ORPG RUUZ & steff

Gabi moest een schild op roepen en zag hoe de stralen er op af kaatsten en ze vuurde een crucio op emily af dan.

Harm keek allen raar aan maar hij ervond zich toen hij florece hoorde en hij rende met allen mee. Jah dat moeten we en dan maken tot we weg komen zegt hij terwijl hij na dacht over waar emily waa toen hij verderop vervloekibgen hoorde en hij rende er heen

Precies op hetzelfde moment had Nocte ook een crusiatusvloek afgeschoten, en die raakte Emily vol, net zoals die van Gabi. Emily gilde het uit door de twee vloeken en zakte op haar knieën. Allen hoorde haar gil, en kwam van achteren rennen. Hij greep zijn vader's vlecht vast(xD), trok de man naar achteren en ramde hem keihard in zijn gezicht met een vuist. 'Laat haar met rust.' gromde hij woedend. 'Je mag mij zoveel martelen als je wilt, maar van haar blijf je af!' En daarmee ontving Allen een klap terug, waardoor hij zijn balans verloor en tegen de grond viel. Dat was eigenlijk alleen maar een voordeel, want Allen kon makkelijk naar Emily reiken en haar hand pakken om te verdwijnselen. Maar eerst ontwapende hij Florence en ving zijn staf op. 'Eindelijk mijn staf terug.' zei hij en pakte Emily's pols toen vast. 'Harm!' riep hij terwijl hij Emily overeind hees, die nog steeds gilde, en hij vuurde vloeken op Gabi af zodat ze wel moest stoppen.

gabi zag wat er gaande was en ze vloekte kwaadt en ze probeerde harm te pakken maar die sloeg haar aan de kant waardoor ze op de grond viel en harm greep allen vast, nu, schreeuwt hij tegen hem als hij een helse pijn voelt.

glenn kwam nu oo aan rennen met nog wat dooddoeners
----

sorry tot het zo kort is, heb een rot dag achter de rug en moet zo weer even weg.

Toen Harm Allen vast had verdween Allen maar voelde een trekkende pijn in zijn hoofd toen ze weg waren. Ze verschenen in het bos waar hij had gekampeert met groep 8. Allen zuchtte opgelucht maar voelde toen een ruk aan zijn haren en hij viel tegen de grond. 'Allen, pas op!' riep Emily toen ze zag wie hem tegen de grond smeet. Allen zag een flits van groen en hij rolde zo vlug hij kon weg. Geschrokken en hijgend keek hij even naar de plek waar hij had gelegen en waar hij zou zijn gestorven als Emily er niet was geweest. Hij krabbelde weer overeind en zag zijn vader staan. Dus dat was die trekkende pijn in zijn hoofd. Hij was met hun mee verdwijnselt.
'Wat begrijp je niet aan ons met rust laten!?' riep Allen, bijna schreeuwend.

harm was geraakt door een spreuk en hij bloede wat aan zijn arm en hij was geschrokken toen de vloek allen op een haar na miste en hij werd kwaad op de vader van allen, en hij griste een steen van de grond en gooide dat op hem af, laat hem en emily metrust feeks, zegt hij verhit en hij loopt blind door woede op hem af, wat moeten jullie van ons, vertel op zegt hij en grist weer een steen en gooit, hij was het zat spuug zat.

Wat is feeks? xD
---

Nocte liet zich gewoon raken, sinds de stenen hem niks deden. Allen had er zelf ook gewoon genoeg van en hij rende op zijn vader af, die hij een klap in zijn gezicht bezorgde, daarna een stomp in zijn maag en velde nog meer aanvallen naar hem. Nocte werd door de eerste twee geraakt, maar vlak daarna greep hij Allen's vuisten vast. 'Wil je me zo graag doden!? Had ik nooit geboren moeten worden!? Had je liever Marten Vilijn als je zoon gehad!?' schreeuwde Allen woedend. 'Als ik niet de zoon ben die je wou, dood me dan! Dan ben je voorgoed van mij af en ik van jou!' Hij rukte zich los uit Nocte's greep, en vuurde een lamstraal op hem af. Nocte kon niet snel genoeg reageren en hij vloog tegen een boom waar hij roerloos bleef liggen.
Emily beet op haar lip en liep langzaam op Allen af. Zijn vuisten trilden van woede, en het leek alsof hij in tranen kon uitbarsten. 'Allen...' zei ze zachtjes en legde een hand op zijn schouder.

harm ging naar allen toe en hij pakte zijn vriend bij zijn schouder vast, je hebt allenrecht om kwaad te zijn weetje, zoals hij je behandelt heeft verdient niemand, nou een iemand wel de naam die je net zei marten vilijn. zegt hij tegen hem en hij keek naar notce, en hij pakte allen vast. hij wist verder niet goed wat te zeggen aangezien hij nooit echt een moeder of vader had gehad, hij wist niks over hoe ze echt zouden doen of zo. zullen we weg gaan. vraagt hij aan emily en allen

Allen antwoordde niet op wat Harm zei. Hij wreef enkel in zijn ogen om te voorkomen dat er tranen over zijn wangen zouden lopen. 'Ja, ik weet nog wel een plek.' zei hij en pakte Harm's en Emily's handen vast. Hij verdween opnieuw en verscheen in een compleet ander bos. Deze keer was het een open plek met een meertje. Het maanlicht scheen in een spookachtige manier op het meertje, waarvan het water mysterieus glinsterde in het licht. Allen liet hun handen los en keek ze even aan. 'Dit is de plek waar ik terecht kwam toen ik verdwaald was. Ik was toen 7 of zo, en ik werd uiteindelijk door een eenhoorn gered.' zei hij. Hij plofte neer bij een boom, en Emily begon beschermingsspreuken op te zeggen.

