Sifra en Anniek redden de wereld:)

Anthony keek om zich heen en wees naar een straat waar veek mensen liepen. "Ik gok dat we daar wel wat vinden."

Megan knikte en volgde de rest.

Aidan liep met Anthony mee. 'Dus hoe wil je het doen? Misschien kunnen we wel iets van een waslijn afhalen,' grapte hij.
'Kijk, er is daar markt!' zei Aurora en wees.

"Waslijn vind ik nog niet eens zo heel slecht idee.." zei Anthony nadenkend. "Op de markt valt het wel veel op.."
Megan keek naar de jongens. "Dus? Wat doen we?'

Aidan dacht even na. 'De waslijn is beter,' zei hij en sloeg een zijstraatje in waar een paar waslijnen hingen. Even keek hij rond of hij iemand zag, toen pakte hij een paar kledingstukken
Aurora liep achter Aidan aan. ze vond het maar niks om te stelen.

Anthony deed hetzelfde. Wat hing er ontzettend veel, alsof het hele dorp hun was hier ophing.

Megan zuchtte een keer diep en trok toen een jurk van de waslijn. Het was een hele simpele jurk en ze hoopte dat niemand hem echt zou missen.

Aidan liep het hoekje om en begon zich om te kleden. Hij keek fronsend naar de ouderwetse kleding.
Aurora haalde aarzelend een jurk van de waslijn.

Anthony en Megan kleedde zich om.

Megan keek naar Aurora die het er duidelijk niet mee eens was. "Hej, maak je geen zorgen, het is eenmalig." zei ze zacht tegen haar.

Anthony bekeek zichzelf voor zover het kon. Dit was wel weer wat anders dan een baggie spijkerbroek. Maar of hij dat nou zo leuk vond wist hij niet.

Aidan keek eerst naar zichzelf en toen naar Anthony. 'Ik vind dit maar niks,' zei hij en grinnikte.
Aurora knikte. 'Dat hoop ik maar,' zei ze en glimlachte. Ze kleedde zich vlug om.

"Ik ook niet" zei Anthony grijnzend. "Hopelijk is het maar tijdelijk"

Megan glimlachte nog eens en dacht na. "Wat doen we nu?"

Aidan knikte grijnzend. 'Ik heb geen flauw idee wat we nu moeten doen,' zei hij.
Aurora haalde haar schouders op, ze wist het ook niet.

"Naar een andere plek? Het zou wat zijn als iemand haar jurk herkent.." zei Megan lachend.
Anthony keek naar haar. "Ja, maar het is misschien wel honderden kilometers naar een ander dorp.."

Wat ze niet opmerkte was een jongen die ze al vanaf het moment dat ze de stad in kwamen volgde. Hij dacht iets te zien in deze vreemdelingen. Iets wat hij al jaren zocht bij nieuwe mensen. Zouden dit de mensen zijn die hij zocht?

'Misschien moeten we hier gewoon blijven?' stelde Aurora voor.
Aidan dacht na. 'Ik denk dat dat het beste is. Anthony heeft gelijk, het kan wel heel ver zijn naar het volgende dorp.

"Oke, dan hoop ik dat we niet beschuldigd worden van diefstal.." zuchtte Megan.

De jongen die ze had staan bekijken kwam nu in het zicht en liep naar ze toe. "Willen jullie antwoorden?" vroeg hij zacht. Hij had de omgeving goed in de gaten gehouden, de kust was velig maar hij wilde snel naar een andere locatie.

Anthony keek naar de jongen. "Wie ben je?"

Aidan keek met een wantrouwig gezicht naar de jongen.
Aurora keek de jongen aan. 'Heb je antwoorden dan?' vroeg ze.

"Ik kan meer over jullie vertellen dan jullie zelf. Ik denk dat ik jullie op weg kan helpen" zei de jongen kalm. "Maar dan moeten jullie wel met me meekomen, het is niet veilig om hier te zijn"

Megan keek naar hem, ze vond het maar een raar verhaal. Hoe kon hij nou antwoorden hebben? Hoe kon het zo zijn dat hij meer wist dan zij zelf wist.

Anthony keek naar de andere. "Wat denken jullie? Moeten we meegaan met hem?"

Aidan zweeg even. 'Ik vertrouw hem niet,' mompelde hij.
Aurora keek de anderen aan. 'Ik denk dat we met hem mee moeten gaan. Hij ziet er betrouwbaar uit, en bovendien hebben we toch geen beter plan,' zei ze.

Megan zuchtte. "Misschien hebben we niet echt een keuze.." zei ze aarzelend.

Anthony keek weer naar de jongen. "Oke, we komen mee" zei hij toen.

"Mooizo!" zei de jongen. "Kom deze kant op" en hij begon te lopen.

Aurora liep achter de jongen aan. 'Wat is je naam?' vroeg ze.
Aidan haalde zijn schouders op. 'Vooruit dan maar,'mompelde hij.

De jongen keek naar haar en glimlachte. "William" vertelde hij haar en hij ging een steegje in waar een trap was. Deze begon hij de beklimmen. "En hoe mag ik jou noemen?"

Megan ging naast Aiden lopen en keek naar hem. Ze vertrouwde het niet, ze vond het al eng zat deze wereld. Wat ging er gebeuren? Ze maakte zich behoorlijke zorgen.

Anthony liep achterop en lette goed op de omgeving. Hij wilde de weg weten, waar ze waren. Gewoon voor het geval dat.

"Aurora. Aangenaam," zei ze en glimlachte. Ze volfse William de trap op.
Aidan keek opzij naar Megan. "Ik vertrouw hem niet" zei hij zscht terwijl hij de trap opklom.

"Ik ook niet" beaamde Megan zacht en ze bleef naar hem kijken. "Hopelijk is dat gevoel onjuist.. kan hij echt helpen"

William glimlachte. "Mooie naam" zei hij en hij opende een deur. "Kom allemaal snel naar binnen het is niet veilig op straat voor jullie"

Anthony volgde.

"Hopelijk, al betwijfel ik het. Waarom zou hij antwoorden hebben? Hoe weet ie uberhaut wie we zijn." zei Aidan geergerd
Aurora glimlachte vriendelijk naar William. Ze liep naar binnen en keek rond.

"Neem allemaal maar plaats" zei William en hij gebaarde naar de tafel,

Megaan zuchtte. "We hebben geen keus" zei ze zacht en ze ging zitten.
Anthony bestudeerde de kamer. Er stonden veel vreemde voorwerpen.

Aurora ging zitten en keek rond.
Aidan bleef koppig staan. "Dus je zegt dat je antwoorden hebt.. Verklaar eerst maar eens hoe je weet wie we zijn." zei hij

"De legende natuurlijk" zei William en hij keek naar Aiden. "Het klopt precies."

"Welke legende" vroeg Anthony argwanend en hij keek naar William.
Megan ging bij Aurora zitten.