is er?" vroeg hij fronsend.

Megan tuurde nog even tussen de bomen door en keek toen naar Aiden. "Ik dacht dat ik iets hoorde.. maar ik denk dat ik het me verbeeld heb" zei ze langzaam.

Anthony zweeg nu en reed verder. Hij kon met Aurora niet echt goed overweg.