harm keek allen aan, eenhoorns tonen zich alleen aan mensen met een puur hart, andere mensen moeten hen zoeken, zegt hij tegen allen en dan begont hij emily te helpen met beschermings spreuken, toen dat was gedaan maakte hij een klein kamp vuurtje en vervolgens ging hij zitten met een plof. dat plan is in het water gelopen, zucht hij dan eens diep-

Allen knikte terwijl hij bij het vuurtje ging zitten. Emily ging naast Harm zitten en zuchtte diep. 'Wat nu? Je vader heeft de sleutel weggetoverd...' zei ze. Allen haalde zijn schouders op. 'Ik weet het niet...' Hij haalde zijn benen omhoog en sloeg zijn armen eromheen. Hij legde zijn hoofd op zijn knieën en zei niks meer.

harm dacht een tijdje diep na en graaide in zijn zakken en haalde er iets geld uit het was niert erg veel. dit is het enige wat ik heb ik hoop genoeg voor een tent, de rest moet zelf lukken want eten kunnen we vangen en plukken, zegt hij dan en keek de 2 aan

Emily knikte lichtjes toen hij dat zei en groef ook in haar eigen zakken. 'Ik heb ook wat bij me, jij Allen?' vroeg ze. Allen hief zijn hoofd en haalde wat geld uit zijn zakken. Het was behoorlijk wat, maar hij wist niet of het genoeg was voor een tent. 'Dit moet toch wel genoeg zijn?' vroeg hij en legde het geld in Emily's hand. Emily keek even bedenkelijk. 'Vast wel.'

Harm was op gelucht tot ze waarschijnlijk genoeg hadden . Dan redden we ons wel zegt hij opgelucht. We moeten alleen voorzichtig zijn want die zullen ons wel nog gaan zoeken. Zucht hij en hij dent na

Allen knikte en keek even om toen hij geritsel hoorde. Hij zag een soort silhouette in de bosjes. Bijna automatisch trok hij zijn staf, maar toen hij een witte kleur zag, deed hij zijn staf weer weg. Precies dezelfde eenhoorn als die van een paar jaar geleden kwam aanlopen. Allen glimlachte en stond op. Hij liep naar de eenhoorn toe en aaide hem over zijn neus. 'Lang niet gezien...'
Emily keek verwonderd naar de eenhoorn, en keek even naar Harm tot ze weer terug keek.

harm schrok van het geritsel en hij wilde ook op springen en hij zag toen de eenhoorn, en hij toverde een grijns op zijn gezicht hij wist tot ze mooi waren maar ze waren beeldschoon, geweldig tot ze naar je toe gekomen is zegt hij tegen allen en hij keek toe hij hij de een hoorn aaide

'Misschien kan ze ons raad geven.' zei Allen en keek de eenhoorn aan. Zijn hand stopte met aaien en bleef op de zijkant van haar hoofd liggen. 'Wat moeten we doen? Blijven vluchten of actie ondernemen?' vroeg hij toen zachtjes. De eenhoorn keek hem even aan, maar daarna boog ze haar hoofd naar die van Allen toe en liet haar hoorn zijn hoofd raken.
Emily keek verwonderd toe en glimlachte. Toen de eenhoorn haar hoorn terug trok bedankte Allen haar hartelijk en gaf haar nog een laatste aai. Hij ging wat achteruit voor de eenhoorn, die weer weg liep en tussen de bomen verdween. Hij liep weer terug naar zijn vrienden en ging bij ze zitten. 'Wat gek...'

dit is niet gek maar buitengewoon bijzonder, zegt harm tegen allen met een glimlach, maar wat is haar antwoord vraagt hij en hij bleef allen wonderbaarlijk aan kijken,

-------

gistere keuring van een politie hond wezen kijken vandaag naar bobbyaanland geweest was echt geweldig, alleen zijn zoon lange dagen dan

Allen glimlachte terug. 'Ze zei... Wanneer je in hoge nood bent, denk dan heel duidelijk aan het nodige. Het lot zal je helpen, en je verbergen.'

harm keek verbaast, meestal snapte hij dingen wel maar hier moest hij heel erg over na denken sommige dingen snapte hij wel maar andere dingen weer niet, en hij ging zitten hij was dood op wat moesten ze nu doen, dus we moeten vertrouwen in het lot vraagt hij

Allen en Emily begonnen ook na te denken. Emily liet Allen de zin nog eens herhalen en dacht diep na.

harm was na aant denken en hij herhaalde het zinnetje in zijn hoofd, maar na een tijdje viel hij bijna inslaap maar schrok wakker door een on aangenaam gevoel, en hij sprong recht, we moeten hier weg en meteen, zegt hij dan ineens

Allen en Emily keken allebei op en krabbelden overeind. 'Wat? Wat is er?' vroeg Emily.

i..ik weet het niet zegt harm...en hij begon onrustig heen en weer te lopen met een hand op zijn hoofd hij voelde zich niet goed...om een of andere reden voelde hij zich licht worden en hij bleef stan terwijl het hem bleef duizelen

Allen en Emily keken even naar Harm voor ze elkaar aan keken. 'Laten we hier weg gaan.' zei Allen toen.

dankje. zegt harm en hij loopt op ze af haar halverwegen zakt hij ineen en kokhalsde even tjes, maar toen dat op heild zag hij er beterder uit. sorry..ik voel iets maar kan het geen plaats geven we moeten weg en hij pakt de 2 vast en verdwijnselt dan....na een draaikolk van kleuren staan ze ineeens in een donkere grote zaal(in de villa van allen>